Μαγεμένος Αυλός

Τελείως απρογραμμάτιστα ήρθαμε εδώ για δείπνο μια καλοκαιρινή βραδιά και καθίσαμε, λόγω εποχής, στα εξωτερικά τραπέζια στην πλατεία (μολονότι ο ενδόμυχος πόθος μου ήταν να δειπνήσω στον εσωτερικό χώρο). Ήταν Σαββατόβραδο, μικρές και μεγάλες παρέες με διασημότητες και μη γέμιζαν τα τραπέζια. Κυριαρχούσε μια ατμόσφαιρα ρετρό χαλαρής φιλικής ή οικογενειακής σύναξης, με την ζωντανή ορχήστρα να φτιάχνει κλίμα και τον ιδιοκτήτη, απλό και προσηνή να περιφέρεται και να αλληλεπιδρά με τους θαμώνες.
Καλά όλα αυτά θα πείτε, αλλά πώς ήταν το φαγητό; Ε, λοιπόν ήταν αξιοπρεπές, χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας: μεγάλα,καλοψημένα και χορταστικά το σνίτσελ και το ψαρονέφρι και αρκετά καλή η παλιομοδίτικη σαλάτα νισουάζ. Δεν θυμάμαι τι ήπια, μάλλον ποτήρι κρασί ροζέ, θυμάμαι όμως το τελείωμα με εσπρέσο και χωνευτικό ποτό. Για μένα μετράει η συνολική εμπειρία σε έναν ιστορικό χώρο. Οι τιμές λογικές και το σέρβις επαγγελματικό. Κάποια στιγμή θα αποτίσω φόρο τιμής και στα ενδότερα του μαγαζιού.

Εδώ ήταν το στέκι του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος κάθε βράδυ δείπνουσε και κουβεντιαζε με καλλιτεχνικη παρέα, και στο τέλος πλήρωνε το σύνολο του λογαριασμού.