[Χωρίς Όνομα]

Τυχαίο πέρασμα, Ιούνιος '23.

Αφού, περιδιαβαίνοντας την περιοχή, προβληματίστηκα βαθιά εξαιτίας του ονόματος του διπλανού "Kalamaki Bar" και για τον βαθμό τουριστικοποίησης και ατραξιονισμού του αγαπητού γυράκου, σαν από Θεία Επαναφορά στην γαστρονομική τάξη, έπεσα πάνω σε κάτι βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα της ταχυφαγικής.

Οι θαμώνες αρκετοί στα εξωτερικά - επί του πεζόδρομου - τραπέζια. Τα σουβλάκια τεμάχια φεύγαν εν ριπή οφθαλμού, κόσμος έμπαινε, κόσμος έβγαινε. Να σημειώσω πως ούτε εγώ κατάφερα να καταλάβω πόσα άτομα δούλευαν, μπορεί να ήταν 3, μπορεί να ήταν και 6.

Δοκιμάστηκε ο γύρος. Μέσα σε τρεις-τέσσερις μπουκιές κατάφερε να χωρέσει όλη η αγάπη για το συμπαθές τυλιχτό, που όπως και να το κατεργαστούν οι κράχτες των big projects, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να το τιμούν, παρασκευή τε και βρώση. Ένα φόρος τιμής στο παρελθόν, μια θύμηση για το μέλλον.

Όπως τα λέει ο timos zisis.

Βιντατζ τα πάντα, από το μαγαζί και την διακόσμηση με τους γυψινους κίονες, το βαρύ και ασηκωτο σέρβις, τον ντελιβερα που βλέπει με αγωνία σαρβαιβορ στο κινητό του, τον τέρμα παλιακο γύρο που έχει σταματήσει να γυρνάει και περιμένει, περιμένει, περιμένει.

Ήταν για πολλές φωτογραφίες αλλά το φοβήθηκα.
Και όλο αυτό σαν νησίδα καλτιλας σε έναν δρόμο γεματο μοντέρνα τρεντι μαγαζιά.

Δεν κατάλαβα ποτέ πόσα άτομα δουλεύουν εκεί μέσα. Μέτρησα 5 και ήμουν ο μόνος πελάτης. Δύο κυρίες πίσω από τη μπάρα κάναν τα κουμάντα και οι υπόλοιποι λίγο απ' όλα.

Ένας γύρος και ένα σουβλάκι (καλαμάκι) στα 6 ευρώ. Η γεύση δεν έχει σημασία.

Δεν έχει ταμπέλα αλλά σύμφωνα με την απόδειξη ονομάζεται "Σουβλάκια όπως παλιά".