Στου Τζοτζου πηγαινα απο το 1991 μεχρι που εκλεισε.Πολυ ωραιο κλιμα που οδηγουσε σε ωραια γλεντακια και επαφες για χαβαλε με τα διπλανα τραπεζια.Και αυλη του ηταν ωραια με διαφορετικα πλακακια και υλικα και θεα την πολη.Και εγω νομιζα οτι ο Λευτερης ηταν ο Τζοτζος που οντως ηταν ταβερνομορφη.Τον καταλογο στον ελεγε βιαστικα και μπερδεμενα χωρις να λεει τη μοσχαρισια γλωσσα(που ηταν για αυτους που ηξεραν)

Επισης στο τζακι βαζαμε οτι ξυλο να ναι(βαμμενο κτλ) με αποτελεσμα το ντουμανι να ειναι απιστευτο.Μια βραδια ειπαμε στον Λευτερη οτι κρυωνουμε προφανως του χαν τελειωσει τα ξυλα και μας ειπε να βαλουμε καρεκλα απο το μαγαζι πραγμα που καναμε

Οταν ελεγε τον καταλογο τις πατατες τις ελεγε αρχιδια γης και αν του παραγγελνες κοκα πουστια αμερικανικη

Ήμουνα και γω συχνός σαν φοιτητής, γιατί και μένα μου ασκούσαν γοητεία όλα αυτά τα μποέμικα.. Ο Λευτέρης ήταν καλτ φιγούρα και όλοι (συμπεριλαμβανομένου και εμού στα πρώτα στάδια) νόμιζαν ότι *αυτός* ήταν ο Τζότζος! Επίσης υπήρχε ένας κυριούλης σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο, καλοκουρεμένος ασπρομάλλης με μουσάκι, και μια ποδιά φορεμένη, που σέρβιρε και μάζευε. Αν τον τέντωνες, στην έλεγε ή σε έβριζε πατόκορφα, αντίθετα εντελώς απ ό,τι θα νόμιζες.. :)

Ο Λευτέρης είχε πίεση πάνω από 20, οι φήμες έλεγαν ότι είχε 22-23 και δεν έκανε τίποτε, "μια χαρά είμαι, τι έχω;"..

Και ύστερα μια νύχτα που με έναν φίλο αποφασίσαμε να ξανακάνουμε βόλτα κάστρα, δεκαετία 2000, μπαίνουμε τυχαία μέσα στο μαγαζί να φάμε και είναι όλα τα φώτα σβηστά, και είναι στην ουσία το τραπέζι μετά την κηδεία του Λευτέρη. Κάτσαμε με τον Τζότζο, τον γνωρίσαμε καλά, είπαμε ιστορίες.. :( Πολύ δυνατή εμπειρία..

στο μαγαζι αυτό πηγα περιπου το 2000.
απο φαγητο, τιμες κτλ δεν θυμαμαι τιποτα.
αυτό που θυμαμαι ειναι οτι στο τζάκι έκαιγε όντως νοβοπαν, μου ειχε κανει εντυπωση.
το καλυτερο όμως ηταν η ζωντανη μουσική που ειχα πετύχει: ένας αγγλος με την κιθαρα του να λέει ροκ τραγουδια.καταπληκτικός...
κριμα που δεν υπαρχουν (μαλλον) τετοια μαγαζια σημερα.

Για τον Λευτέρη Καφετζίδη (αδερφό του Τζότζου) άκουγα παλιά ότι είχε κάνει φυλακή γιατί είχε μαχαιρώσει 2 άτομα στο μαγαζί (θέλει επιβεβαίωση).

Έζησα κι εγώ την εμπειρία, κάπου στα τέλη των 90s με αρχές 2000s, χάρη στον πατέρα μου ο οποίος έχει κάνει...διατριβή σε τέτοιου είδους καταστήματα. "Καμένο" περιβάλλον, βγαλμένο από μια άλλη εποχή που οι σημερινοί 20ρηδες δυστυχώς δεν θα ζήσουν ποτέ. Χαρακτηριστικά θυμάμαι τον τύπο που μας σέρβιρε - λες και είχε βγει από ταινία με ανθρώπους των σπηλαίων. Δεν γνωρίζω αν ήταν ένας εκ των δύο αδελφών...

Το συχναζα στα μεσα της δεκαετιας του 90 και ακομα το θυμαμαι με νοσταλγια. Δεν ηταν για ολα τα γουστα, αλλα ηταν το μονο ταβερνειο που μπορουσες να φας στις 5 η ωρα το πρωι. Ενα υγειονομικο φαινομενο. Θεοβρωμικο και παραγκα, πυκνο ντουμανι, τα φαγητα τηγανητιλα ακραια, φτηνες τιμες, παρακμιακοι θαμώνες και ξεκουρδιστα οργανα. Απο καποια ωρα και μετα ολη η ταβερνα γινονταν μια παρεα. Στο πισω μερος φοβερη θεα η οποια παρεμποδιζονταν απο δυο δαχτυλα λιγδα στα τζαμια. Ο ευτραφης ιδιοκτητης ακουσα οτι απεβιωσε πριν λιγα χρονια. Θρυλος.

O Τζότζος ήταν ένας πραγματικός θρύλος για την κρεοφαγία στη Θεσσαλονίκη. Ατμόσφαιρα πραγματικής ομίχλης μέσα από τον καπνό (δεν έβλεπες με την καμία από τη μια μεριά στην άλλη). Φοβερό κέφι γενικά, με συχνή ζωντανή μουσική από πελάτες που είχαν τις κιθάρες τους και ενίοτε και επαγγελματίες. Γενικά είχε πολύ φοιτηταριό, το φαγητό για να λέμε την αλήθεια δεν ήταν το φόρτε του, ενώ η εκ Καρδίτσης προερχόμενη ρετσίνα που σέρβιρε έκανε θραύση και αποκαλούνταν απ' όλους (πελάτες και μαγαζί) απλώς ως... "Καρδίτσα". (πιάσε δυο καρδίτσες, δηλαδή δυο ρετσίνες) Προσωπικά μου θυμίζει αρκετές φοιτητικές βραδιές της δεκαετίας του 90 με πολύ φαΐ, πιώμα και τραγούδι. RIP

Ο ορισμός του "γραφικού κουτουκίου". Από το φαγητό (έχω ενάμιση γεμιστό), μέχρι τη θέρμανση (έκαιγε νοβοπάν στο τζάκι). Χαμηλές τιμές, καλή ρετσίνα, φαγητό επίσης καλό. Τον γερο-Τζότζο τον θυμάμαι γιατί έκανα ιδιαίτερα έκθεσης στο μαγαζί. (όχι μαζί του.. χεχεχε.. αλλά με ένα δάσκαλο που έμενε εκεί κοντά και τον ήξερε). Όλα τα λεφτά, πάντως, ήταν η θέα που είχε στη υπερυψωμένη γαλαρία.. Πιάτο όλη η πόλη. RIP

Δεν ειχα την τυχη να παω. Ας γραψει καποιος δυο λογακια..

Κλιμα πρωτο

ΤΖΟΤΖΟΣ! Απλά Θεός.