Πήγα μέσα στον χειμώνα και επιβεβαιώνω τα σχόλια περί μυσταγωγίας, ατμόσφαιρας, και φαγητού (μετριοκάλο, άνω των προσδοκιών)

Ερώτηση προς τους θαμώνες:
Ξέρουμε αν το Καλοκαίρι κλιματίζεται επαρκώς (διότι θέλω να το ξαναεπισκεφτώ, αλλά έχω θέμα με τη ζέστη) ;

Οι προλαλήσαντες (Meraklis, dokimastis & ταβερνοαλάνι) τα έχουν γράψει όλα ! Να συμπληρώσω, δεν υπάρχουν ούτε pos ούτε αποδείξεις και μας βγήκε € 25 / άτομο. Απαραίτητη η κράτηση. Αξίζει !!

Ότι και να πεις για τη Δόμνα είναι λίγο.

Τα περισσότερα έχουν ειπωθεί, το φαγητό εδώ χωρίς να είναι κακό (μέτριο θα έλεγα) περνάει σε δεύτερη μοίρα, είναι η συνολική εμπειρία που μετράει και η 80χρονη ιστορία της Δόμνας.

Ανάμεσα στα τραγούδια γίνεται μια μικρή ιστορική αναδρομή από τον Κο Κουτσό που παίζει μπουζούκι. για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Η Δόμνα που ξεκίνησε από μπακαλοταβέρνα το '43, στις επόμενες δεκαετίες έγινε στέκι καλλιτεχνών (εδώ σύχναζαν μεταξύ άλλων ο Λ. Παπαδόπουλος, ο Θεοδωράκης, η Μερκούρη, ο Λοίζος, η Καρέζη, ο Κατράκης, ο Βέγγος), ενώ υπήρξε και στέκι αντικαθεστωτικών την περίοδο της Χούντας.

Ο Χρήστος, εγγονός του αρχικού ιδιοκτήτη, έχει ορισμένες ενδιαφέρουσες ιστορίες να σας πει αν τον πετύχετε χαλαρό και καθίσει στο τραπέζι σας.

Ποιοτική μουσική, αξιόλογοι καλλιτέχνες και το κλίμα μυσταγωγίας, ειδικά στο Άξιον Εστί που σβήνουν τα φώτα, επιβάλλουν έστω και μια μόνο επίσκεψη για τους λάτρεις του είδους.

Το μόνο αρνητικό, ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια, πήρε αρκετή δημοσιότητα και ειδικά τα Σάββατα μπορεί να πετύχεις διάφορους φασέους που δεν σέβονται ούτε τους μουσικούς, ούτε τους θαμώνες και με τη φασαρία που κάνουν χαλάνε το κλίμα.

Για πιο αυθεντική εμπειρία προτείνεται η επίσκεψη τις Τρίτες που έχει και λιγότερο κόσμο.

Πλέον η ταρίφα είναι 20€/άτομο (τελευταία επίσκεψη τον Οκτ) με απεριόριστο φαγητό και χύμα κρασί.

Με καλύπτει απόλυτα η γνώμη του "ταβερνοαλάνι".

Κάποιες φορές σημασία έχει η εμπειρία και όχι το τι τρως.

Προτείνεται για τη συνολική εμπειρία.

Έχω πάει αρκετές φορές μέχρι και τα '00ς. Γνώριζα τη φάση, την ιστορία κτλ και τη φάση με τη μουσική.

Και ξαναπήγα προχτές Σάββατο βράδυ, Απρίλιος '22. Πλέον λειτουργεί και Σάββατο βράδυ.

Αν αντέχετε το ότι είναι όλοι ο ένας πάνω στον άλλον (κανένα υγειονομικό μέτρο) και ότι καπνίζουν όποιοι και όσο θέλουν, και το ότι πλέον έχει ζέστη και τρέχει και λίγος ιδρώτας.. Και αν κρατιέστε και δεν επισκεφτείτε τουαλέτα εκ του σύνεγγυς, και αν δεν σας πειράζει που θα παρκάρετε στου διαόλου και θα έχετε σίγουρα και ανηφορίτσα πριν ή μετά...

Τότε είναι μια εξαιρετική φάση κυρίως λόγω της μουσικής και της παρέας! Πραγματικά αυτά τα δύο με κράτησαν ως αργά. Εξαιρετικό μπουζούκι από τον κύριο Χρήστο, πολύ καλή συνοδεία κιθάρας, καλές φωνές, παρεΐστικο, κοινοβιακό συνωμοτικό κλίμα.. Το φαγητό μέτριο προς καλό, καλύτερο από όσο περιμένεις (ειδικά τα μπιφτέκια, σκέτα, καθαρός κιμάς) και σε αφθονία (φέρνουν και φέρνουν μερίδες). Το φαγητό παλιά ερχότανε από τις Καμάρες, το θυγατρικό τους μαγαζί, αλλά τώρα μαγειρεύεται επί τόπου, μου είπαν. Το κρασί είναι νερωμένο για να κάνεις συνέχεια "γεια μας!". Στο τέλος όλοι δίνουν μια συμμετοχή γύρω στα 17-18ε, όσο και να φας.

Χαρακτηριστικά μου άρεσαν 2 μεγάλα μπρέικ που κάνουν στη μουσική, ένα με μια μουσική "Ιλιάδα" βωμολοχική (δεν το ήξερα μελοποιημένο) και ένα αφιέρωμα στον Θεοδωράκη με τρία "off" τραγούδια από το Άξιον Εστί (σβήνουν και τα φώτα και γίνεται ένα κλίμα κατάνυξης).

Για τους λάτρες του είδους και ειδικά αφιερωμένο στον φίλο Σταύρο, που δεν βλέπω τα ίχνη του πουθενά εδώ γύρω.. :)