Ο Σπύρος

Ενα βραδάκι στην Ουρανούπολη πριν εγκαταλείψουμε τις απολαύσεις της (ψημένης) σάρκας για μερικές μέρες, 3 προσκυνητές-τουρίστες προσπεράσαμε τις ψαροταβέρνες με τους κράχτες και καθώς (δυστυχώς) δεν είμαστε Ρώσοι ή ντόπιοι μεγιστάνες, για να πάμε στον "kritikos" καταλήξαμε στον Σπύρος...
Παρότι έχει συμπαθητικά τραπεζάκια, το βράδυ αποδείχθει μαρτυρικό. Σουβλάκια μεγέθους γύψινης μινιατούρας με την αντίστοιχη γεύση. Πατάτες προκάτ.
Ακολουθεί ο διάλογος μεταξύ καλού μύλου (κ.μ) και της συμπαθεστάτης κατά τα άλλα γηραιάς ιδιοκτήτριας (γ.ι)
-(κ.μ) Οι πατάτες είναι φρέσκιες ;
-(γ.ι.) ...Όχι είναι κατεψυγμένες
-(κ.μ) ξέρετε δεν τρώω κατεψυγμένες...
-(γ.ι) και γω δεν έτρωγα μέχρι που πήραμε στο μαγαζί μας ΑΥΤΕΣ τις κατεψυγμένες πατάτες.
-(υπόλοιποι) πάρε ρε παράξενε μια μερίδα και τις τρώμε εμείς....
Εν τέλει εφόσον η κυρία προτιμούσε να φάει τις ΙΔΙΕΣ ΜΕ ΟΛΕΣ προκάτ πατάτες, άνετα μπορούσε να φάει και τα σουτζουκάκια που μας σέρβιρε: Οπτικά σαν συκώτια, γευστικά σαν λουκάνικα και από χώνεψη...ένα βράδυ και τρείς ώρες περπάτημα στα κακοτράχαλα-αλλά υπέροχα-μονοπάτια του Άθωνα και ακόμα εντός μας, σαν τύψεις φόνου. Οφείλω να πω όμως, πως η σαλάτα ήταν φρέσκια, το τζατζίκι σπιτικό και νόστιμο και οι τιμές με απόδειξη νορμάλ. Ο "Σπύρος" τελικά είναι ένας τόπος που σε κάνει να αποστραφείς τους πειρασμούς της σάρκας χωρίς να χρειαστεί να μονάσεις...