Ο Σαΐτης

Νομίζω, η νέμεσις κάθε ταβερνοδοκιμαστή! Το μαγαζί που βλέπεις δεκαετίες στο ίδιο μέρος, θέλεις να το δοκιμάσεις αλλά το βλέπεις μια ζωή άδειο που πραγματικά φοβάσαι. Ήρθε λοιπόν η στιγμή, Σάββατο βράδυ μετά τις 10 το βράδυ, όλα γεμάτα στην περιοχή σε περίοδο που κλείνουν όλα στις 12, μου λέει το φιλαράκι "πάμε;", η ευκαιρία της δεκαετίας σκέφτομαι...
Πλαστικά τραπέζια, πλαστικές καρέκλες έξω, πιο καλτ πεθαίνεις. Μέσα, όλα αλλάζουν, ο διάκοσμος είναι γεμάτος με jukebox, λατέρνες και παλιά ραδιόφωνα, μια οπτασία για τα μάτια μου. Στου φαγητού...
Ψωμί, μου θύμησε το ψωμί που αγοράζαμε από το χωριό, τεράστιο, αφρώδες αλλά με μια ιδιαίτερη γεύση χωριού. Δεν ξέρω από που το παίρνει, αλλά μου αρέσει.
Αγγουροντομάτα υπερθέαμα. Τίγκα στο ελαιόλαδο, να βουτάς ψωμί και να γουστάρεις, δεν το λυπούνται. Ευχάριστη παρέκκλιση σε έναν κόσμο που μετράει το κάθε cent.
Μισό τζατζίκι, μισή ρώσικη. Δείχνουν σπιτικά και πολύ γευστικά.
Πατάτες τηγανιτές με κεφαλοτύρι. Ότι πιο χειροποίητο για ταβέρνα, αξίζουν.
Λουκάνικο "με γεύση Ελλάδας". Το παρήγγειλα προετοιμασμένος για τα καλύτερα και για τα χειρότερα. Τελικά ήταν ακριβώς στην μέση. Ούτε το σιχαινόσουν, ούτε το αγαπούσες.
Μπριζόλα μοσχαρίσια γάλακτος. Πολύ καλή, καλή επιλογή.
Μας κέρδισε η σερβιτόρα προχωρημένης ηλικίας (πολύ πιθανό η κυρία "Σαίτη") με την ευγένεια και την απλότητά της.
Με λίγα λόγια, μια "οικογενειακή ταβέρνα" που γιατί όχι, αξίζει πιστεύω να της δώσουμε μια ευκαιρία, ειδικά στις μέρες που Σάββατο βράδυ στην περιοχή δεν βρίσκεις τίποτα. Ειδικά τον χειμώνα μέσα, με την υπέροχη και ιδιαίτερη διακόσμηση, νομίζω θα αξίζει παραπάνω.

Έχει πολλά χρόνια ιστορία, θυμάμαι που μικρό με πήγαιναν για το μπιφτέκι του. Έχει τη δικιά του πελατεία. Σαν τις κατσαρίδες είναι, δεν κλείνει!!

Θα ανεβάσω σύντομα φώτος νέες.