[Χωρίς Όνομα]

Εκεί που έπινα τον καπουτσίνο μου ήσυχος ήσυχος στη Βόρεια παραλία της Καστοριάς, χαζεύοντας τα κύματα και αναλογιζόμενος τη φθαρτότητα του βίου των πελεκάνων (εμ΄τι, του δικού μου;), ένας ψαγμένος φίλος αναφωνεί το τρίπτυχο που με έκανε να αναπηδήσω απο την καρέκλα μου σαν θανατοποινίτης στο Τέξας: Απομονωμένο χωριό, καφενείο-μπακάλικο, γριά ιδιοκτήτρια. Αυτές οι μαγικές και πολλά υποσχόμενες φράσεις, μας έκαναν να φτάσουμε στο γραφικό χωριουδάκι με ταχύτητα διακτίνισης (δεν πλήρωσα και τον καφέ...)Το τοπίο πραγματικά όμορφο, το καφενείο-μπακάλικο- παράρτημα του ΟΓΑ κλπ, ήταν το μοναδικό τσιμεντένιο κτίσμα του χωριού. Ανοίγοντας την πόρτα αντικρίσαμε ένα εσωτερικό διακοσμημένο άψογα στο στυλ " Άρτζι μπούρτζι και λουλάς, με πινελιές "ότι να ναι" στην Μακεδονική έκδοση, (δεν μου άρεσε).Σε μια γωνία η γηραιά ιδιοκτήτρια παρέα με τον σύζυγο της που έμοιαζε ή να έχει πάθει ή να πάθαινε εκείνη τη στιγμή εγκεφαλικό επεισόδιο, καθάριζαν άσπρα φασόλια της περιοχής.(Αυτό μου άρεσε).Το τσίπουρο που μας σέρβιρε η κυρία ήταν εξαιρετικό. Όταν ζητήσαμε έναν απλό μεζέ,αυγά ή λουκάνικα, άρχισε η γριά καφετζού-κορυφαία του χορού: ωωωιμεε, οι κότες μου είναι άρρωστες δεν κάνουν τίποτα, το αμάξι χάλασε και δεν κατέβηκε ο γιός μου στον χασάπη, οι συντάξεις πήγαν στο διάολο (αυτό πικρή αλήθεια). Τελικά μας σέρβιρε κασέρι και ζαμπόν γνωστής Γερμανικής αλυσίδας μαζί με ψωμί που προφανώς αρρώστησε τις κότες της κυρίας. Εκεί που πίναμε ξεροσφύρι, ένας απαίσιος ήχος έσκισε την αιθαλομίχλη του καφεμπακάλικου, παραρτήματος του ΟΓΑ κλπ. Ο μισητός ήχος του φούρνου μικροκυμάτων..Περιχαρής η γηραιά καφετζού μας έφερε ένα πιάτο προϊόν πολύ βαθειάς κατάψυξης, λέγοντας: ορίστε κάτι σπέσιαλ..ήταν κάτι στην όψη σαν μπεκρή μεζέ, στη γεύση σαν το δοχείο λαδιού του χαλασμένου αυτοκινήτου. Το μεγάλο φινάλε ήρθε όταν εμφανίστηκε μια μεγάλη παρέα συνοριοφυλάκων για business lunch. Τους σερβιρίστηκε ομελέτα και κόπηκε και φρέσκο λάχανο για σαλάτα... Για την κοροϊδία μας πήρε 20 ευρώ..Θα ξαναπάω; Μόνο όταν της αυξήσουν τη σύνταξη...