@varethika ton prologo οι ιστορίες με τον μπάρμπα του Κόκκορα είναι ατελείωτες! Και γω έτρωγα από κει, αλλά μου έκανε πάντα εντύπωση μια μόνιμη ποτισμένη μυρωδιά που είχε ο χώρος, εντελώς δικιά του (όχι βρωμιάς, αλλά.. ένα μείγμα..)

Για να πω και γω τη δικιά μου αντίστοιχη: μια φορά που με σέρβιρε ο κύριος, πετάχτηκε μια κατσαρίδα ανάμεσά μας και έτρεχε! Την σκότωσε πολύ γρήγορα και είπε "ζωντανά του θεού είναι κι αυτά.."!!! :) :)

Μια φορά από τις πολλές που πήγα πρόσεξα ότι οι πατάτες τηγανίτες ροδέλα ήταν κομμένες σε λεκάνες με νερό και ήταν στην αναμονή έτοιμες για πάσο κάτω από τον νιπτήρα που πλένανε τα χέρια τους πελάτες και λοιποί
Δεν με πείραξε καθόλου παρήγγειλα
Ρετσίνα, γύρο με πάπρικα και πατάτες σε χάρτινη σακκούλα με τυρί και αλατορίγανη χωρίς καμία παρενέργεια

Το μαγαζί του κυρ'Γιάννη γινόταν αντιληπτό από μακρυά. Η βαριά μυρωδιά των μπαχαρικών με τράβηξε πρώτη φορά μέσα στο μαγαζί κάπου γύρω στο 1993. Έγινα μέγα φαν έως το 2003 που έφυγα φαντάρος, όταν γύρισα "ο Κόκκορας" δεν υπήρχε πια. Ορισμός του τέλειου γυράδικου. Βρωμιά, νοστιμιά και μία μεγάλη δόση παρακμής. Γύρω γύρω ανοίγανε μαγαζιά και κλείνανε, το μαγαζάκι του κυρ'Γιάννη άντεξε δεκαετίες. Ότι καλύτερο είχε η Θεσσαλονίκη. Μπορώ να γράφω για ώρες για τον "Κόκκορα" αλλά να μην κουράζω άλλο. "ο Κόκκορας" με έφερε στον ταβερνοχώρο και έπρεπε να αποδώσω τις ανάλογες τιμές. Και τώρα δουλειά...

Γύρο στον Κοκκορα , μακαρονάδα σπέσιαλ με αυγό στη Νάπολη (Εθν.Αμύνης, διπλα στο γυμνασιο ),ομελέτα με πατατες-λουκανικο-τυρι στο Λευκό Πύργο ,αντιπυρηνικό " κοκορέτσι" και μεταλλαγμένη ποικιλία ούζου στον παππού στην πλατεία Αθωνος ( ισως λεγόταν "Καρπενήσι" ...ή κάτι τέτοιο ? ) , ολίγη τας κεμπαπ - μανέστρα στο φριχτό ημιυπόγειο του κυρ Ηλια (?) στην Αθωνος,στα ξυλάδικα , μπουγάτσα κιμα στη Δωδώνη , ντουζλαμάς με σαρδενάκι στον Κυριάκο Αριστοτέλους και σουτζουκάκια " με αγάπη " στου κυρ-Γιάννη σε μιά στοά στην Κολόμβου....Ρετσίνα ποτήρι καιμπιφτέκαρος-Μαντουμπάλα στο Μοδιάνο ( η ποντικότρυπα του Αρχοντή,λαδόκολα στα όρθια,ντομάτα ολόφρεσκη σερβιρισμένη με τη χούφτα,μαζί με κρεμμύδι μαιντανό και μπουκοβο-πάντα με τη χούφτα φυσικα!) και επιδόρπιο σάμαλι απ'τπ καρότσι του "Αραβα" ( Δεν παχαίνει, ομορφαίνει! ) ....και να είσαι - βέβαια - μόλις δεκαοχτώ...τόσα φεγγάρια μετά....

Εγώ έτρωγα εκεί αρχές δεκαετίας του 70. Λέγαν από τότε ότι δεν ήταν καλός... Ντονέρ το λεγε, όχι γύρο. Δηλ. ήταν από κιμά οπότε φανταστείτε τι τρώγαμε. Πάντως επέζησα :-) Θυμάμαι ότι είχε και ...τόστ με κασέρι.

Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε ακούσει ιστορίες - αστικούς μύθους για διάφορα σκηνικά στον Κόκκορα που άπτονται της υγιεινής και της καθαριότητας. Θα χρειαζόμουν αρκετό χώρο για να εξιστορήσω τα όσα έχω ακούσει. Προσωπικά, έχω βιώσει γύρω στο 1989 σκηνικό να κάθομαι σε τραπέζι εντός του καταστήματος για να φάω με τον τότε κολλητό μου στο γυμνάσιο και στο πίσω τραπέζι να είναι ανεβασμένη γάτα και να γλύφεται.

Το φαγητό: η πάπρικα στον στάνταρ εξοπλισμό και η πατάτα κομμένη ροδέλλα στο χέρι. Η παρασκευή των σάντουιτς εξολοκλήρου με το χέρι. Σατανικά νόστιμα, αν και βαριά -κυρίως λόγω της πάπρικας, των μπαχαρικών και της λαδίλας που τα παραπάνω κάλυπταν. Φήμες λένε ότι τη συνταγή του γύρου του την είχε δώσει ένας Κωνσταντινουπολίτης. Όλα αυτά μαζί με τις εξωφρενικά χαμηλές τιμές (μέχρι την τελευταία μέρα που δούλευε ήταν με διαφορά ο φτηνότερος) του χάρισαν την μακροβιότητα και την νίκη κόντρα στον ανταγωνισμό. Να θυμήσω ότι δίπλα του ήταν τα κοτόπουλα "El Toro" (σημερινό Suv-Lucky) και το ψητοπωλείο "Αφρικάνα" (τώρα κατάστημα με παιδικά ρούχα νομίζω), ενώ απέναντί του βρισκόταν το πατσατζίδικο του Τρούλλου. Δεν ξέρω αν συνέπεσε και με την παλιά έκδοση του "Χρυσού Παγωνιού". Όλοι έκλεισαν ενώ αυτός μακροημέρευε.

Τελευταία ανάμνηση λίγο πριν κλείσει, κάπου στο 2005. Με έναν κολλητό που αντέχει περισσότερο από εμένα τη σαβούρα κάναμε το απονενοημένο. Παραγγείλαμε από ένα πιτόγυρο. Το φάγαμε ως τη μέση και το πετάξαμε ώσπου να φτάσουμε περπατώντας στη δημοτική βιβλιοθήκη. Πιθανολογώ ότι τέτοια γεύση έχουν τα χρησιμοποιημένα λάδια μηχανής. Δεν αντεχόταν.

Καλή του ώρα του Κόκκορα, του πιο καλτ γυράδικου -μακράν...

Τέλειο για πρώτο ραντεβού με κοπέλα...το είχει κάνει κάποιος γνωστός και είδε προκοπή

Αν έχω καταλάβει καλά, νομίζω πως λεγόταν "τα ελάφια" και είχε ένα σουτζουκάκι με πάρα πολλά μπαχαρικά.

1985 φοβερες πατατες με παπρικα στον κοκκορα τρελλο στριμωγμα στα τραπεζια, εαν θυμαται καποιος το ονομα του γυραδικου στην εθνικης αμυνης κατεβαινοντας απο δεξια στην σταση του λεωφορειου

μια φορα ημουν στο στρατο στην ουρα για εμβολιο...
ακουσα καποιον να φωναζει να τον αφησουν ησυχο δεν ηθελε εμβολιο γιατι ειχε φαει 6 χρονια γυρο απο του κοκκορα
...η παρεα ετρωγε ,εγω μονο πατατες με καλαμακι σε χαρτοσακκουλα και κεφαλοτυρι
κανεις παντως δεν ειχε παθει τιποτα

Καλτ.

Ο Κόκκορας ήταν μέρος της διαδικασίας της λεγόμενης "φυσικής επιλογής". Οι αδύναμοι οργανισμοί πέθαιναν και οι δυνατοί επιβίωναν και γίνονταν μάλιστα δυνατότεροι... Ίσως ο ορισμός του cult στη Θεσσαλονίκη.

Όταν αλλού έδινες 200 δραχμές για ένα σάντουιτς αυτός τα είχε όλα 100.

Στεναχωριέμαι που έκλεισε. Ήμουν τακτικός πελάτης πριν από μια δεκαετία. Γάτες κυκλοφορούσαν και μάλιστα και μέσα στο μαγαζί. Οι τιμές του ήταν προπολεμικές και ο γύρος από παντσέτα (όχι ο βιομηχανοποιημένος). Εκπληκτικές οι τηγανιτές πατάτες σε σχήμα τσιπς που ήταν τραγανές αν και κρύες και τις στούμπωνε με τα χέρια στο σάντουιτς ο μάστορας ή η γυναίκα του. Καλή τους ώρα.

πράγματι ταβερνοαλάνι

εκείνη μυρωδιά του μυστηριώδους μείγματος μπαχαρικών με στοιχειώνει ακόμη τόσα χρόνια μετά...

Εντάξει! Σταθερή αξία! Όλοι έχουν από μια ιστορία με δηλητηρίαση να διηγηθούν. Είχα ακούσει ότι δεν κυκλοφορούσαν γάτες σε ακτίνα 200m γύρω από το μαγαζί.