Προφίλ του χρήστη tsimp

Παίρνω από κανένα κομμάτι πού και πού περνώντας, αλλά είπα αυτή τη φορά να δοκιμάσω ολόκληρη πίτσα. Απρίλιος '24.
Η αλήθεια είναι ότι, καθώς δεν έχει την κίνηση εκείνη για να υποστηρίξει πολλές και διαφορετικές επιλογές κομματιού στον θερμοθάλαμο (που ενίοτε δε θερμαίνεται και ερωτάσαι αν επιθυμείς το κομμάτι ζεσταθεί στον φούρνο), αν είσαι περαστική είναι ρουλέτα αν θα τύχει κομμάτι που μόλις βγήκε ή που έχει κάποια ώρα. Βέβαια, απ' την άλλη, αυτό βγαίνει σε καλό, γιατί το κόστος δεν συμπιέζεται εις βάρος της ποιότητας για ανταγωνιστική κάλυψη μαζικής ζήτησης.
Φρεσκοψημμένη, λοιπόν, που καταναλώθηκε άμεσα.
Λεπτή, αφράτη και καθόλου λαστιχωτή, με δόσεις bubble crust στο στεφάνι, που δείχνει ότι γίνεται καλή δουλειά με τα ζυμάρια.
Τα toppings της σπέσιαλ τα κλασσικά, οκ.
Δεν πρέπει να υπάρχουν διαφορετικά μεγέθη, η μεγάλη πίτσα είναι στα 10€.
Ευχάριστο το γεγονός ότι δείχνει να έχει πιάσει.
Δεν είναι πίτσα για να θυμάσαι, αλλά είναι αξιοπρεπής και σε οκ τιμή.

Πολυπρωινή επίσκεψη, Απρίλιος '24.
Δοκιμάστηκαν πίτες, που όπως αναφέρουν είναι δικές τους, και δεν έχω λόγο να μην τους πιστέψω.
Η πίτα με κολοκύθι και πιπεριά μια χαρά.
Η κρεατόπιτα (ως τέτοια αναφέρεται, αλλά πρόκειται για κιμαδόπιτα) οκ, αλλά λίγο πιο στεγνή από,τι μου αρέσει. Η γέμιση περιείχε πιπεριά και δεν ήταν ιδιαίτερα καρυκευμένη.
Η τυρόπιτα ήταν πολύ καλή —το τυρί γευστικά ξεχώριζε σημαντικά.
Το φύλλο όλων ήταν τραγανό, αλλά όχι εύθρυπτο. Στα λάδια τόσο όσο. Με αρκετές διαστρωματώσεις, που συνολικά τις ανέβαζε. Πολύ καλό.

Έχει κλείσει.

Επιτόπια δοκιμή μουσακά. Ημίρευστη μπεσαμέλ, μελωμένη και νόστιμη πατάτα και μελιτζάνα, αδύναμος κιμάς (ως κρέας ήταν μια χαρά, αλλά υστερούσε στην καρύκευση και στο «δέσιμο»). Ζεστάθηκε εκείνη τη στιγμή -ήταν σε θερμοκρασία δωματίου, που το θεωρώ οκ ως πρακτική όταν οι ποσότητες προς διαχείριση είναι μεγάλες. Γιγάντιο κομμάτι, στα 4 ή 4,5€. Με πλούσια αγγουροντομάτα (οκ) ως συνοδευτικό, συνολικά κόστισε 7€.

Μου άρεσε η σαφώς πιο λαϊκή ατμόσφαιρα του μίγματος των θαμώνων, που διαφέρει σημαντικά από το αμιγώς φοιτητικό κοινό των υπολοίπων.

(Άνοιγμα παρένθεσης: Σε πρόσφατη -σπάνια για μεσημεριανή ώρα- επίσκεψη σε αυτή την περιοχή του κέντρου, συναντήθηκα με κάποια από τα μαγειρεία των φοιτητικών χρόνων (Αγ. Δημητρίου, προξενείο, αρχή Κασσάνδρου). Μάλιστα, όντας ανοικτά και με καλο καιρό που είχε ως αποτέλεσμα τα εξωτερικά τραπεζάκια να γεμίζουν και να αδειάζουν εν ριπή οφθαλμού, παρατήρησα (και ένα δάκρυ κύλησε..) ότι οι συνήθειες των πολλών δεν άλλαξαν --και μάλλον δεν πρόκεται να αλλάξουν. Κοτομπουκιές ή gordon blue με πατάτες τηγανιτές, ή και ενίοτε φούρνου, στα τρία απ' τα τέσσερα τραπέζια, μόνοι, ζευγαράκια ή παρέες (έως και) των 3, να απολαμβάνουν τον εθιστικό αυτό συνδυασμό.)

Πρώτη παραγγελία, Απρίλης '24.
Κοντοσούβλι κοτόπουλο πολύ καλό, γευστικό και ζουμερό.
Γύρος χοιρινός ευχάριστος και χοντροκομμένος.
Από τις επιλογές για γέμισμα, επιλέχθηκε το "ζυμωτό (χωριάτικη πίτα)". Στην ουσία πρόκειται για καρβελάκι ψωμί (οκ), που περνιέται κι απ' την τοστιέρα, και όχι για πίτα. Παίρνει περισσότερη ποσότητα απότι ένα κλασσικό τυλιχτό και χρεώνεται 5€ (σε πίτα 4,3€).
Άρεσε το τζατζίκι που είχε άνιθο. Το κρεμμύδι καλό. Η ντομάτα λεπτοκομμένη.
Μιας και δεν βρίσκομαι ποτέ στην περιοχή για το διά ζώσης, θα υπάρχει στο νου για τις εντός ορίων ζώνης του delivery πείνες.

Πέρα από την υπό εξαφάνιση λαδωμένη πίτα (που, και αλάδωτη να ήταν, είναι καλή πίτα, όχι καραμολέγκος), έχει και - την όλο πιο αποκλεισμένη απ'τα γυράδικα - μαγιονέζα.

Τον θεωρώ αξιοπρεπέστατη επιλογή, όχι απλώς για το σθενάζον από καλά γυράδικα κέντρο, αλλά και για την πόλη.

Αφορμή για να περάσω τώρα από εδώ και να γράψω, είναι ότι χθες, εν έτει 2024 και με τις τιμές εκεί που είναι, πήρα λουκάνικο σε πίτα με αλοιφή 2,50€ [ολογράφως: δύο ευρώ και πενήντα λεπτά]. Είναι τέτοια η εντύπωση που έχω αρχίσει να αμφισβητώ ότι το έζησα.

Κάποιες πληροφορίες εστίασης που συλλέχτηκαν από το ταξίδι σε Σκόπια και Βελιγράδι.

Σκόπια: Μείναμε για λίγες ώρες, οπότε δοκιμάζαμε ό,τι βρίσκαμε. @dokimastis: Τα donerάδικα φαίνονταν όντως πολύ λαχταριστά. Την επόμενη φορά, που θα έχει περισσότερο χρόνο η πόλη, θα ελεγχθούν.
- Pekara: Diman
- Bar: Balet (το βρήκαμε να ξενυχτάει μεσοβδόμαδα, είχε ροκενρόλ και χορό)
Παίρνουν ευρώ (αφού στρογγυλέψουν προς τα πάνω), κάρτες ντεμί.

Βελιγράδι:
- Pekara: Andjelko (για burek), Kircansky
- Ethnic (στο χέρι, σε περίπτωση που λαχταρίσετε μεξικάνικο): Tortilla Casa
- Kafana*: SFRJ (τουριστικό, αλλά συμπαθέστατες γεύσεις σε κάποια πιάτα)
- Bar: Sinnerman (κάνει live), April (*και* cocktails)
- Live: BAM Club
Κάρτες ντεμί, χρειάζεται συνάλλαγμα.

*Δυστυχώς, δε βρήκαμε κάπου σέρβικο φαγητό χωρίς να είναι τουριστικό. Aka ένα κουτούκι να το ευχαριστηθείς. @Meraklis_Thess: Αν βρεις αυτές τις σημειώσεις, βάλε τίποτα να το έχουμε υπόψη;)

Επίσκεψη, Μάρτης '24.
Ημι-τουριστικό εστιατόριο (ίσως και χωρίς το "ημί-") με θέματα από τη Γιουγκοσλαβία, κυριολεκτικά παντού. Ζεστό περιβάλλον, με θέα στον ποταμό Sava και το νέο Βελιγράδι.
(Παρένθεση: Όλως τυχαίως, την ίδια μέρα - δηλαδή 24/03 - ήταν και η επέτειος έναρξης των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, οπότε πετύχαμε τραπέζι υπερήλικων ντόπιων με στρατιωτικές ενδυμασίες να "γιορτάζει".)
Παρά την όλη αισθητική και το vibe, προσωπικά δεν μου έβγαλε επιτήδευση περισσότερη από αυτή που είχαν οι συνδηλώσεις του ντεκόρ. Ίσως να ήταν η μουσική (από post-punk έως alternative rock), ίσως το μη προσποιητό και φιλικό προσωπικό, ίσως η χαλαρή προσέλευση κόσμου. Έβγαζε ένα coziness.
Μεγαλούτσικος κατάλογος.
Όλα όσα πήραμε από άνω του μετρίου έως καλά, με εξαίρεση το biftek u ulju (μοσχάρι μαγειρεμένο και σερβιρισμένο σε λάδι (πολύ κακό) και βαλσάμικο).
Ξεχώρισαν: biftek, baked beans, meat the SFRJ way. Επίσης, οι εξαιρετικοί διαφορετικοί τύποι ψωμιού (μαύρο, πολύσπορο, καλαμποκίσιο).
Στα ποτά, rakija plum κι εδώ. Μια χαρά (κι εδώ).
Φάγαμε χορτάσαμε, ήπιαμε, βγήκε ~23€/άτομο. Οι τιμές για το ελληνικό πορτοφόλι αποδεκτές, για Σερβία ανεβασμένες.
Σε γενικές γραμμές άρεσε αρκετά. Θα μπορούσα να ξαναπάω και θα το πρότεινα για δοκιμή.

Το επισκεφθήκαμε, εν μέσω βροχής, Μάρτη '24.
Λειτουργεί ως brunch-άδικο 9πμ με 4πμ και με lunch/dinner 5μμ με 10μμ.
Αν είστε λάτρεις του αβοκάντο τοστ και των αυγών ποσέ ή ψηφιακοί νομάδες, τότε αυτό είναι το μέρος σας.
Γευστικά, το English kimchi breakfast που πήρα δεν είχε καμία απολύτως γευστική ουσία. Σαν η διαδικασία του να τρως kimchi με αυγά να είναι σημαντικότερη από τα ίδια τα αυγά.
Δεν έβαλα χάσταγκ hipster για να μην το ναρκοθετήσω στις αναζητήσεις, αλλά πιστεύω ταιριάζει.

Επίσκεψη, Μάρτιος '24.
Βρίσκεται κοντά στο κάστρο, οπότε μιλάμε για περιοχή με αρκετή κίνηση. Το περιβάλλον είναι αυτό της "καλής ταβέρνας" και το περιποιημένο με λευκό πουκάμισο και μαύρο παντελόνι προσωπικό είχε την γνωστή περιπαικτική διάθεση μόλις μάθουν από πού έρχεσαι - αυτή των kalimera kalispera, ευτυχώς μετριασμένη -, που προσωπικά βρίσκω ιδιαίτερα cringe. Το κτήριο ομολογουμένως ωραίο, αλλά ένιωσα πως τον 'ξεπερνούσε' η τουριστική εσάνσ.
Αν και ήμασταν αρκετά άτομα και το μαγαζί γεμάτο εξωτερικά, τραπέζι βρήκαμε αμέσως.
Μενού αναμενόμενα μεγάλο.
Όσα πήραμε οκ, χωρίς συγκινήσεις, αλλά και δίχως παραφωνίες. Ξεχώρισε το μπιφτέκι και το σουτζουκάκι, που ήταν γευστικά.
Στα ποτά: Αν και αντι-φαν των βρασιών που δεν προέρχονται από σταφύλι, η rakija δαμάσκηνου μου άρεσε (μετά τη 2η :Ρ).
Συνολικά, βγήκε ~22€/άτομο. Το προ-12ετίας σχόλιο του peinasmenos για τις τιμές θα μπορούσε να γραφτεί και για τώρα. Για τιπ, όπως και αλλού, μόνο μετρητά.
Στα θετικά, ότι βρίσκεται κοντά σε σημείο που θα είστε για (μεγάλη) βόλτα και πιθανώς θα πεινάσετε, οπότε και προσφέρει την εν λόγω ευκολία με οκ, χωρίς εκπλήξεις, φαγητό.
Overall, δεν είχε κάτι το κακό, αλλά δεν ξεχώρισε και πουθενά. Αν δεν είναι του απολύτου στυλ σας, καλύτερα να ψαχτείτε αλλού.

Δοκιμάστηκε burrito. Ωραία υλικά και εξαιρετική τορτίγια, την οποία ανοίγουν και ψήνουν εκείνη τη στιγμή. Έχει και με σπανάκι. Αν είστε για κάτι διαφορετικό, αξίζει μία δοκιμή.

Επίσκεψη με καφέ και ηλιόλουστο καιρό, Μάρτη '24.
Εδώ φάγαμε το πιο καλό burek με κιμά του ταξιδιού. Αν και ελαφρώς πιο λαδερό απ' τα υπόλοιπα, είχε αρκετά τραγανό, βουτυράτο φύλλο και νόστιμη γέμιση. Εξίσου καλό και το burek με τυρί.
Προτείνεται.

Μεταμεσονύχτια επίσκεψη, Μάρτης '24. Δυστυχώς, όσα δοκιμάσαμε ήταν κάτω του μετρίου (κάποια αρκετά). Το καλό είναι ότι είναι ανοιχτά όλο το εικοσιτετράωρο, σε περίπτωση που χρειαστεί μετά τα νυχτοπερπατήματα.

Πρωινή επίσκεψη, Μάρτης '24.
Φούρνος με burek, πιτοειδή και διάφορες ζύμες.
Safe επιλογή, αλλά χρόνου δοθέντος θα ήθελα να δοκιμάσω/ψαχτώ και με άλλα στην περιοχή.

Δοκιμή Μάρτιος '24, σχετικά αργά και δεν είχε πολλές επιλογές.
Πίτσα με αλλαντικά οκ+, φαντάζομαι στην ώρα της θα είναι καλύτερη. Είχε και νηστίσιμη.
Τα ατομικά πεϊνιρλί διεκπεραιωτικά, με καλή, όμως, (κάπως γλυκίζουσα) ζύμη.
Σαντουϊτσάκι ατομικό (με φέτα, αγγούρι, ντομάτα) οκ.

Ένα στα γρήγορα κυριολεκτικά, καθώς λόγω κίνησης και περιορισμένου πάρκινγκ, δυστυχώς, δεν μπόρεσα να χωθώ στα ενδότερα. Πρόστυχο γυράκι, όχι όμως και των μεγάλων συγκινήσεων. Η πίτα καλή, η πατάτα προκάτ. Στα 4,10€ που, για το μέγεθός του, το λες τσιμπημένο.

Δοκιμή, Μάρτης '24.
Μπουγάτσα μισή-μισή: Τυρί κάπως φλατ, χωρίς βάθος και ένταση, απ' την άλλη ο κιμάς οκ, είχε νοστιμιά. Το φύλλο λεπτό και αρκετά 'νωπό', όχι τόσο του γούστου μου ο συνδυασμός των δύο.
Σπανακοτυρόπιτα με χοντρούτσικο φύλλο και γέμιση συμπαθητική, που έπαιρνε - αναλογικά - να είναι πιο πλούσια, ενώ η παρουσία πράσσου της έδινε. Δεν ξεχώρισε όσο θα μπορούσε.

Επίσκεψη μετά από τα πολύ καλά σχόλια, εντός κι εκτός ταβερνοχώρου.
Ομολογώ πως δεν είναι τόσο το φαγητό (παρόλο που σημειακά «είναι και παραείναι»), όσο η φιγούρα του κύριου Θόδωρου. Ευγενικός και εξυπηρετικός, όλο μες στην 'κουζίνα' κάτι έκοβε, κάτι μαγείρευε, στιγμή να κάθεται δεν τον είδα, παρόλο που ήμασταν η μοναδική παρέα με "απαιτήσεις" στο μαγαζί.
Μεζές 'λίγο απ' όλα' με των 10€, που περιελάμβανε ψαράκια στο τηγάνι, λίγο τυρί, ελιές, μισό κρεμμύδι, λαχανοντολμάδες, αγγούρι, ορισμένα τουρσιά, λάχανο κ.α. Η φροντίδα του πιάτου δεν άφηνε να ενοχλήσει το οριακό τηγάνισμα των ψαριών, ενώ, αντίθετα, έκανε τη γέμιση του ντολμά να θυμίζει σπίτι.
Με το που πιάσαν οι πρώτες στάλες βροχής, ήρθε και γίδα βραστή. Απαλύνουσα και πραΰνουσα.
Κάποιες ώρες μετά, ο λογαριασμός συνοδεύτηκε με λίγο καθαρισμένο μήλο.
Το τσίπουρο έντονο, αλλά καλό. Έφερε τον γλυκύ.
Μία ομορφιά:)

Κυριακάτικο τραπέζωμα, Μάρτιος '24. Χώρος συμπαθητικός, κάτι ανάμεσα σε ψησταριά και καφενείο του χωριού (tv, τσόχα και όλα τα συναφί). Δοκιμάσαμε τα περισσότερα κρεατικά που υπήρχαν. Ξεχώρισαν τα αρνίσια παϊδάκια και τα σουτζουκάκια. Κοντοσούβλι χοιρινό καλό. Πανσέτα και σουβλάκια οκ. Δύσκολη πίστα το καραμανλίδικο σουτζούκι, υπό άλλες συνθήκες ίσως να το ευχαριστιόμουν περισσότερο (π.χ. μεζές σε τσιπουροκατάνυξη). Γύρος χορινός αρκετά λιπαρός και άγευστος (πρέπει να έγινε στο τηγάνι). Στα απογύρω δεν παίχτηκε ιδιαίτερη μπάλα. Πατάτες χεράτες αρκετά καλές, αλοιφές εμπορίου οκ, σαλάτες λάχανο και ντομάτα οκ, μπουγιουρντί δε δοκίμασα. Τιμές δε γνωρίζω, καθώς το γεύμα ήταν κερασμένο. Καταλυκτικά, για κρεατοφαγία και δη παϊδάκια θα τραβιόμουν ευχαρίστως στην mordor που λέγεται λοιπός νομός Θεσσαλονίκης, κάποια στιγμή.

Συμπληρωματικά (Μάρτης '24).
Της ώρας: Μπιφτέκι γεμιστό αρκετά καλό (έχει κύμινο, ενημερωτικά) και μπριζολακια λαιμού μια χαρά. Έπασχαν λίγο στα συνοδευτικά τους, θα μπορούσε να υπάρχει καμία πατατούλα τηγανιτή ή φούρνου, κανένα ρυζάκι κ.α.
Μαγειρευτό: Αγριογούρουνο κοκκινιστό στη γάστρα με πατάτες τηγανιτες. Αρκετά νόστιμη κρασάτη η σάλτσα και το κρέας σχετικά τρυφερό.

Σούμα από όλες τις επίσκεψης:
- Γεύμα για δύο άτομα, πολύ φαί (ήτοι 3-4 μερίδες, 3-4 ορεκτικά) και λίγο ποτό, να υπολογίζετε περί τα 50-60€.
- Προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο (μεταξύ αρκετών και καλών) απ' τα ταβερνάκια που δοκιμάστηκαν στην Ορεστιάδα.
- Άξιο μνείας το γλυκάκι που φέρνουν στο τέλος, μπορεί να διαφέρει απ' την προηγούμενη φορά, αλλά είναι κάθε φορά πολύ ταιριαστό.
- Προσωπικό / ιδιοκτήτης φιλικοί, πάντα κερνούσαν κάτι στο τέλος από,τι πίναμε.
- Θα το ξαναεπισκέπτομαι με χαρά.

Επαναληπτική/νεο-δοκιμαστική επίσκεψη, Μάρτης '24.
Μπερεκέτι σε κυπριακή μια χαρά, σε ποσότητα μεγαλύτερη από,τι θυμόμουν, το ευχαριστήθηκα.
Στα νεά: Γύρος χοιρινός οκ, τσαχπίνικα ανθυγιεινός χωρίς ωστό να ξεχωρίζει. Ο γύρος κοτόπουλο έβγαζε αρκετό λάδι, σε σημείο ενοχλητικό, ενώ - περιέργως - γευστικά παρέμενε πολύ χαμηλά.
Η πίτα του σε ενδιάμεσο επίπεδο, not great not terrible.
Overall, για τον προφανή λόγο, θα συνεχίσω να το έχω στο νου μου.

Επίσκεψη για πιοτό μετά από πολλά χρόνια, απογευματάκι, Μάρτης '24.
Θυμόμουν μόνο πιο απλά πιάτα, ως συνοδεία του τσίπουρου που έρεε - και συνεχίζει να ρέει - άφθονο.
Τώρα συναντήσαμε και έναν μικρό μεν, τίμιο δε κατάλογο.
Δοκιμάσαμε διάφορα, αλλά ξεχώρισαν (και άρεσαν) τα τσιγαριαστά χόρτα με πέστροφα και η σαλάτα σπανακόπιτα (απ' τις πιο καλές αυτής της κατηγορίας που έχω δοκιμάσει).
Συνολικά, θετικό το πρόσιμο της επίσκεψης (με τις ευχάριστες εκπλήξεις), για την οποία κρατούσα μικρό καλάθι. Διατηρεί το ύφος που περιγράφεται και σε παλαιότερα posts, που είναι πολύ οκ αν κάτι τέτοιο ψάχνεις, αλλά προσωπικά δύσκολα το επιλέγω για φαΐ και ποτό πλέον.

Επίσκεψη Φλεβάρης '24.
Ζητήθηκαν μισές μερίδες μπουγάτσας, ώστε να δοκιμαστούν οι αλμυρές του. Δόθηκαν με ευχαρίστηση (έχω συναντήσει να μην το εφαρμόζουν).
Τυρί στεγνό και κάπως αδιάφορο, σπανάκι καλό, κιμάς αρκετά γευστικός, ζαμπόν-κασέρι ένοχα απολαυστικό.
Το φύλλο πυκνό, χοντρό και τραγανό, πιο πολύ προς το πιτοειδές, αλλά δεν ενόχλησε.
Στα υπόλοιπα, διαθέτει μεγάλη ποικιλία σε πίτες και ζύμες, μικρές ή μεγάλες.
Το περιβάλλον φιλικό. Οι μπάρμπες που πίνουν πρωινό καφεδάκι είναι plus. Θα μπορούσα να ξαναπεράσω για πρωινό καφέ και τσίμπημα.

Παραγγελία μετά από πολύ καιρό, μέσω γνωστής πλατφόρμας τροφοδιανομής, Φλεβάρης '24.
Δοκιμάστηκε μπιφτέκι (γευστικό και ανάλαφρο), σε κυπριακή πίτα (σωστά ψημένη και αφράτη). Το γερμανικό burger κλασσικά καλό.
Αρκετά ευχαριστημένος για αυτό που προσφέρει, στην τιμή που το προσφέρει, ακόμη μια φορά.

Βλέποντας τις αναρτήσεις του Meraklis_Thess για Σκόπια, θυμήθηκα να ρωτήσω: Μήπως έχουμε καθόλου προτάσεις για Σκόπια / Βελιγράδι, καθώς και για τίποτα άλλο εκεί γύρω;

Γεωργιανός φούρνος σε ωραίο σημείο (γλυκός πεζόδρομος με μικρά μαγαζιά, καφέ και περατζάδα, σε μία ήπια συνύπαρξη της γειτονιάς και των περαστικών).
Δοκιμάσαμε πίτες με φασόλι (συμπαθητική, ολίγον τι καυτερή, ήθελε μία σπιρτάδα ακόμη) και λουκάνικο (οκ, αν και πίστευα θα ήταν κάτι πιο ιδιαίτερο, τελικά ήταν βραστό). Εκείνη την ώρα δεν βρήκαμε χατσαπούρι. Ζυμώνουν και ψήνουν συνεχώς, με τα προϊόντα να βγαίνουν σε μικρά batches και να μένουν ζεστά. Ένα πέρασμα για δοκιμή των υπολοίπων θα το έκανα ευχαρίστως.

Κυριακάτικη επίσκεψη, Φλεβάρης '24. Μεσημέρι και δεν έπεφτε καρφίτσα.
Καιρού επιτρέποντος, καθίσαμε σε ένα από τα 6-7 μικρά εξωτερικά τραπέζια, που όμως δεν είναι αν είστε περισσότερα από τρία-τέσσερα άτομα.
Σχετικά μικρός κατάλογος με καφενειακά πιάτα και new age (λόγω περιοχής άρα και κόσμου) ματιά/αισθητική. Χωρίς ωστόσο να εκτρέπεται από τις κλασσικές αποδόσεις.
Τα περισσότερα εξ όσων δοκιμάστηκαν ήταν μια χαρά. Μέγεθος τυπικού μεζέ.
Το τσίπουρο δυνατό και καλό.
Τιμές οκ, προσωπικό εξυπηρετικό και φιλικό.
Μας άρεσε.

Η καντίνα του Κυρ Χρήστου, απ' τις γνωστές των Αθηνών, στον Σταθμό Λαρίσης, με χρόνια παρουσία στο σημείο. Ψήνει, τυλίγει, πληρώνεται. Συχνά με το ίδιο χέρι, προσδίδοντας την απαραίτητη εσάνς στην γαστροοικονομική συναλλαγή.
Βράδυ Σαββάτου, Φλεβάρης '24, με χαλαρή μα σταθερή κίνηση κόσμου.
Το ιδιαίτερο εδώ είναι πως το "απ' όλα" περιλαμβάνει και ζαμπόν / κασέρι (κάτι που έχω συναντήσει μόνο στις γλώσσες της Φλώρινας).
Το (πολύ καλό) ψωμάκι ψήνεται στα κάρβουνα, σε στυλ μπορώ να πω πως μου θύμισε αυτό του Μαύρου στη Θεσσαλονίκη.
Πανσέτα και λουκάνικο αποδεκτά. Ήθελα και το κεμπάπ, αλλά δεν συναντηθήκαμε.
Το μονό τεμάχιο (κόστους 5€) είναι λίγο για να γεμίσει ικανοποιητικά το ψωμί, με αποτέλεσμα πολλές μπουκιές να μην το συμπεριλαμβάνουν. Ωστόσο, λόγω ζαμπονοκάσερου δεν ήταν ενοχλητικό. Το διπλό (κόστους 6,5€) μου φάνηκε too much για ένα σάντουιτς.
Overall, πληροί τις προϋποθέσεις συμπαθητικής επιλογής σε βρώμικο, θα μπορούσα να ξαναπάρω.

Βρισκόμενοι Φλεβάρη '24 στην Ορεστιάδα, το επισκεφθήκαμε με χαρά. Πήραμε διάφορα απ' τα γνωστά & καλά (κεμπάπ, κεφτεδάκια, λάχανο τουρσί, σουβλάκι πρόβειο) και δοκιμάστηκαν ακόμη τα πιάτα ημέρας: Κοντοσούβλι πρόβειο, αρκετά καλό, αν και περισσότερο σαν πρόβειο κρέας σε γάστρα, και κοτόπουλο αλά κρεμ, οκ χωρίς όμως να είναι κακό. Πολυ όμορφα.

Επίσκεψη, Φεβρουάριος '24. Νεανικό μεζεδοπωλείο σε ήσυχη περιοχή.
Μικρός κατάλογος. Δοκιμάσαμε: μαυρομάτικα (καλά και δροσερά), πατάτες σωτέ (οκ), τηγανιά μανιταριών (νόστιμα με ωραίο μαγείρεμα τα μανιτάρια, δυστυχώς με αρκετή ρίγανη που τα έριχνε κάπως), τυροκαυτερή (πολύ καλή και όπως πρέπει καυτερή), χοιρινά μπριζολάκια (μια χαρά), φιλετάκια κοτόπουλου (απλώς με κάρυ και ελαφρώς στεγνά), λουκάνικο (καλό).
Όλες οι μερίδες προς το μικρό μέγεθος, οπότε αν θέλετε να χορτάσετε θα χρειαστούν refills.
Γενικά, ευχάριστο περιβάλλον, φιλικό το προσωπικό, το φαγητό δεν ενθουσιάζει αλλά δεν απογοητεύει. Αν θέλετε να αποφύγετε πολύβουες καταστάσεις, είναι μια συμπαθητική εναλλακτική.

Στάση για δοκιμή και του απέναντι ρεύματος, Φεβρουάριο '24.
Περίεργο που δεν δουλεύει ψωμάκι (αν και σε σχετική ερώτηση άφησε να εννοηθεί πως έτυχε να μην έχει).
Το μπιφτέκι του αρκετά flat.
Αξίζει να σημειωθεί το ιδιαίτερα κακό assembling του τυλιχτού, όλα ατάκτως ερριμμένα στην σθενάζουσα πίτα, που δεν άφησε να φαγωθεί καν ολόκληρο.
Τα 4€ πολλά για πίτα.
Εν κατακλείδι, συγκριτικά (και όχι μόνο) η απέναντι κερδίζει κατά κράτος.

Πέρασμα ξημέρωμα ενός Σαββάτου, Φλεβάρης '24. Πίτσα, πεϊνιρλί, κοτόπιτα (σε ζύμη, ενδιαφέρουσα γέμιση) μια χαρά. Τίμιος φούρνος, με ποικιλία, θα έπαιρνα ξανά ευχαρίστως.

Επιτέλους, ο δρόμος έβγαλε τα βήματα πρωινομεσήμερο Κυριακής στην περιοχή και η στάση στον Μπαντή επιβαλλόμενη για τα μπουγατσοεξτραδάκια. Κόσμος ουρά, μα η εξυπηρέτηση παρέμενε στοργική, αφιερώνοντας τον χρόνο που πρέπει σε κάθε παραγγελία. Δοκιμάστηκαν:
- Χωριάτικη, οκ (έλειπε το βάθος, παρότι κατσικίσιο το τυρί)
- Κιμάς, δυνατή γέμιση, αλλά κάπως λιπαρό - στο όριο - το σύνολο
- Γλυκιά κολοκύθα, καταπληκτική, άρεσε πολύ
Με χαρά θα τον επισκεφθώ ξανά για δοκιμή και άλλων συνδυασμών της Κυριακής.

Δοκιμή Φλεβάρης '24. Γυράκος extra, όπως έχει ειπωθεί, χωρίς να είναι δυσάρεστος. Πίτα λαδωμένη σωστή, το ψωμάκι ψήνεται, τα από γύρω δίχως συγκινήσεις. Ευχάριστα τα παιδιά στην εξυπηρέτηση. Μου άφησε όμορφη αίσθηση. Αν έμενα στην περιοχή, εκτιμώ πως θα το τιμούσα πού και πού.

Το επισκέφθηκαμε Φλεβάρη '24. Μεγάλος κατάλογος, που μας μπέρδεψε λίγο. Πέρα των ορεκτικών, επιλέξαμε να κινηθούμε στην κατηγορία των Κρεατομεζέδων (βλ. συνημμένο), που φάνηκαν να έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Και ήταν γευστικοί. Ο συνδυασμός τιμής/ποσότητας το κάνει vfm. Θα μπορούσα να ξαναπάω για το υπόλοιπο της εν λόγω κατηγορίας.

Επίσκεψη Φεβρουάριος '24. Κρεατικές επιλογές σχάρας, όπου θα βρείτε - όπως και στις άλλες ταβέρνες της πόλης - και τεμάχια. Λουκάνικο ψιλό νόστιμο, σουβλάκι κοτόπουλο καλό και ζουμερό, μπιφτέκι οκ, σουβλάκι χοιρινό στεγνό, πανσέτα κακή. Μπριζολάκια λαιμού οκ. Απογύρω: ποικιλία βραστών μια χαρά, πατάτες καλές, τυροκαυτερή οκ, ομελέτα με καβουρμά αδύναμη, κολοκυθάκια τηγανητά πανιασμένα. Τιμές αναμενόμενες. Τιμολόγιο κανονικά.

Στο χέρι, Φλεβάρη '24. Έχει γύρο χοιρινό (καλός, ισορροπημένος) και μοσχαρίσιο (γευστικός). Στα 3,60€, αμφότερα, με αλοιφή. Το ψωμάκι έχει δική του ξεχωριστή μνεία, καθώς είναι αφράτο, με ελαφρώς γλυκιά επίγευση, που ψήνεται για τόσο όσο αφού γεμίσει. Πολύ καλό. Πατάτες και πίτα δεν προτιμήθηκαν για τους προφανείς λόγους. Κάτι το διαφορετικό λόγω του μοσχαριού. Σε γενικές γραμμές άφησε ευχάριστες εντυπώσεις, θα έπαιρνα ξανά.

Όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία κόμματα που λείπουν. Ευτυχώς, έχει ωραία πιτούλα και όχι προκάτ πατάτες (επιτέλους!). Μπιφτέκι και πανσέτα - σε τυλιχτό - συμπαθητικά. Αποδεκτό σε γενικές γραμμές χωρίς να είναι κάτι ουάου, ωστόσο για αυτό που θα βρεις στην Ορεστιάδα πάνω απ' την βάση.

Επωλήθη τελικά, πριν 2-3 μήνες. Δεν άλλαξε κάτι σε μενού/αισθητική του μαγαζιού.
Νέα ιδιοκτησία: Vasileva Elena

Το post του vtp ήταν ό,τι έπρεπε για να αποκτήσει το πέρασμα από την Καβάλα το απαραίτητο ενδιαφέρον. Ξεμακρύναμε από την Εγνατία προς Αμυγδαλεώνα, Φλεβάρη '24. Δοκιμάσαμε πεϊνιρλί με γύρο κοτόπουλο, λουκάνικο, κοκορέτσι, χοιρινό σουβλάκι. Όλα είχαν βάση το κασέρι, εκτός απ' το κοκορέτσι που είχε φέτα και πιπεριά. Όλα πολύ καλά, προσωπικά μου άρεσε περισσότερο το λουκάνικο και ο γύρος. Η πίτσα ανάλογης φιλοσοφίας, πλούσια, πολύ καλή. Η ζύμη, που εδώ είναι η βάση ώστε να πρωταγωνιστήσουν οι ιδιαίτεροι συνδυασμοί του φούρνου, καταπληκτική, καθόλου λαδερή και πολύ ελαφριά. Μετρίου μεγέθους, αλλά το σύνολο αξίζει και με το παραπάνω. Μας άρεσε πολύ. Προτείνεται με πάθος.

Φαγί, Φλεβάρης '24.
Πανσέτα και μπιφτέκι. Το πρώτο βασικό αλλά όχι κακό, το δεύτερο αδιάφορα οκ, με αρκετό κόλιανδρο (προσωπικά το βρήκα ενδιαφέρον, στην ομήγυρη δεν άρεσε). Το ψωμί καλούτσικο, αφράτο, ζαπατοειδές. Θετικό πρόσημο στο ζυμάρι, αλλά έως εκεί. Το συγκλονιστικά αδιανόητο η τιμή αυτού, ήτοι 4,30 με σαλάτα (διαθέτει χτυπητή και τζατζίκι). Δύσκολα θα ξαναπάρω, λόγω τιμής.

Περνώ τακτικά από το σημείο, όμως σήμερα αποφάσισα να κάνω στάση. Ένας ποταμός ανθρώπων, καρδιών και ονείρων συρρέει στην καπνίζουσα γωνιά. Η πανσέτα διπλή, ζουμερή παρότι λεπτοκομμένη, το λουκάνικο- ελαφρώς πικάντικο- υποδεέστερο μα ωραίο κι αυτό (διαθέτει και χωριάτικο). Το ψωμί ιδανικό σε υφή και μέγεθος, γεμίζει απ' άκρη σ' άκρη. Η αλοιφή (τυροκαυτερή μόνο) χωρίς επιπλέον χρέωση. Η εναλλαγή των ανθρώπων τακτική, η εξυπηρέτηση ευγενική και σβέλτη. Τα αναχωρούμενα πρόσωπα στογγυλά, δίνουν τη θέση στην προσμονή των νέων στομαχιών. Εκεί σμίγουν με τη συλλογική πραγματικότητα• εκεί χορεύει ο λαός της εργατιάς.

Τελευταία δοκιμή, επανάληψη σιροπιαστών (μια χαρά, και ελαφριά).

Διαθέτει μεταξύ άλλων και κατεψυγμένες πίτες, χειροποίητες, σε στρογγυλό, μετρίου μεγέθους, ταψάκι, με αρκετά νόστιμο φύλλο και πλούσια γέμιση, αν και κάπως τσιμπημένες σε τιμή (13€). Γκάμα: πρασοτυρόπιτα, σπανακοτυρόπιτα, τυρόπιτα, κοτόπιτα, κιμαδόπιτα.

Περαστική δοκιμή, Φλεβάρης '24. Μπουγάτσα τυρί οκ, κιμάς ελαφρώς καλύτερος. Το φύλλο συμβατικό. Διαθέτει και διάφορα ατομικά τυροπιτοειδή. Γύρω στις 10πμ ήταν κατάμεστο, το περιβάλλον αναμενόμενα λαϊκό. Γευστικά δεν ξεχώρισε, αλλά θα το πρότεινα, αν βρεθείτε στην περιοχή και σκοπεύετε να καθίσετε.

Παραγγελία μέσω του site τους, Φλεβάρης '24. Είχα ξεχάσει την ενδιαφέρουσα επιλογή για επιλογή του τύπου ζυμαριού. Τη thin crust τη θυμόμουν αρκετά πιο ...thin και crunchy βέβαια, τώρα ήταν απλώς λεπτή. Η κλασσική ζύμη fan αφράτη και ανάλαφρη. Σε γενικές γραμμές, μια χαρά, με τις take away τιμές (5-6€, αναλόγως πίτσας και τύπου ζυμαριού) να είναι καλό vfm.

Το πρόβλημα κατ' εμέ δεν ήταν τα μαγαζιά, παρόλο που φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης (προσωπικά, ως κάτοικος της Θεσσαλονίκης, δε μπορώ να βρω κανέναν μα κανέναν λόγο η Trata και η κάθε Trata να ανοίγει μαγαζί, θυμίζοντας εκπομπές με τοποθέτηση προϊόντος στην tv, πόσο δε μάλλον να συνδεθώ μαζί τους καταναλωτικά).

Το όλο θέμα φαίνεται να ξεκινάει από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίστηκε η ανάπλαση της Αγοράς. προϊόν της οποίας είναι και τα μαγαζιά που ήρθαν στο εγχείρημα. Καλογυαλισμένο/instagramable σημείο στήρας κατανάλωσης, απέχοντας παρασάγγας από τα στοιχεία που τη συνέθεσαν ως τόπο συνάθροισης και αγοροπωλησιών. Δεν λέω να έμενε παρατημένη και βρώμικη, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ξανα-γενήθηκε περισσότερο εξυπηρέτησε μία αισθητική και λογική πολυκαταστήματος και λιγότερο, αν όχι καθόλου, την καθημερινότητα των κατοίκων.

Μία χαμένη ευκαιρία για την πόλη, ώστε να θυμίσει λίγο περισσότερο "πόλη", είχα σκεφτεί όταν την πρωτοεπισκέφθηκα. Οι ταφόπλακες που πέφτουν (όχι μόνο για τα μαγαζιά, αλλά και για την επισκεψιμότητα και το πώς την βλέπει ο κόσμος), δυστυχώς, επιβεβαιώνουν την εξαρχής λάθος προσέγγιση.

Περαστική δοκιμή, Γενάρης '24. Η μπουγάτσα (τυρί) κέρδιζε κάποιους πόντους στη γέμιση, έχανε κατά κράτος στο φύλλο. Η μερίδα σχετικά μικρή. Συμπληρωματικά, σπανακοτυρόπιτα,
- δεν ξέρω αν είναι δική τους, αλλά έμοιαζε αισθητικά και γευστικά χειροποίητη - καλή και πλούσια.

Χαρτί στην πρόσοψη ενημερώνει πως "το μαγαζί θα συνεχίσει να λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση".

Πρωινή επίσκεψη, Ιανουάριος '24. Το πιροσκί, που το έκανε εκείνη τη στιγμή, αρκετά καλό. Περισσότερο θύμιζε τηγανίτα διπλωμένη. Από τα κρεατικά δοκιμάστηκε η πανσέτα, που κι αυτή μόλις είχε βγει, και ήταν ζουμερή. Καλή, χωρίς συγκινήσεις. Διαθέσιμα ήταν ακόμη σνίτσελ, μπιφτέκι και λουκάνικο. Στις επιλογές έχει το κλασσικό ψωμάκι, καθώς και μπαγκέτα. Οι πατάτες χεράτες. Υπάρχουν και ορισμένες τυποποιημένες αλοιφές. Καλή επιλογή μεταξύ των καντινών που υπάρχουν στον ΑΗΣ.

(Μπαίνοντας στον Τομέα, προχορώντας ευθεία βρίσκετε το "παρκάκι", με το κυλικείο να είναι στην απέναντι αριστερή γωνία.)

Σαββατιάτικο take-away, Ιανουάριος '24, κατά τις 13:00. Λόγω ώρας ίσως κάπως οριακό στη διαθεσιμότητα, αλλά ευτυχώς όλα καλά. Μπουγάτσες, προφανώς. Το φύλλο στα γούστα μου (μασίφ και crunchy), πάρα πολύ καλό. Οι γεμίσεις σε πολύ καλό επίπεδο: Τυρί καλή, κρέμα δυνατή, ο κιμάς - τελευταία μερίδα - ξεχώριζε (μου θύμισε τον Σερραίο στην Εθν. Αντιστάσεως, αλλά στην πιο πλούσια, γευστικά και ποσοτικά, εκδοχή). Η πίτσα αρκετά λιμπιστική εξ όψεως (τρίγωνο κομμάτι ταψιού), γευστικά απλώς οκ.

Πληροφοριακά, στην επιγραφή αναφέρεται τιμή κιλού 17€/kg, ενώ η ίδια τιμή, βάσει τιμής μερίδας (ήτοι 2,80€ τα 170g, που προσωπικά την θεωρώ υψηλή, που όμως αξίζει), διαμορφώνεται στα ~16,5€/kg.

Σχόλιο no. 98 και δε θα πρωτοτυπήσω καθόλου: Πρόκειται για έναν απ' τους καλύτερους γύρους της πόλης, που γεμίζει τα γήπεδα της ταχυφαγικής top tier league και σώζει την παρτίδα για το θεσσαλονικιώτικο τυλιχτό. Το γεμιστό μπιφτέκι πραγματικό αξιοθέατο, γευστικά μπορώ να πω πως δεν ενθουσίασε, αλλά ήταν καλό και αξίζει δοκιμής. Τα παρελκόμενα με το ενδιαφέρον τους, αντίχειρες ψηλά για το μεράκι. Μου πήρε μόλις 15 χρόνια για να το δοκιμάσω, ένα βράδυ Τετάρτης κοντά στα μεσάνυχτα, χωρίς ουρά και parking. Τα γυράδικα που θέλουμε.

Στάση για κάτι γρήγορο, Ιανουάριος '24. Ψητοπωλείο με διάφορα κρεατικά, εκτός γύρου. Για την ληγούρα και μόνο, δοκιμάστηκε το αρνίσιο κεμπάπ, που 'κάτι έκανε'. Πρόκειται για κατεψυγμένο προϊόν, που πετιέται στη σχάρα απευθείας από τον καταψύκτη. Το ψήσιμο χωρίς προβλήματα, το γευστικό αποτέλεσμα μέτριο. Όντας περαστικός απ' την πόλη, πιστεύω πως δύσκολα θα έπαιρνα ξανά. Μένει ανοιχτό έως αργά, πράγμα που όσες/οι ξενυχτούν αναμενόμενα θα εκτιμήσουν.

Δεύτερη στάση της βραδιάς, μετά τα Φιλαράκια, Ιανουάριος '24. Σε αυτή την περίπτωση, ο γύρος ελαφρώς πιο λιπαρός, γεγονός που ίσως να πίστευε κανείς πως θα προσέδιδε αυτό το "κάτι" που θέλω. Φευ! Αδιάφορα όλα, πλην της ουγγαρέζας -και της ρωσικής- που φέραν σημάδια χειροποίητης παρασκευής (καλούτσικες). Στα 4€ το κλασσικό τυλιχτό με γύρο, άνευ χρέωσης αλοιφής. (Τα 6€ της τορτίγιας με γύρο, σίγουρα δε δικαιολογούνται από την ισχά περισσότερη ποσότητα που προστίθεται, έναντι της πίτας.)

Αναζήτηση νέου καλού/αξιοπρεπούς, πέρα απ' το δυνατό King Food, γυράδικου/τυλιχτάδικου στην Κομοτηνή, Ιανουάριος '24. Ο δρόμος, αρχικά, μας έβγαλε στα Φιλαράκια, στην κεντρική πλατεία της πόλης. Γύρος, εξ όψεως, βιομηχανοποιημένος, της σειράς. Πίτα γύρος oυγγαρέζα, it is. Η πίτα η πολύ κακή, ο γύρος ο αδιάφορος, οι πατάτες προκάτ, οκ ουγγαρέζα. Το μέγεθος προς το μεγάλο. Η απλή πίτα κοστίζει 3,70€. Η αλοιφή δεν χρεώνεται έξτρα. Όπως το περιμέναμε, η έκπληξη δεν έγινε.

Πέρασμα Ιανουάριο '24. Επισκέψιμη κανονικά μέσα απ' το parking της Εγνατίας οδού, μετά τα διόδια της Μουσθένης. Η ώρα 10πμ και διέθετε όλα τα κρεατικά του καταλόγου, ήτοι: μπιφτέκι βοδινό, λουκάνικο βραστό και ψητό, πανσέτα, σουβλάκι χοιρινό, σουβλάκι και φιλέτο κοτόπουλο. Όλα μεταξύ 3,8 και 4,0€. Η σαλάτα χρεώνεται έξτρα +0,2€. Όσα πήραμε, αξιοπρεπή (μπιφτέκι, πανσέτα). Χαρακτηριστικό είναι το μίνι καρβελάκι που γεμίζει, διαφοροποιούμενη σημαντικά (και θετικά) έναντι του ευρέως γνωστού ψωμί-αφρού. Οι πατάτες προκάτ, φυσικά. Απόδειξη κανονικά. Μας άρεσε.

Πληροφορίες:
Ιδιοκτησία: Demireva Antoaneta
Διεύθυνση: Χρυσόκαστρο Καβάλας

Επίσκεψη Ιανουάριος '24, δύο ατόμων. Degustation menu, το οποίο ήρθε σε ελεύθερη απόδοση από τον Chef, μιας και λόγω εορτών δεν έχει ξεκινήσει ακόμη η περίοδος ισχύος του (αν και τηλεφωνικώς, είχαμε ενημερωθεί πως βρίσκεται κανονικά σε ισχύ, από Πέμπτη έως Σάββατο). Γλυκοκοίταξα και τον πατσά, αλλά το φλερτ της υπερβολής δεν προχώρησε.

Ψάρι ημέρας το φαγκρί.
Ήρθαν στρείδια, καρπάτσιο με άρρωστο wakame και pickled ginger, ψαρόσουπα (!), φιλέτο ψαριού με χαβιάρι, πουρέδες (σελινόριζας, μαϊντανού) και πράσσο, ραβιόλι με κατσικίσιο τυρί, black angus rib eye με μανιτάρια. Και δύο επιδόρπια: απροσδιόριστο λευκό με κρέμα, μαρένγκα, φρούτα του δάσους και προφιτερόλ. Όλα από πάρα πολύ καλά έως εξαιρετικά, πλην του ραβιόλι που ήταν αρκετά κάτω απ' το επίπεδο των υπολοίπων πιάτων.

Overall, πολύ νόστιμο φαγητό, προσγειωμένο και ταυτόχρονα ανεπιτήδευτα ενδιαφέρον. Με μία φιάλη κρασι, η τιμή διαμορφώθηκε στα 105€/άτομο (κόστος degustation 80€/άτομο). Το σέρβις ευγενικό κι εξυπηρετικό. Οι τιμές δεν είναι για επαναλήψεις, αλλά θα ήθελα πολύ να ξαναπάω, αφορμής δοθείσης .

Προσωπικά, συντάσσομαι με το κοινότυπο "όλα είναι θέμα γούστου", που βρίσκει εφαρμογή (σχεδόν) παντού στην κατηγορία του ευ ζην: στις γεύσεις, στις μουσικές, στις ταινίες, στη διασκέδαση κ.ο.κ. Οπότε η κουβέντα περί καλού/κακού [βάλε_ό,τι_θες_εδώ], κατ' εμέ, δεν μπορεί παρά να κινείται στη δημιουργική σφαίρα, μέσα στην/από την οποία γνωρίζεις το άγνωστο, συμφωνείς ή διαφωνείς με πάθος, ενδεχομένως προβληματίζεισαι, αδιαφορείς, αλλά στο τέλος της ημέρας, όλα είναι θέμα προσωπικών επιλογών, οι οποίες προκύπτουν μέσα απ' την σμίξη προσωπικού και κοινωνικού παρελθόντος και μέλλοντος στο παρόν.

Η εκμετάλλευση (όχι - τουλάχιστον για την ώρα - κακώς εννοούμενη) αυτών των πεδίων, όπως το φαγητό, η μουσική, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση κ.λπ., που έρχεται αναπόδραστα, είναι που μας συστήνει σε νέες προσλαμβάνουσες, τις οποίες είτε θα απορρίψουμε είτε θα δεχθούμε είτε θα προσπεράσουμε είτε (και το πιο πιθανόν) δε θα γνωρίσουμε καν, είτε επειδή δεν έτυχε είτε γιατί, καλώς ή κακώς, υπάρχουν λογής-λογής αποκλεισμοί.

Όπως και παντού σχεδόν, έτσι κι εδώ, σε αυτή την εκμετάλλευση (που εννοώ "αξιοποίηση διαμέσω") υπεισέρχεται ο παράγοντας που λέγεται χρήμα, οπότε η αξιοποίηση μπορεί εύκολα να μεταστραφεί στην κακώς εννοούμενη εκμετάλλευση (="πονηρια" ή/και "δηθενιά*"), απ' την οποία παλεύουμε να μείνουμε μακριά. Άλλες φορές επιτυχώς, άλλες ανεπιτυχώς.

Σε αυτή την προσπάθεια, λοιπόν, προσωπικά εκτιμώ ως ιδιαίτερα σημαντική την ύπαρξη ενός μέσου όπως το παρόν (με βάση την ίδια την κοινότητα), το οποίο αξιοποιεί έναν απ' τους όλο και περισσότερους τρόπος διάδοσης της πληροφορίας (σε ένα περιβάλλον ινσταγκραμικής προβολής των πάντων), μιας πληροφορίας η οποία κινείται οριζόντια, αφήνοντας -εν πολλοίς και στο μέτρο του δυνατού- απέξω πρακτικές χειραγώγησης οι οποίες επιχειρούνται στα περισσότερα σχεδόν κραταιά μέσα που γνωρίζω.

Έχοντας την πληροφορία ή και καμιά φορά ρισκάροντας, τουλάχιστον ας γεμίζουν τα στομάχια μας, πρωταρχικώς, με ειλικρίνεια. Αν μας αρέσει ή όχι το αποτέλεσμα, είμαστε εδώ για να το συζητάμε :)

* Η "δηθενιά" πάλι σχετική είναι, αλλά - για την οικονομία της συζήτησης και παραμένοντας στο γαστρονομικό σκέλος της κουβέντας - το παράδειγμα του Thanasis με φουά γκρα πτεροδάκτυλου, δίνει εξόχως τον τόνο με τον οποίο χρησιμοποιείται.

Τελευταία, η εμπειρία του εθισμού - εγγενώς εγγεγραμμένη στην περιοχή της Ροτόντας - εδραιώνεται γύρω από την αυτοκρατορική λουκανικόπιτα. Τα στοιχεία της, με τη σειρά τους, αναδεικνύονται τόσο σε υλικό όσο και συμβολικό πλαίσιο, κοινωνώντας και διευρύνοντας τη συναισθηματική σύνδεση με τον τόπο και την ποικιλομορφία του.

Επίσκεψη Γενάρη '24. Δοκιμάστηκαν διάφορα, απ' τα οποία κρατώ τα πολύ νόστιμα βουβαλίσια σουτζουκάκα και το περέκ με παστουρμά. Το επίπεδο, γενικώς, οκ προς καλό. Η τσικουδιά καλή, ευκολόπιοτη, δίχως οποιαδήποτε εκ των υστέρων παρενέργεια. Τιμές κανονικές. Το περιβάλλον φιλικό, εξυπηρετικό το προσωπικό. Θα μπορούσα να ξαναπάω, ως εναλλακτική των υπολοίπων αξιο-επισκέψιμων μεζεδοπωλείων του κέντρου.

Το επισκεφθήκαμε λίγο πριν κλείσει η χρονιά. Πολύς κόσμος, με συνεχείς εναλλαγές στα τραπέζια. Η γενικότερη εντύπωση ταυτίζεται με αυτή που εξέφρασε το ταβερνοαλάνι (δεν είναι κακό, αλλά όχι το τσάι μου). Θα υπογραμμίσω μόνο το κομμάτι της μουσικής, που σε σημεία ξέφευγε σημαντικά από το 'αδιάφορη' και γινόταν ενοχλητική. Οι τιμές οκ, γεγονός που, σε συνδυασμό με το ύφος του καταστήματος, θεωρώ δικαιολογεί την κοσμοσυρροή.

Σε αναμονή για ταινία, είπαμε κάτι να τσιμπήσουμε. Από "νέα", δοκιμάστηκε chilli burger στην έκδοση Μικρές Φάρμες. Αποδεκτό σε γενικές γραμμές το κρέας, ανώτερο της κλασσικής εκδοχής, χωρίς όμως να είναι κάτι ιδιαίτερο γευστικά. Σίγουρα δεν δικαιολογούνται τα 5,90€ που κοστίζει, άνευ φυσικά πατατών.

Επίσης, σαν κάπως όλα να ήταν μικρότερα/λιγότερα, αλλά είναι πιθανό αυτό να οφείλεται στο ότι η συνήθης προσλαμβάνουσα είναι αυτή του delivery.

Διπλή επίσκεψη στα τέλη Νοέμβρη-αρχές Δεκέμβρη '23. Διαθέτει 'τίμιο' σουβλάκι (χοιρινό), για το οποίο άνετα θα ξανα-ξαναπήγαινα. Ο χώρος είναι μικρός και τα λιγοστά σκαμπό εσωτερικά είναι είτε για αναμονή είτε για φαγητό στο πόδι. Μην και μπερδευτείτε και ζητήσετε σουβλάκι σε ψωμάκι γιατί θα σας φέρουν σουβλάκι με φέτα ψωμί (:Ρ).

Κατά πώς δείχνει, νεκροταφείο.

Πρωινό πέρασμα μετά από προτροπές, Δεκέμβρης '23. Μπουγάτσα με τυρί καλή, με ισορροπημένο περιεχόμενο, χωρίς οξύτητες. Μπουγάτσα με κιμά, διέθετε ήπια γέμιση, με καρότο, κρεμμύδι και μυρωδικά, καρυκευμένη σωστά, χωρίς πολλές -θετικές ή αρνητικές- εντάσεις. Πίτσα σε τετράγωνο κομμάτι, όχι κάτι ιδιαίτερο ή που ξεχωρίζει, γευστικά εντός του συμβατικού επιπέδου ενός μπουγατσοπωλείου (η αναφορά στον Σάκη πιο κάτω ίσως να δημιουργεί μία ελαφριά σύγχιση αν αναφέρεται σε κάτι πέρα του κοψίματος, προσωπικά δε μου τη θύμισε στα βασικά της χαρακτηριστικά).
Το φύλλο των μπουγατσών ήταν ήπια κρατσανιστό, αν μόλις είχε βγει και σερβιριστεί, διαφορετικά νοτισμένα πλαδαρό. Βασικό στοιχείο η απουσία περιττών λαδιών, γεγονός που τις καθιστά αρκετά ελαφριές, δίνοντας πόντους στον συγκεκριμένο τομέα. Δεν έχω φάει πολλές μπουγάτσες στα δυτικά, παρόλα αυτά δεν ξέρω πόσο εύκολα θα την τοποθετούσα στην θέση "μία απ' τις καλύτερες", όπως και μου συστήθηκε μέσα από τις αναφορές-προτροπές. Σε γενικές γραμμές ήταν οκ και θα μπορούσα κάποια στιγμή να ξαναπάρω.

Βρεθήκαμε στο νησί μία Δευτέρα του Νοέμβρη του '23, σχετικά αργά, και ήταν ένα απ' τα λίγα ανοιχτά μαγαζιά (και το μόνο γεμάτο με κόσμο). Με το που καθίσαμε μας ενημέρωσαν πως ήταν ημέρα της εβδομαδιαίας προσφοράς, ήτοι 14€/άτομο + τα ποτά. Πήραμε δις και τρις όλες τις βρώσιμες επιλογές του καταλόγου. Τα πιάτα έρχονται σε μέγεθος διπλού μεζέ. Γευστικά τίποτα το ιδιαίτερο (βλ. λεζάντες φωτογραφιών). Το προσωπικό σβέλτο και ευγενικό. Στο τέλος ήρθε γλυκό. Ζητήθηκε τιμολόγιο, το οποίο και ήρθε κανονικά. Overall, σε ημέρα προσφοράς δε θα το ξαναεπέλεγα, στα κανονικά του ίσως, για να αποκτηθεί μια συνολική εντύπωση.

Τελικά δοκίμασα κι εγώ το Pita Club Sando. Αρκετά μεγάλο αλλά όχι βαρύ, που έρχεται συνοδεία καλής ποσότητας από πατάτες τηγανιτές. Στα των εσωτερικών υποθέσεων, η ποσότητα του γευστικού γύρου μου φάνηκε κάπως μικρή (γεγονός που κάνει το "πιτοψωμί" να φαντάζει ατελείωτο), ενώ ο μανίσιος συνδυασμός με σως φέτας, που γενικά δεν μ' αρέσει αλλά είπα να δοκιμάσω, δεν με τρέλανε. Περίμενα περισσότερα απ' το συγκεκριμένο tbh, χωρίς να είναι κακό. Σε κάθε περίπτωση παραμένει μαγαζί με αρκετά ενδιαφέροντα πραγματάκια.

Εκτροπή από το περιφερειακό στο σχόλασμα, γιατί μου άρεσε το «κονταροχτύπημα» των πιο κάτω σχολίων, Δεκέμβριος '23. Αισθητική γυράδικου τελών 90's -αρχών 00's. Οι γύροι του φαίνονται diy, με το χαρακτηριστικό σχήμα ανάστροφου κώνου. Επιλέχθηκε ο χοιρινός. Μεστά κομμάτια, χωρίς ιδιαίτερο λίπος, στην κλίμακα της πόλης τον τοποθετώ άνω του μετρίου. Δεν ήταν καθόλου αλμυρός, αλλά είχε γευστικό ταβάνι. Το μπιφτέκι τώρα, τυποποιημένο, μέτριο με την κακή έννοια, θα το βρείτε ολόιδιο σε αρκετά γυράδικα/καντίνες της πόλης. Η πίτα του πολύ καλή, οι πατάτες αδιάφορο προκάτ αμυλούχο παρασκεύασμα. Πιστεύω πως αν έμενα/βρισκόμουν τακτικά στην περιοχή, θα το τιμούσα πού και πού, τώρα δύσκολα να το ξαναεπισκεφτώ.

Να πω και εγώ τη γνώμη μου για το μαγαζί, έπειτα απ' την 4η επίσκεψη, έναν χρόνο+ που μεσολάβησε από την προηγούμενη. Καταρχάς όσα πήραμε: σαλάτα λάχανο με καπνιστό σκουμπρί, ταρτάρ μπακαλιάρου με βελουτέ ροφού, γίγαντες με πέστροφα, φαγκρί μανέστρα, μύδια αχνιστά με φιδέ, ήταν νόστιμα και χορταστικά. Οι συνδυασμοί θεωρώ πως αναδείκνυαν τις γεύσεις που ήλθαν και είχαν ενδιαφέρον (ενδεικτικά θα αναφέρω το λάχανο με το σκουμπρί, που μας άρεσε πολύ ο συνδυασμός). Απ' την άλλη, τα πιάτα δε διεκδικούν - υπό την έννοια του "αποζητούν" - δάφνες δημιουργικότητας, ενώ βασικό τους στοιχείο δεν είναι τα πολλαπλά γευστικά επίπεδα. Και αυτό, όταν ξέρεις τί περιμένεις από ένα γεύμα (που σε σέβεται), νομίζω δεν είναι καθόλου κακό. Αντιθέτως, δίνεται χώρος να ξεδιπλωθούν και να ανασάνουν άλλες συνδέσεις, επικοινωνίας, αναμνήσεων, μίας αίσθησης 'σπιτικού τραπεζιού', που στον πυρήνα τους έχουν το καλό (όχι fine), απλό (όχι απλοϊκό) φαγητό. Φυσικά, αυτό μπορεί να μην έρχεται για/σε όλες/ους και, στο βαθμό που του αναλογεί, έχει ενδιαφέρον, γιατί αν μη τι άλλο ούτε ίδιοι είμαστε ούτε - fingers crossed - οι προσλαμβάνουσες των τοπολογιών του φαγητού μπορούν να αναχθούν σε μία κάποια οικουμενικότητα. Κάπως έτσι, λοιπόν, περνάω κάθε φορά που κάθομαι σε τραπέζι της Μούργας• το φαγητό άλλοτε ολοκληρώνει το χόρτασμα της ψυχής άλλοτε μπορεί και να σκοντάψει λίγο. Αυτή τη φορά, φάγαμε καλά. Μαζί με μία φιάλη Μπαχανέζο από την Ικαρία (η συγκεκριμένη εμφιάλωση μας ενημέρωσαν πως είναι αποκλειστικά για τα μαγαζιά του Λουκάκη), στα 107€.

Το χοτ ντογκ (σαν σύνολο) αρκετά καλό, στον βαθμό που αναλογεί.
Πολύ ωραία η πράσινη σως, καυτερή και γευστική. Θα είχε ενδιαφέρον αν είχαν και κάτι ακόμα πιο καυτερό. Η sriracha μου φάνηκε αδιάφορη, μπορεί να οφείλεται όμως στον πράσινο ενθουσιασμό. Θα της δοθεί ευκαιρία ξανά.
Μου άρεσε που κατά την 7λεπτη παραμονή, αρκετός κόσμος περνώντας τσιμπούσε χοντογκάκι, γεγονός που δείχνει ότι το μαγαζί "πιάνει". Καλή βραδινή/ξενυχτιάζουσα εναλλακτική στον Σάκη.

Ημι-cult/must κρεπερί της Χίου, να απ' τα regular μαγαζιά ξενύχτηδων για να στρώσουν τα στομάχια. Την επισκεφθήκαμε τον Νοέμβρη του '23. Ανάμικτα συναισθήματα, καθώς, ενώ η αλμυρή δοκιμή δεν ενθουσίασε (ποσοτικά, ποιοτικά), η γλυκιά με εξέπληξε ευχάριστα. Μου άρεσε που η λευκή σοκολάτα είναι με chips που λιώνουν και όχι σε άλειμμα. Το φύλλο οκ, μπορούσε και καλύτερα. Επίσης, για τους/τις τολημερούς/ές, διαθέτει και γύρο ως επιλογή για υλικά. Αξίζει ένα πέρασμα, ως εναλλακτικό κλείσιμο μιας βραδινής εξόδου.

Την επισκεφθήκαμε αρκετά, Νοέμβριο '23. Τίμιο ταβερνάκι, όπου τα περισσότερα από όσα δοκιμάσαμε ήταν καλά και τίμια. Ξεχώρισαν το σουβλάκι μοσχάρι, το πρόβειο σουβλάκι και το κεμπάπ. Καλές οι πανσέτες και τα λουκάνικα. Γλυκάκι υπέροχο στο τέλος κερασμένο. Τιμές, όπως λέει και ο Θου-Βου, λογικές (και καλές). Μείναμε αρκετά ευχαριστημένοι -και γενικά, η κρεατοφαγία στην Ορεστιάδα κρατάει γερά. Συστήνεται για επίσκεψη σε αυτή τη φάση, αν βρεθείτε στην πόλη.

Επισκεφθήκαμε την κυρά Γαρυφαλλιά και Δεκέμβρη του '23. Έπειτα από συνεννόηση, υπάρχει η δυνατότητα να βγει και κανένα φρέσκο ψαράκι εκτός καταλόγου. Η συνεννόηση απαιτεί μία κάποια μυστικοπάθεια. Σε μας ήρθαν σκάροι, μπαρμπούνια και ένας σαργός. Νόστιμα ψάρια. Δυστυχώς, όμως, όχι σχολαστικά καθαρισμένα από τα λέπια. Σε γενικές γραμμές, ακριβούτσικο το μαλλί για την αλιευμένη ποσότητα.

Σε άλλες επισκέψεις της ίδιας περιόδου, το φρέσκο καλαμάρι ήταν πολύ καλό και αξίζει. Τα απογύρω σε σταθερά οκ προς καλά επίπεδα.

@Meraklis: Η ενημέρωση ήρθε από φίλο που τον πέτυχε σε κάποια από τις επισκέψεις. Εκ παραδρομής υποτέθηκε η τακτικότητα.

Δεύτερο πέρασμα, Δεκέμβριος '23. Δοκιμάστηκε και το μπιφτέκι αυτή τη φορά. Γευστικό, καρυκευμένο σωστά. Ο γύρος στο πολύ καλό επίπεδο που ήταν. Η πίτα αρκετά σωστή, όχι διεκπεραιωτικό αρτοσκεύασμα. Συστήνεται (προσωπικά, επιβάλλεται) η επίσκεψη, αν βρεθείτε στη Χίο.

(Το υφος του μαγαζιού είναι ανάλογο του Αλέκου και του Αιμίλιου - δυστυχώς ο τελευταίος ήταν κλειστός όσες φορές επιχειρήθηκε και δεν δοκιμάστηκε το πολυπροτεινόμενο σουβλάκι του - παλιακής αισθητικής και γεύσης, σε μικρά, ίσα να σταθείς, μαγαζάκια. Σε γενικές γραμμές, το χώρισμα θα μπορούσε χονδρικά να γίνει στα ακόλουθα: Γύρος/μπιφτέκι στην Θεοπίστη, σουβλάκι στον Αιμίλιο, σουτζουκάκι στον Αλέκο. Χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν αξιόλογα - χρονικώς και αισθητικώς νεότερα - ταχυφαγεία, για τα οποία θα υπάρξουν επιπλέον καταχωρήσεις.

Οι λουκουμάδες του μου άρεσαν αρκετά.

Πληροφοριακά, στο σχήμα της Κυριακής συμμετέχει πρώην μέλος του πανκ συγκροτήματος-θρύλου, Βανδαλούπ.

Επιτέλους τον επισκεφθήκαμε (Νοέμβριος '23). Μικρό εσωτερικά, με 1-2 stands περιμετρικά και από μέσα ο Αλέκος, πρόθυμος, φιλικός, λίγο ντροπαλός. Ανοίγει καθημερινά 8:30-16-00, προσελκύοντας σπουδαστές, ηλικιωμένους, εργαζόμενους, ήδη από νωρίς.

Στο παρελθόν είχε και γύρο/σουβλάκια/μπιφτέκι, αλλά πλέον δουλεύει αποκλειστικά τα σουτζουκάκια (του Πίπη, reference εδώ: https://www.politischios.gr/istories/giatrosofia-giatreies-kai-o-pipis-toy-palioy-kaloy-kairoy). Τα τηγανίζει και είτε τα φέρνει σε ψωμάκι (μεστό, πολύ καλό) είτε σε μερίδα (20 τεμάχια). Τρυφερά, χωρίς να ξεφεύγουν, νόστιμα. Από γύρω τζατζίκι, ντομάτες (σοβαρές, όχι ξέπλυμα), δικιά του (πινκ) σως με ταμπάσκο, λεπτά sticks πατατάκια εν είδει πατάτας (αρχικά μου φάνηκε κουλό, αλλά δεν ήταν άσχετο και γενικά φάνηκε να τα δουλεύουν στο νησί).

Ευχάριστος ο Αλέκος, old school κατάσταση που καμιά σχέση δεν έχει με λογικές fast food, θέλω κάποια στιγμή να επιστρέψω. Αν βρεθείτε στην Χίο, να πάτε, το αργότερο έως τις 15:00, γιατί μετά ξεκινά το κλείσιμο και δε θα βρείτε πολλά (από φαγητό και κουβέντα).

Το McCrispy έχει ωραίο τραγανό κοτόπουλο, τέτοιο που το λιμπίζεσαι, αλλά η ranch sauce προσωπικά δεν μου άρεσε.

Επίσκεψη Νοέμβριο '23. Πέρα από κοτόπουλα (ολόκληρα και κομμάτια), στις σούβλες μπορεί να βρεις κοκορέτσι και κοντοσούβλια. Τα κρέατα που δοκιμάστηκαν (κοντοσούβλι χοιρινό, γύρος κοτόπουλο), τα βρήκαμε κάπως flat. Ενδιαφέρον έχουν οι 'ψωμένιες' πιτούλες (βλ. φωτό), που διαφοροποιούνται από τον -ιδιαίτερα αδιάφορο στο θέμα πίτας- ανταγωνισμό.

Συννεφιασμένη σαββατοημέρα Νοεμβρίου και στην αναζήτηση ενός πεϊνιρλί καλού που είχα ακούσει για κάπου στην Καλαμαριά, και αφού βρήκα την Κυψέλη κλειστή (ήταν και γύρω στις 2μμ), τα βήματα με έβγαλαν στου Γούναρη. Υλικώς στα τελειώματα και πεϊνιρλί δεν βρήκα, αλλά πρόλαβα "αραβική" με τυρί και αλλαντικό (καμία σχέση με αραβική, ζυμαράκι επίπεδο με ωραία υφή, λίγο άνευρο σα σύνολο), πίτσα σπέσιαλ (σπιτική, ωραία), μα αποκάλυψη ήταν τα πιροσκί, σα σύννεφο fluffy, μυρωδάτα και ζεστά, που χωρίς υπερβολή είναι απ' τα νοστιμότερα που έχω γευτεί. Τα, λίγα λόγω ώρας, ψωμιά φάνηκαν έμπειρα, αλλά δεν ήταν η ώρα τους. Επιβεβλημένη η επιστροφή, ελπίζω σύντομα.

Πωλείται (παραμένει για την ώρα ανοιχτό).

Το επισκέπτομαι περιοδικά μία φορά το τετράμηνο, όταν με ξεσηκώνει συγκεκριμένη παρέα.
Δηλώνω εθισμένος στις τηγανιτές λωρίδες χοιρινού με τη γλυκοκαυτερή σως της ομώνυμης πιατέλας, όπως και στα nachos με κοτόπουλο, jalapenos και cheddar. Καθώς και στο ένα (1) σφηνάκι Dubliner για κλείσιμο.
Ανθυγιεινό ναι, τα ρούχα παίρνουν γερή δόση φαγητίλας, οι τιμές στις μπύρες υψηλές. Θέλει να βρεις τη σύνδεση μαζί του, διαφορετικά εύκολα μπορεί να καταλήξει παντελώς αδιάφορο.

@AG: Η δεύτερη παράγραφος του post σου με άγχωσε στη σκέψη της κυριαρχίας ενός τέτοιου μοντέλου, όσο 'τετράγωνα' και εκ των προτέρων κι αν τεθεί. Αν είναι να αγχωνόμαστε και εντός των αγχολυτικών μας δραστηριοτήτων, τότε κλάφτα χαράλαμπε :Ρ Αντιλαμβάνομαι παρόλα αυτά πώς το θέτεις και σε εστιατόρια με ουρά αναμονής μέρες ή βδομάδες αυτό μπορεί να αποτελέσει μία λύση στο ζήτημα της περιορισμένης διαθεσιμότητας. Δυστυχώς, όμως, εκτιμώ πως το συγκεκριμένο μοντέλο περισσότερο κινείται εντός του corporate πλαισίου που εισχωρεί όλο και εντονότερα τα τελευταία χρόνια στον κλάδο της εστίασης στην χώρα, αδιαμφισβήτητο και αναπόδραστο προϊόν της εκβιομηχάνισης του τουριστικού κλάδου (δεν είναι τυχαίο που κάτι τέτοιο απαντάται κυρίως στην Αθήνα, όπως ορθά επισημαίνεται πιο κάτω), παρά "για να βγουν τα έξοδα για τα μικρομάγαζα".

Δεν είναι εύκολο να επικρατήσει μία λογική/προσέγγιση για όλα, αυτό είναι σίγουρο. Φυσικά και αλλιώς θα τεθεί από το χι fine dining εστιατόριο και αλλιώς (και αν) απ' την χασαποταβέρνα, παρόλα αυτά η κουλτούρα δομείται και ο κόσμος εκπαιδεύεται. Οι στιγμές -προϊόν ευχαρίστησης- όλο και λιγοστεύουν, είτε λέγεται φαγητό είτε ποτό είτε γήπεδο είτε ταξίδι, τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό της μετρησιμότητας (περισσότερα λεφτά*, περισσότερα clicks, περισσότερα views), όλο και περισσότερα καταλήγουν άγευστα, τυποποιημένα, ανέραστα. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι αυτό θα πάει καλά, δεν πάει εδώ και πολύ καιρό, γιατί να πάει τώρα;

(*Το "περισσότερα λεφτά" δεν αμφισβητείται ως αντικειμενικός στόχος μίας επιχείρησης και εννοείται πως σκοπός του "εργάζεσθαι" είναι για να βγαίνουν λεφτά και όχι για να γράφουν 50 άτομα στον ταβερνοχώρο για το πόσο καλή τυροκαυτερή είχε το τάδε μαγαζί, αλλά πρέπει να βλέπουμε και από πού ξεκινά όλο αυτό και κυρίως ποιους συγκεκριμένα θα εξυπηρετήσει - και αντίστοιχα τι είδους πελάτες θα οφελήσει.)

Πρώτη φορά που - επιτέλους - πήγαινα, Νοέμβριο '23. Έχοντας διαβάσει και ακούσει πολλά για τον χαρακτήρα της ταβερνιάζουσας μυστηριακότητας που συνοδεύει και τις 5 αισθήσεις, προσήλθα με αυξημένες προσδοκίες. Με χαρά μπορώ να πω πως επιβεβαιώθηκαν αρκετές από αυτές, αν όχι όλες. Μονή "παραφωνία" η υποχρεωτικότητα των 15€/άτομο (ευκόλως καλυπτόμενη, δεν είναι το ποσό τόσο, όσο ο η επιβαλλόμενη συνθήκη), λόγω επειδή ζωντανής μουσικής (αρκετά καλή). Όπως λετε και οι περισσότερες/οι, πρόκειται για ωθέντικ τεκεδομάγαζο, στο οποίο αξίζει να σημειωθεί πως το κάπνισμα απαγορεύεται δια ροπάλου εντός. Το σέρβις φιλικό και σβέλτο, παρά τον κόσμο. Στο τέλος ήρθε γλυκάκι (4 άτομα, 4 διαφορετικά). Συμπαθέστατο μαγαζί: λογικά θα αποτελέσει και μια απ' τις τίμιες καπηλειό-προτάσεις, όχι μόνο στην περιοχή αλλά και στην πόλη.

Παλιακής αισθητικής γυράδικο, με μικρά, συμπαθητικά, ανάλαφρα τυλιχτά (~2,70-2,90€). Τέτοια που θες δυο-τρια για να πεις "είμαι καλά". Αν η πίτα ήταν διαφορετική και όχι αυτός ο ορισμός της μετριότητας που μας βάλλει πανταχόθεν, θα προσέγγιζε το συναρπαστικό σουβλατζίδικο που θα ήθελες να υπάρχει στη γειτονιά σου.

Ταβερνών συνέχεια Ορεστιάδα και πέριξ, Νοέμβριος '23. Μας την πρότεινε η παρέα και την επισκεφθήκαμε. Κλασσική άποψη κοσμικής κρεατοταβέρνας, με αρκετές, λόγω Σαββάτου, κρατήσεις. Το μενού κλασικό, με κάποιες επιτηδευμένες (αχρείαστες, θα πω) νότες, σε μια προσπάθεια να πλασαριστεί ως πιο "gourmet carnivorous". (Φερειπείν, η μοσχαρίσια μπριζόλα (δοκιμάστηκε) αμφιβάλλω ισχυρά αν ήταν ωρίμανσης, όπως ενημερώνει ο κατάλογος, ενώ σε κάθε περίπτωση το ζυγούρι δε νομίζω να μπορεί να θεωρηθεί "παϊδάκι ωρίμανσης"). Speaking of κρεατικά, πρόκειται για γεύσεις κοντινές, αν έχεις μαθητεύσει στην βουκολική επαρχία, ωστόσο όχι δεδομένες. Υπήρξε μια αστοχία στο ψήσιμο της μοσχαρίσιας, η οποία ήρθε προς medium ενώ ζητήθηκε rare. Ήταν γευστική και με ένα άλλο ψήσιμο ίσως να έδειχνε ακόμη περισσότερο. Απ' τα ορεκτικά ξεχώρισαν οι πατάτες (με μαγιονέζα και κεφαλοτύρι) και η τυροκαυτερή. Σε γενικές γραμμές, δεν ήταν άσχημα, αλλά δεν μπορώ να πω πως το ευχαριστηθήκαμε όπως το περιμέναμε (τρίτη μέρα σερί ταβερνείο πιθανώς να επηρεάζει την εντύπωση που έμεινε).

Τέσσερα άτομα που φάγαν /σκάσαν και με μετρημένο ποτό στα 123€. Στο τέλος ήρθε σοκολατόπιτα και γιαούρτι με σπιτικό γλυκό κουταλιού κυδώνι. Το σέρβις φιλικό και εξυπηρετικό.

Επίσκεψη, Νοέμβριος '23. Ταβέρνα, που, παραδόξως, δεν είναι μόνο γνωστή για το χειροποίητο κεφτεδομπιφτέκι της. Γνήσιο παλιακό περιβάλλον, τοπολογία της λαϊκής αισθητικής περασμένων δεκαετιών, χώρος από αυτούς που όσο περνούν τα χρόνια (εκ)λείπουν όλο και πιο πολύ. Δοκιμάστηκαν κεφτεδάρες, τηγανιά χοιρινή, πανσέτα, λουκάνικο. Όλα καλά και ανάλαφρα (το λουκάνικο ίσως πιο καρυκευμένο, αλλά #γούστα). Τα από γύρω ήταν από καλά έως πολύ καλά: βραστά λαχανικά (κουνουπίδι, μπρόκολο, παντζάρι, χόρτα), τυροκαυτερή, καυτερή, πατάτες τηγανιτές. Από ποτό, δοκίμασα το Συλλεκτικό από Εβρίτικα Κελάρια (νόστιμο και ευκολόπιοτο).

Δύο άτομα που φάγαμε αξιοπρεπώς (ποιοτικά και ποσοτικά), 45€. Στην αρχή μας έφεραν μεζεδάκι πατάτες φούρνου που γινόντουσαν στη μασίνα που έκαιγε στο κέντρο του μαγαζιού, η οποία προσέδιδε μια γλυκιά θαλπωρή στον χώρο. Στο τέλος ήρθε γλυκό ραβανί με παγωτό.

Με χαρά θα το ξαναεπισκεφθώ και το προτείνω. Κάθε Τετάρτη είναι κλειστά και Κυριακή δουλεύει μόνο μεσημέρι.

Επίσκεψη Νοέμβριος '23. Με το κρύο καθίσαμε στο γλυκό - για αυτό τον τύπο μικροταβερνείων - μέσα, αν και έξω με καλό καιρό πρέπει να είναι ιδανικά. Δοκιμάστηκαν τα τεμάχια: σουβλάκι χοιρινό, σουβλάκι κοτόπουλο, πανσέτα ζουμερή, μπιφτέκι (το έλεγε κεφτεδάκι, μπαμπάτσικο, σαν αφρός ήταν), λουκάνικο. Μείναμε ευχαρηστημένοι, ειδικά από τα 3 τελευταία. Παϊδάκια νόστιμα αλλά μικρά και κάπως λίγα (αναρωτήθηκα πόσο να πάει το kg, αλλά και πάλι, για 12€, μου φάνηκαν λίγα). Τα από γύρω (πατάτες φρέσκιες, κολοκυθάκια τηγανιτά, καυτερή, τυροκαυτερή, αγγουροντομάτα) μια χαρά. Επίσης, έρχεται ψωμάκι με λαδάκι στα κάρβουνα.

Για τα παραπάνω (με όλα τα τεμάχια x2, τα μπιφτέκια x4) και με δυο ποτά, στα 57€. Τα προσωπικό άμεσο και φιλικό. Στο τέλος έρχεται γλυκάκι κερασμένο.

Overall, πρόκειται για λαϊκό ταβερνάκι, με χαμηλές τιμές και αξιοπρεπή ποιότητα. Προτείνεται αν θέλετε να κινηθείτε σε αυτό το κλίμα γεύσεων και προσλαμβανουσών.

Ο γύρος οκ, χωρίς όμως να είναι διεκπεραιωτικός. Στις αλοιφές έχει και *κανονική* μαγιονέζα.

(Οκτώβριος '23) Γλυκό πρωινάδικο στην περιοχή του East Rock. Και εδώ ουρά, μιας και δεν κάνει κρατήσεις. Μικρό και συνεχώς busy, τουλάχιστον έως την ώρα που καταλαγιάζει χρονικά η ινσταγκραμικώς ακόρεστη όρεξη για brunch. Συνεπές στην ανθυγιεινή (ορθή) πλευρά της συνήθειας για φαγητό μεταξύ των πρωινών και μεσημεριανών ωρών, ο κατάλογος βρίθει από μπέικον, τηγανιτά αυγά, english muffins, πανκέικς. Νόστιμο ό,τι δοκιμάσαμε. Μέγιστη ικανοποίηση, βέβαια, οι αλλεπάλληλες ευλαβικές αναγομώσεις black coffee, οι οποίες δύναται να προκαλέσουν ασυγχρονισμό από την 'παράδοση' του eat-pay-leave. Ευχάριστο περιβάλλον, ό,τι πρέπει για βροχερό πρωί Σαββάτου.

Επιβεβαιώνεται η πιο κάτω λαογραφική παρατήρηση. Πέρασμα, εν είδει πειρασμού, Νοέμβριος '23. Επτά απογευματινή, άδειο, με σβηστή θράκα, bad luck, σκέφτηκα. Για καλή μου τύχη, όμως, την ίδια ώρα κατέφθασαν και τα υποκείμενα της μελέτης και, αφού θα άναβαν τα καμίνια, θαρραλέα πια, παρήγγειλα 1 μπιφτέκι 1 σουτζουκάκι, τεμάχια. Ήρθαν ζουμερά, συνοδεία πατάτας και αλοιφών. Το σουτζουκάκι έδειχνε προκάτ (μισό μοσχάρι, μισό αρνί κατά τα λεγόμενα), αλλά ήταν καλύτερο από προκάτ, το μπιφτέκι (μοσχάρι, κατά τα λεγόμενα, αλλά δεν επιβεβαιώνω) κυριολεκτικά έσταζε, λιπαρό, αλλά προσωπικά μου άρεσε περισσότερο. Στο μεταξύ, μουσική από youtube όπου και ακούσαμε ολόκληρη τρίλεπτη χορηγούμενη διαφήμιση τράπεζας, η συμπαθέστατη κυρία συνέχισε να λύνει το μεγάλο σκανδιναβικό, οι μπύρες μειωνόντουσαν εκθετικά, η κανονικότητα εμένα Αμπελόκηπους. Πιστεύω πως αξίζει μια επίσκεψη για το λαϊκό του στυλ, τους ανθρώπους του και στις στιγμές γειτονιάς που προσφέρει.

Ανοιχτό καθημερινά, γύρο βγάζει μόνο Σάββατο και Κυριακή, κάθε Κυριακή έχει και λάιβ μουσική.

Πέρασμα, Νοέμβριο '23, μιας και από καιρό είχε μπει στο μάτι. Ο γύρος χοιρινό ξεροψημμένος για όποιον/α αρέσκεται, γευστικά τοποθετείται στον Μ.Ο. της γλυκιάς μας πόλης. Το μπιφτέκι που ψηνόταν εκείνη τη στιγμή, μπήκε κι αυτό στο μάτι και ήρθε σε τεμάχιο, όντας αρκετά νόστιμο (πιο κοντά σε εκδοχή ταβέρνας). (Ευχάριστη έκπληξη που όταν είπα πως θα καθίσω εκεί, το παιδί συμπλήρωσε άλλες δύο τσιμπιδιές γύρο από πάνω, στο ήδη ικανοποιητικό μέγεθος.) Δεν μπορώ να πω πως ενθουσίασε, αλλά με τη συνοικιακή του διάθεση και το φιλικό κλίμα, θα μπορούσα να ξανακαθίσω περνώντας, για μπιφτεκάκι.

Παρασκευή απόγευμα, Οκτώβριος '23. Δεν το είχα επισκεφθεί στο παρελθόν. Με εξέπληξε θετικά η ποιότητα του καταλόγου, καθώς πίστευα ότι θα είναι σε πιο συμβατικά πιάτα προσανατολισμένος (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό). Όσα δοκιμάσαμε ήταν από οκ/διεκπεραιωτικά (βοσκόπιτα, κολοκυθανθοί) έως καλά (γαμοπίλαφο, πανσέτα). Ωστόσο, τσιμπημένες οι τιμές του, aka για 2 κυρίως, 3 ορεκτικά και 3 διακοσάρια τσικουδιά 83€, γεγονός που το κάνει ένα ακριβό-για-αυτό-προσφέρει μαγαζί. Το service φιλικό, οι όποιες μικρές αστοχίες - λόγω μέρας, λόγω ώρας, λόγω κόσμου - κάτι παραπάνω από κατανοητές. Ποιοτικά θα μπορούσα να το προτείνω, αλλά για το vfm θεωρώ πως δε θα το προτιμήσω ξανά σύντομα.

Τρίτη και τελευταία επίσκεψη στις πιτσαρίες του Νιού Χέιβεν, Οκτώβριος '23.

Ημέρα Σαββάτου και ο χώρος μετά τις 22:00 λειτουργεί -και- σαν night club. Εννοείται ταυτότητες στην είσοδο (ανεξαρτήτως ηλικίας) και ψάξιμο τσαντών/τσεπών --εκτιμώ πως δεν αναζητούν λαθραίο ποτό :/

Δύο χώροι, ο ένας αμιγώς bar και ο άλλος με booth tables, μεγάλα τραπέζια και stands για τους πιο προχωρημένους, που τα συνδυάζουν.

Η πίτσα που δοκιμάσαμε δεν ήταν η κλασσική εκδοχή mozzarella tomato pie, αλλά μία πιο σύνθετη. Τα υλικά ήταν νόστιμα (η tomato sauce αρκετά καλή), αλλά κάπως φλύαρα μεταξύ τους. Επίσης, η πίτσα θύμιζε πιο πολύ τη ναπολιτάνικη εκδοχή απότι την New Haven-style. Η ζύμη αρκετά λεπτή με αποτέλεσμα τα υλικά να γίνονται ασταθή. Νόστιμη θα την έλεγα, αλλά όχι του γούστου μου σα σύνολο.

Η εξυπηρέτηση φιλική και σβέλτη.

Προσωπικά μου άρεσε σημαντικά λιγότερο από τις Frank Pepe και Modern Apizza, τόσο σαν πίτσα όσο και σαν περιβάλλον.

Πέρασμα για επανάληψη (Οκτώβριο '23), μιας και είχα καιρό να πάρω. Θα σταθώ στον γύρο, του οποίου η ποσότητα ήταν σημαντικά μεγαλύτερη από αυτή της τελευταίας φοράς, πριν 1+ χρόνο. Το τυλιχτό έσταζε, αλλά όχι σε σημείο που να ενοχλεί. Είναι λιπαρό κρέας το συγκεκριμένο. Από άποψη γούστου, τον γύρο του τον θεωρώ έναν απ' τους καλύτερους της πόλης. Στα 3€, παραμένει σε μία δίκαιη τιμή.

Δεύτερη πιτσαρία προς δοκιμή στο Νιού Χέιβεν. Οκτώβριος '23. Και εδώ αναμονή της τάξης των 30-45'. Σε off ώρα, καλύτερα.

Μπαίνοντας, συνδυασμός booth tables και συμβατικών τραπεζιών. Στο βάθος το γιγάντιο coal oven.

Δοκιμάστηκε η απλή Mozzarella (μεσαίου μεγέθους). Παρόμοιο New Haven-style με αυτό του Frank Pepe. Η ζύμη άρεσε λίγο περισσότερο, καθώς το στεφάνι ήρθε χωρίς καψαλισμούς, διατηρώντας παράλληλα το crispiness. Η σάλτσα ντομάτας ελαφρώς υποδεέστερη, ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν αρκετά καλό.

Την ευχαριστηθήκαμε, μαζί με το περιβάλλον.
Το προσωπικό κι εδώ ευγενικό, σβέλτο και διεκπεραιωτικό.

(Μεταξύ Pepe και Modern -και συγκρίνοντας μόνο τις tomato pies με μοτσαρέλα, η δεύτερη φαίνεται να κερδίζει στο νήμα, λόγω της συνολικότερης εικόνας/γεύσης. Παρόλα αυτά είναι αρκετά παρόμοιες και θα τις ευχαριστηθεί κανείς εξίσου.)

Επίσκεψη στην πιτσαρία Frank Pepe, Οκτώβριος '23.

Βρεθήκαμε στην περιοχή (Little Italy) νωρίς το βράδυ. Εκεί θα βρείτε και μία άλλη ξακουστή πιτσαρία της πόλης, την Sally's, την οποία, παρά τα καλά λόγια, δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε.

Σε όλες τις γνωστές πιτσαρίες της πόλης, σε ώρες αιχμής (μεσημέρι, απόγευμα) έχει κανά 40' αναμονή. Βρήκαμε, περιέργως, απευθείας.

Booth tables δεξιά κι αριστερά, στο βάθος brick oven, όπου ψήνεται η 'παροδοσιακή' coal-fired pizza. Έχει και όμορο χώρο τραπεζοκαθισμάτων. Στους τοίχους βρίσκει κανείς φωτογραφίες απ' το μαγαζί μέσα στα χρόνια, αλλά και διάφορα απ' τα παλαιότερα μέλη της οικογένειας.

Η πίτσα (βλ. Εικόνες) είναι η μεσαία, η οποία για 2 άτομα χωρίς σοβαρές προθέσεις ήταν οκ. Επίσης, σε ορισμένους συνδυασμούς μόνο, η επιλογή της μισής/μισής είναι δυνατή.

Δοκιμάστηκε η Οriginal tomato pie with mozzarella, καθώς και η Original με pepperoni και καυτερές πιπεριές. Αμφότερες γευστικές, μες στην απλότητά τους - ειδικά αυτή με το pepperoni.

Ζύμη: Τhin crust, με καψάλισμα στο στεφάνι (όχι το τσάι μου, γενικά, αλλά εδώ ήταν τόσο όσο) και υπέροχη βάση, η οποία ήταν τραγανή και σχεδόν-καθόλου-μαστιχωτή. Μας άρεσε.

Η πράσινη σαλάτα, όχι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά δροσερή. Στα αναψυκτικά έχει απεριόριστο refill.

Το προσωπικό σβέλτο, βοηθητικό και, λόγω της συνεχούς ροής κόσμου, διεκπεραιωτικό, ώστε να καθίσεις-παραγγείλεις-φας-πληρώσεις-φύγεις.

Νέα επίσκεψη, Οκτώβριος '23. Πρωί Σαββάτου (~10πμ) και είχε καμία 10-12 άτομα να περιμένουν σε ουρά. Σχετικά μικρή αναμονή, ωστόσο, που οφείλεται στα 4-5 άτομα προσωπικό που εξυπηρετούσαν, ευγενικά και σβέλτα, ταυτόχρονα. Δοκιμάστηκαν τα ficelle apéritif (λεπτή, μακρόστενη ζύμη, που έρχεται με διαφορετικά toppings). Λόγω της εξειδίκευσης του καταστήματος, από τη ζύμη περίμενα περισσότερα. Ορισμένοι συνδυασμοί είχαν ενδιαφέρον (όπως αυτοί με το μανιτάρι και το σαλάμι), άλλοι ήταν basic. Σε γενικές γραμμές, δεν ενθουσίασαν, ενώ για την ποσότητα/υλικά το κόστος (3,90€) είναι σχετικά υψηλό. Εντύπωση μου έκανε, τέλος, πως εκείνη την ώρα δεν υπήρχαν καθόλου sandwich (αρκετά καλά, σε προηγούμενη δοκιμή), γεγονός που δεν γνωρίζω αν οφείλεται σε εξάντληση ή στην ώρα (νωρίς).

Σε νέα επίσκεψη (Οκτώβριος '23), οι πατάτες ήταν α λα Goody's.

Είναι δύσκολο να (νυχτο)περπατήσεις στο East Village και -κάποια στιγμή, αν όχι περισσότερες- τα βήματα να μην σε οδηγήσουν στο Ray's Candy Store. Ένα μαγαζί με τη δική του, σχεδόν μυθολογική, παράδοση, η οποία έχει κάνει την εμφάνισή της στην τηλεόραση, τη μουσική, ενώ έχουν χυθεί τόνοι μελάνι σε μικρότερα ή και μεγαλύτερα έντυπα, τόσο για τη ζωή του Ray όσο και για το μαγαζί. Μέχρι και που ολόκληρη καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης έτρεξε το 2010 από φίλους και γείτονες, όταν αντιμετώπισε θέματα με το νοίκι, για να μην κλείσει.

Αυτό το μαγαζί, λοιπόν, επισκεφθήκαμε σε τυχαίο, μεταμεσονύχτιο πέρασμα, Οκτώβριο '23 -προφανώς δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για τα παραπάνω. Στενόμακρο, με φωτογραφίες Α4 του μενού στην μία πλευρά, ενώ στην άλλη κολάζ με όλες τις αναφορές του σε έντυπα και ψηφιακά μέσα (με κεντρικότερη αυτή του περάσματος του Anthony Bourdain). Η εργαζόμενη, αφού άναψε τσιγάρο και σέρβιρε -βάσει της μυρωδιάς που πλημμύρισε τον χώρο- ένα αμφιβόλου ποιότητας hot dog, στράφηκε προς το μέρος μας, ρωτώντας τί θα θέλαμε να πάρουμε.
Εμείς, σε μία εντελώς απονενοημένη -όπως αποδείχθηκε- κίνηση και με εμφανή τη δυσκολία επιλογής λόγω της πληθώρας των διαφορετικών επιλογών, πήραμε τηγανιτές πατάτες και τηγανιτά Oreo.
Οι πατάτες ήρθαν ψιλο-μαυρισμένες. Μαλακές, ελαφρώς πικρές και αρκετά λαδερές, είχαν κάτι το ακατανόητα οικείο. (Μετά από μέρες ανέσυρα την παιδική ανάμνηση «τηγανιτές πατάτες στο σπίτι από τον πατέρα μου»)
Τα Oreo -ομολογώ πως η σύλληψη είναι αρκετά καλή, άλλωστε το μαγαζί ενδείκνυται/απευθύνεται για την αντιμετώπιση των munchies- ήρθαν σε κουρκούτι, πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη. Αρκετά λαδερά κι αυτά, αν και έτσι καυτά όπως ήταν, ήταν -μέχρι έναν βαθμό- εθιστικά. Με καλύτερο/λιγότερο λάδι, θα ήταν μακράν περισσότερο.

Εν κατακλείδι, το Ray's, παρά τις μάλλον σκόπιμες αστοχίες, είναι ένα μαγαζί που αξίζει να επισκεφτείς, γιατί ακριβώς δεν ξέρεις ποια πλευρά του εαυτού σου θα βγάλει. Μπορεί και να μην πεινάς καθόλου ή να έχεις $10 στην τσέπη, αλλά η ίδια του η υπόσταση αποτελεί ένα διαρκές κάλεσμα στο Ανθυγιενό.

Ένα βιντεάκι που δείχνει κάπως λίγο τα παραπάνω, μπορείτε να βρείτε εδώ: https://www.insider.com/rays-candy-store-east-village-nyc-late-night-food-2019-9