Ασύμμετρο

Τσέκαρα την περιοχή ως τουρίστας, δεν μπορώ να μιλήσω ως θαμώνας π.χ. Όλος ο πεζόδρομος με ενέπνευσε, με το στυλ των ανθρώπων και της διασκέδασής τους, καθώς και με το ύφος της περιοχής: παλιός αστικός ιστός στην καρδιά του Κέντρου, με στριμωγμένα αλλά "εγκλιματισμένα" δεντράκια και ήρεμες γωνίες. Το όλο σκηνικό, άνθρωποι, τοπογραφία, κλίμα μου θύμισε Ροτόντα (στο 5πλάσιο).

Στο Ασύμμετρο κάτσαμε μετά από προτροπή γνωστού μας, γέννημα-θρέμα απ'το Κουκάκι. Νεανικό καφενείο με λίγα αλλά πετυχημένα πιάτα για μεζέδες με το κρασί, την μπίρα ή το τσίπουρο (προσωπικά περισσότερο για τα δυο πρώτα μου ταίριαζε). Το προσωπικό κεφάτο και "ζεστό" με τους πελάτες, γρήγορο παρά τον χαμό που επικρατούσε Πέμπτη βράδυ.

Δοκιμάσαμε ντάκο (καλός), τηγανιά μανιταριών (οκ), φιλετίνια χοιρινά (πολύ ωραία, με τσιμπημένα τα αλατοπίπερα-ρίγανες, που συνήθως λέμε ότι τα κάνουν έτσι στα μεζεδοπωλεία για να πιεις παραπάνω αλλά εγώ γουστάρω την προστυχιά που βγάζει πάνω στο κρέας το καρύκευμα της τελευταίας στιγμής, εν αντιθέσει π.χ με το να σου βάζουν αλμυρές σάλτσες ή μπουκωμένα γλυκοάλμυρα πιάτα που έγιναν της μόδας), κι ένα πιάτο που λεγόταν κάπως σαν ο Αφρισμένος Αιθίοπας (σαν μαγειρευτό με αρκετό από ένα αιθιοπικό πιπέρι, πολύ ωραίο για εμένα που μου αρέσουν τα καυτερά, χωρίς να "τσούζει" μετά το στόμα ή να σε τιμωρεί το στομάχι. Είχε και αρκετό ζουμί για να κάνω μόνος μου παπάρα). Μετά μας είπαν -οι φίλοι που μας πρότειναν το μαγαζί- ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε και τους αλμυρούς λουκουμάδες.

Γενικά τέτοια μαγαζιά και τέτοια ατμόσφαιρα είναι στο στυλ μου και νιώθω άνετα. Αν δείχνουν και λίγο μεράκι, μια κάποια προσπάθεια στην κουζίνα και δεν πατάνε μόνο στην "περιοχή" και τους νεολαίους θαμώνες, με κερδίζουν.