Παρασκευή αργά το βράδυ, μετά το θέατρο, είναι μια κοντινή επιλογή για γρήγορο τσίμπημα και καθόμαστε στα εξωτερικά τραπέζια όπου επιτρέπεται το κάπνισμα. Παραδίπλα μας ένας κατά συνθήκην Dj φτιάχνει μουσικό πρόγραμμα με δίσκους βινυλίου 78 στροφών σε πικάπ με ρετρό ελληνικά σουξέ (Μανώλης Χιώτης κ.α.) ! "Δεν περιγράφω άλλο" που έλεγε και ο Χελάκης! Μπράβο στο μαγαζί!
Το φαγητό ήταν οκ, όχι κάτι σούπερ αλλά ούτε και κακό και το σέρβις μια χαρά από νεαρά πρόθυμα παιδιά. Τιμές κέντρου Αθήνας(τσιμπημένες).

Τοποθεσία επί της Τρικούπη, layout κλασικού σουβλατζίδικου με ενδιαφέρον όμως μενού: παντσετα χοιρινη (αδιάφορη), μπιφτέκι βουβαλίσιο και κεμπάπ Φλώρινας (καλα), λουκάνικο Τζουμαγιάς (αναμενόμενο), σουβλακι βουβαλίσιο (δύσκολο στο μάσημα), πατάτες τηγανητές προκάτ αλλά καλοτηγανισμένες και χωριάτικη σαλάτα (τύπου fast food). Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό, το τελικό αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τις τιμές (τεμάχια κυμαινόμενα από 2.5-3.5€) δεν μας άφησε ικανοποιημένους. Θα προτιμούσα να δοκιμάσω κάτι άλλο στην επόμενη επίσκεψη μου στην περιοχή.