Artos [έχει κλείσει]

Αν δεν κάνω λάθος το δεύτερο κατάστημα ήταν γωνιακό, επί της Αριστοτέλους μπαίνοντας για Μοδιάνο. Κι εμένα πραγματικά μου έκαναν εντύπωση τα ψωμιά του όταν πρωτοάνοιξε (περίπου ίδια ηλικία πρέπει να είμαστε μάλλον Eowyn)

Συμπλήρωμα στη φράση "Φυσικά και οι γονείς δεν το πλησίαζαν λόγω των τιμών". Μία τυπική κατάσταση:
*Περπατάμε απέξω. "Πάμε να πάρουμε ψωμί από αυτό, το καινούργιο, γιατί μεσημέριασε, και μέχρι να γυρίσουμε σπίτι θα έχει κλέισει ο δικός μας φούρνος"
*Μπαίνει, διαλέγει ένα ψωμί στην τύχη γιατί δεν βγάζει άκρη, πάει να πληρώσει. Λέει την τιμή η πωλήτρια, μίνι εγκεφαλικό. "ΠΟΟΟΣΟΟΟΟΟΟΟΟΟ"??? Το πήρε για να μη γίνει ρεζίλι.
*Επαναληψη κάθε φορά που περνούσαμε "Τους αλήτες που κλέβουν τον κόσμο. Αν με ξαναδούν να με γράψουν".

Πρέπει να υπήρχε ακόμα ένα πιο προς την αγορά, στην Βασιλέως Ηρακλείου ή στην Ερμού.

Δεν θυμάμαι τίποτε απολύτως από είδη κτλ, αλλά ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή, όπου ο μέσος φούρνος είναι 2 τύπων ψωμιά και σφολιάτα τυρόπιτα. Έμπαινες μέσα και ήταν σαν την αρτοποιϊκή έκδοση παραμυθιού. Ψωμιά, ψωμάκια διαφόρων ειδών, κρουασανακια σε σχήματα "περίεργα" και με γεμίσεις ή βουτύρου (!!!!) (μέχρι τότε ξέραμε μόνο το μισοφέγγαρο με τη σοκολάτα, συνήθως τυποποιημένο), παπαρουνόσποροι, μαυροσούσαμα και άλλα τέτοια μαγικά).
Επιπλέον, το λιτό και μινιμάλ λόγκο με ένα επίσης μινιμαλ στάχυ ως σύμβολο.

Φυσικά και οι γονείς δεν το πλησίαζαν λόγω των τιμών.

Πολύ κρίμα που έκλεισε. Για κάποιο λόγο το έχω στην ίδια κατηγορία με το τότε Family, ίσως γιατί και το τελευταίο τολμούσε σε διαφορετικά πραγματάκια σε σύγκριση με τα κλασσικά παραδοσιακά γλυκά. (θυμάμαι μια τάρτα στο φάμιλλι, που από πάνω είχε καραμελωμένο μήλο σε φέτες λεπτές σαν τσιγαρόχαρτο).