Προφίλ του χρήστη Jimador

Έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Λαϊκό και τίμιο. Πανσέτα πολύ λεπτή όπως και μου αρέσει, σουβλάκι χοιρινό αρτιότατο, ζουμερό και νόστιμο. Σουτζουκάκι αρκετά πικάντικο, όχι για λεπτά στομάχια. Οι πατάτες πολύ ψιλοκομμένες, άρα και με περισσότερη αναλογία λαδιού προς πατάτα, εριστική προς τους απανταχού διατροφολόγους.

Δοκιμή σε σάντουιτς πριν μήνες και τεμάχια την Τσικνοπέμπτη μετά από παραγγελία για take away συγκεκριμένη ώρα, νωρίς. Θα ξαναπάρω, κι αν βρεθεί παρέα θα δοκιμάσω να κάτσω κιόλας στον καφενειακό χώρο που διαθέτει,που προδιαθέτει για παρεΐστικες, εσωστρεφείς καταστάσεις.

Για αρκετούς γνωστούς και συγγενείς μου είναι το αγαπημένο ζαχαροπλαστείο τους, τουλάχιστον από τα συνοικιακά. Δεν τους αδικώ, πρόκειται για πολύ τίμιο μαγαζί που δείχνει αξιοσημείωτη σταθερότητα στην φρεσκάδα.

Highlights για εμένα η πάστα-παπουτσάκι με κρέμα, σαντιγύ και φρούτα, το αρμενοβίλ και τα κεράσματα με κάστανο. Φτιάχνουν και κατά παραγγελία πασχαλινά αυγά, νομίζω τους είχε δείξει η ερτ3.

Σημάδεψε τα παιδικά χρόνια των γεννημένων '80-'90 Ηλιουπολιτών, πριν έρθουν οι Παπασωτηρίου, Νικολαΐδης (ή τα αλήστου μνήμης Plaisir) και μαζί τους κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν τοπικισμό, μια αίσθηση αυτάρκειας από ζαχαροπλαστεία στα Δυτικά, που δεν άφησε Τερκενλή, Χατζή, Παρφέ και Plaisir να εδραιωθούν. Παιδικές τούρτες με δεκάδες πλαστικά παιχνίδια επάνω, π.χ μικροί ποδοσφαιριστές, ήρωες Disney, Asterix, τραίνα...

Εκτός από τις αναμνήσεις, συνεχίζω να στέκομαι στον εκπληκτικό λοξό Κορμό του με τρούφα, από τα αγαπημένα γλυκά της ζωής μου.

@Νίκος©
Πριν χρόνια στο επαγγελματικό επιμελητήριο μια γραμματέας που μουρμούριζε σιγανά και βαριεστημένα μας είχε πει ότι "δεν επιτρέπεται να έχει το μαγαζί σας για επωνυμία κάποιο Κύριο Όνομα εκτός του δικού σας". Αυτό, χωρίς άλλη επεξήγηση. Πρόχειρα διαλέξαμε ένα που μας ήρθε εκείνη την στιγμή (αποδείχτηκε καλή επιλογή). Μείναμε να αναρωτιόμαστε αν όλα τα τοπωνύμια (Βίκος, Δορκάδα κλπ) δε θεωρούνται κύρια ονόματα και πως γίνεται να μπορεί να ονομάσει κανείς το μαγαζί του Morrison, Tiffany's, Sinatra, Οδυσσέας, κι όχι Μανώλης, Γλυκερία, Γιαγιά Μαρίκα π.χ .

Σημείωση: Δεν έχουμε μαγαζί εστίασης, με άσχετο αντικείμενο ασχολούμαστε.

Είχα πάει σε ημέρα με πολυκοσμία, περίμενα, έβλεπα την ουρά να μη μειώνεται, έφυγα. Πήγα σε άκυρη μέρα, με έναν πελάτη πριν από εμένα και τρεις παραγγελίες από πλατφόρμα, κατάφερα να φάω 40 λεπτά μετά. Όλο νόμιζα πως βλέπω φως στον ορίζοντα αλλά όλο διαψευδόμουν.

Από ένα σημείο και μετά είναι αγένεια και κοροϊδία να δίνεις προτεραιότητα στις ηλεκτρονικές παραγγελίες, κι έχεις τον άλλον να περιμένει σαν το γαϊδούρι. Αν δεν μπορείς, μη δέχεσαι φυσικούς πελάτες. Που δεν ήταν τόσες πολλές ή μεγάλες οι παραγγελίες για να δικαιολογείται τέτοια αργοπορία.

Ενδεικτικά, έκανε μισό λεπτό να στρώσει 3 φέτες ντομάτα στην πίτα, χειριζόμενη την λαβίδα λες και ήταν τσοπστικ. Όλη την ώρα ψιλοκουβέντα γυμνασιακού επιπέδου, ακόμη και στην πολυπόθητη ώρα που θα μου έλεγε πόσο να πληρώσω να φύγω επιτέλους, θυμήθηκε να πει κάτι στην συναδελφό της και το έκοψε στη μέση.

Μοιάζει cafe-brunch και bar-restaurant. Έφτιαχναν μάλλον οι ίδιοι και τον χώρο απέναντι για να βάλουν εξωτερικά τραπεζάκια αλλά τους πρόλαβε ο χειμώνας. Ίδωμεν.

Καθαρά προσωπική μου άποψη, χωρίς να αποσκοπώ σε κάποιου είδους "φιλιππικό" ή αφορισμούς: Είχαμε παλιότερα ειδικά τόσες ταβέρνες που πρόσφεραν ένα (μικρό ή μεγάλο) εντελώς διαδικαστικό μενού, με τυποποιημένα κρεατικά, προκατ αλοιφές και συνοδευτικά, κτψ κασεροκροκέτες κλπ, και λέγαμε πως μας κοροϊδεύουν.

Έχουμε, σήμερα ειδικά, τις νεοταβέρνες που λανσάρουν μενού με πολύ ιδιαίτερα πιάτα, με κοπές, "υφές", δήθεν εξεζητημένα υλικά, υποψίες σφένδαμου και wine pairing (εσχάτως και water pairing) λες και πας σε διαγωνισμό γευσιγνωσίας και επίδειξη ουρανίσκων ή μαγειρικών τεχνικών.

Εντάξει, να δεχτώ ότι η μαγειρική μπορεί να γίνει ποοολύ περίπλοκη, και μπράβο της. Όλοι όμως έχουμε φάει ένα απλό πιάτο χειροποίητα κεφτεδάκια ή ένα ψητό ψάρι ή ένα κατσικάκι γάστρας-λουκούμι ή μια ταπεινή καλή πανσέτα στα κάρβουνα, που μας έφτασαν στην απόλυτη απόλαυση. Συγγνώμη, αλλά έτσι νιώθω και χωρίς να είμαι κάνας σαβουροφάης. Και νομίζω πως όλοι που ψάχνουν τις γκουρμεδιές, στην πραγματικότητα κάποια χρόνια πριν "λιποθύμισαν" από λιγούρα μπροστά σε ένα κοντοσούβλι ή μια "βασική" άρτια εκτελεσμένη καρμπονάρα χωρίς αφρούς και πετραχείλια μέσα.

Που θέλω να καταλήξω. Γούστο σας και καπέλο σας να κυνηγάτε το εξεζητημένο και να πληρώνετε για αυτό. Απλά σκεφθείτε μήπως δεν δικαιολογείται τόση υπεροψία από τα γκουρμέ μαγαζιά, για να προσφέρουν κάτι που ίιιισως να μπορεί να συγκριθεί σε απόλαυση με κάτι πολύ πιο απλό, πιο ταπεινό που φάγαμε. Δεν είναι ότι ανακάλυψαν τον τροχό και θα μας φτάσουν σε άλλα επίπεδα απόλαυσης οι "νότες κουφοξυλιάς" στην σαλάτα εσκαρόλ.

Επειδή οι σεφ θέλουν να λένε πως η μαγειρική είναι τέχνη, φανταστείτε έναν ζωγράφο να αναλύει τον πίνακά του μιλώντας για πιτσιλιές μπλε κοβαλτίου κάπου στην άκρη του πίνακα και υφές λευκού με τρία διαφορετικά πινέλα.

Τις προάλλες ψάχναμε καλό εστιατόριο για την επέτειό μας με την κυρά. Τσεκάραμε και περάσαμε από διάφορα προσεγμένα μαγαζιά με κάτι μενού εξεζητημένα, όπου δεν έβρισκες πιάτο χωρίς 1) κάτι γλυκό ανάμεσα στο φαγάκι σου, 2) κάτι που ήθελε γκουγκλάρισμα, 3)κάτι παράξενο σαν συνδυασμό, έως ξεκούδουνο και 4) κάτι που εμφανώς μπήκε για να συμπληρώσει την περιγραφή του πιάτου και να το κάνει να ακούγεται πιο ιδιαίτερο απ'ό,τι ήταν. Τελικά κάτσαμε σε ένα που είχε 5 "βασικά" πιάτα, εστιατορικά κι όχι προκατ, που ήταν εντελώς άδειο, και νιώσαμε πολύ καλύτερα που δώσαμε λίγη δουλίτσα και λίγα λεφτά στα παιδιά εκεί, που ήταν ευγενέστατα και εκτέλεσαν μια χαρά τη δουλειά τους χωρίς φιοριτούρες. Έχουμε κι εμείς μαγαζί και ξέρουμε πόση απελπισία σε πιάνει όταν βλέπεις να μην πατά άνθρωπος.

Απλά λέω, ειδικά για ένα site που ξεκίνησε ως λαϊκό και με σκοπό να ανακαλύπτει/αναδεικνύει τα τίμια λαϊκά μαγαζιά και τα εστιατόρια που δεν σε κοροϊδεύουν, ίσως να το είχαμε κι αυτό στο μυαλό μας, να εντοπίζουμε τη δηθενιά.

Αλλά τα λέω εγώ αυτά, που από κοπές ξέρω μόνο που κόβαμε τον πατσά με ψαλίδι στο χωριό μου...

Καλά ε, τι σκέφτηκα τώρα. Δε θα ήταν καταπληκτικό να μπορούσαμε κάπως να βλέπουμε τα τελευταία σχόλια για κάθε κατηγορία; Ή κάπως, τέλος πάντων, να μπορουν να αλληλεπιδρούν τα "Πρόσφατα" με το "Κατηγορίες" ή το "Φίλτρα" (κι ένα φίλτρο για "Ελλάδα/Εξωτερικό" παρεμπιπτόντως).

Δεν έχω ιδέα από σελίδες κλπ, απλά λέω.

Θα'χει ενδιαφέρον να δούμε πόσα τέτοια μαγαζάκια θα αντέξουν το τεκμαρτό εισόδημα και άλλες παρόμοιες πανέξυπνες ιδέες.

Απλό αλλά συμπαθητικό μαγαζί, όμορφο χωρίς να προσπαθεί πολύ. Συνήθως είναι ήσυχο και μαζεύει λίγο κόσμο. Σε τέτοια φάση το πετύχαμε κι εμείς και μείναμε ικανοποιημένοι -αλλά δεν μπορώ να ξέρω πώς θα λειτουργούσε αν έχει αρκετούτσικο κόσμο. Η κυρία που το έτρεχε (κουζίνα και σέρβις) συμπαθέστατη και αποτελεσματική σε σημείο που απορούσαμε πώς τα κατάφερνε.

Περισσότερο δούλευε σαν βολιώτικο τσιπουράδικο, με όλα τα πιάτα να είναι καλά έως πολύ καλά: Σκουμπρί με ντομάτα και κρεμμυδάκι ψιλοκομμένα, ντοματοκεφτέδες, φλογέρες τυριών, πατάτα ψητή κλπ.

Ταιριάζει ως στέκι για τους κατοίκους της γειτονιάς, για ελαφρές λαϊκές καταστάσεις.

Τσέκαρα την περιοχή ως τουρίστας, δεν μπορώ να μιλήσω ως θαμώνας π.χ. Όλος ο πεζόδρομος με ενέπνευσε, με το στυλ των ανθρώπων και της διασκέδασής τους, καθώς και με το ύφος της περιοχής: παλιός αστικός ιστός στην καρδιά του Κέντρου, με στριμωγμένα αλλά "εγκλιματισμένα" δεντράκια και ήρεμες γωνίες. Το όλο σκηνικό, άνθρωποι, τοπογραφία, κλίμα μου θύμισε Ροτόντα (στο 5πλάσιο).

Στο Ασύμμετρο κάτσαμε μετά από προτροπή γνωστού μας, γέννημα-θρέμα απ'το Κουκάκι. Νεανικό καφενείο με λίγα αλλά πετυχημένα πιάτα για μεζέδες με το κρασί, την μπίρα ή το τσίπουρο (προσωπικά περισσότερο για τα δυο πρώτα μου ταίριαζε). Το προσωπικό κεφάτο και "ζεστό" με τους πελάτες, γρήγορο παρά τον χαμό που επικρατούσε Πέμπτη βράδυ.

Δοκιμάσαμε ντάκο (καλός), τηγανιά μανιταριών (οκ), φιλετίνια χοιρινά (πολύ ωραία, με τσιμπημένα τα αλατοπίπερα-ρίγανες, που συνήθως λέμε ότι τα κάνουν έτσι στα μεζεδοπωλεία για να πιεις παραπάνω αλλά εγώ γουστάρω την προστυχιά που βγάζει πάνω στο κρέας το καρύκευμα της τελευταίας στιγμής, εν αντιθέσει π.χ με το να σου βάζουν αλμυρές σάλτσες ή μπουκωμένα γλυκοάλμυρα πιάτα που έγιναν της μόδας), κι ένα πιάτο που λεγόταν κάπως σαν ο Αφρισμένος Αιθίοπας (σαν μαγειρευτό με αρκετό από ένα αιθιοπικό πιπέρι, πολύ ωραίο για εμένα που μου αρέσουν τα καυτερά, χωρίς να "τσούζει" μετά το στόμα ή να σε τιμωρεί το στομάχι. Είχε και αρκετό ζουμί για να κάνω μόνος μου παπάρα). Μετά μας είπαν -οι φίλοι που μας πρότειναν το μαγαζί- ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε και τους αλμυρούς λουκουμάδες.

Γενικά τέτοια μαγαζιά και τέτοια ατμόσφαιρα είναι στο στυλ μου και νιώθω άνετα. Αν δείχνουν και λίγο μεράκι, μια κάποια προσπάθεια στην κουζίνα και δεν πατάνε μόνο στην "περιοχή" και τους νεολαίους θαμώνες, με κερδίζουν.

Εδώ ασφαλώς θα γίνεται η περίφημη lemon pie.
https://youtu.be/Aw1enT48hdE?si=CBoqkV6jMLvKnz-G
(Στην εν λόγω εκπομπή αναφέρθηκαν κι άλλα ζαχαροπλαστεία. Μήνες μετά έγινε και blind taste και όντως βρήκε την lemon pie του Μικέ με κλειστά μάτια.)

Παρακαλείται κάποιος να το τσεκάρει. Φιλικό ζευγάρι που μένει στην γειτονιά και μας φιλοξένησε πρόσφατα, μας το περιέγραψε ως καταπληκτικό σαντουιτσάδικο απ'όπου έπρεπε οπωσδήποτε να δοκιμάσουμε. Φυσικά, με την τύχη μας, πήγαμε και ήταν κλειστό για λίγες μέρες λόγω εργασιών.

Αυτό που μου'κανε εντύπωση είναι πως ήρθε μια παρέα ακριβώς μετά από εμάς και με το που το πληροφορήθηκαν ξενέρωσαν τρομερά και έλεγαν "πω πω κάναμε τόσο δρόμο, άντε τώρα να βρούμε τι θα φάμε".

Σχόλιο σε μαγαζί που έχει κλείσει εδώ και 2 χρόνια χωρίς ποτέ να είναι κάτι ιδιαίτερο; Γιατί όχι.

Είχαμε δοκιμάσει μια φορά σε φιλικό σπίτι, ωραίο αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που θέλω να πω είναι ένα ειρωνικό μπράβο στους ιδιοκτήτες, που πήγαν και άνοιξαν κοτοπουλάδικο ακριβώς δίπλα σε προϋπάρχον κοτοπουλάδικο (πόση διαφορά μπορεί να'χουν δηλαδή τα κοτόπουλα σούβλας/σχάρας) που δεν "γάζωνε" κιόλας από δουλειά, και λίγο καιρό μετά έκλεισαν και τα δύο. Μπράβο σας και πάλι, πολύ μου αρέσει όταν το κάνουν αυτό τα μαγαζιά. Ανοίγεις ένα πολύ συγκεκριμένο είδος μαγαζιού ακριβώς δίπλα σε άλλο που ίσα-ίσα δουλεύει, σαν να του λες "ή εσύ ή εγώ, όποιος αντέξει" και ανταγωνίζεστε σαν σκυλιά που δάγκωσαν την ίδια μπριζόλα, συχνά ρίχνοντας τις τιμές σε σημείο να μην βγάζει κανείς από τους δύο κέρδος. Πανέξυπνο.

Καλό μαγαζί, συμμαζεμένο, από αυτά που σου δίνουν μια εικόνα καλής λειτουργίας (και ελπίζεις να μη διαψευσθείς, γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μας) με σταθερό κόσμο και περαστικούς που σκαλώνουν και το ξαναπροτιμούν.

Βέβαια, αν είσαι μαγαζί με όνομα, περαντζάδα, πελατεία, και σε όλες τις "καλές" ημέρες το ξέρεις πως θα είσαι γεμάτος και θα εξυπηρετείς και delivery/takeaway με την οκά, λογικό είναι να ανεβάσεις τιμές. Δεν τους παρεξηγώ, όταν ανεβαίνει η ζήτηση ή θα ανέβει η προσφορά (αλλά δεν μπορεί ξαφνικά να γίνεται διπλάσιο το μαγαζί, η κουζίνα και το προσωπικό) ή θα ανέβουν οι τιμές. Ενδεικτικά, σε γιορτινή ημέρα ήθελα να κεράσω τους καλεσμένους μου και κρεατικά της ώρας απ'τον Νίκο (εγγύηση), αλλά και σούβλες από ένα μαγαζί αρκετά παραπέρα. Τα μοίρασα λοιπόν, και με μικρή έκπληξη διαπίστωσα ότι τα τεμάχια κρεατικών για ένα άτομο έβγαιναν περίπου στα ίδια λεφτά με τις μερίδες σούβλας απ'το άλλο μαγαζί, όπου όμως οι μερίδες συμπεριελάμβαναν και σαλάτα πολίτικη και ρύζι ή πατάτες. Και μιλάμε για σούβλα, που είναι εξ ορισμού πιο ακριβή.

Από ποιότητα και γεύση πάντως δεν είχα ποτέ παράπονο.

Όλα οκ χωρίς να'χω κάτι αξιοσημείωτο, caccio e peppe άρτιο, εσκαλόπ ωραίο, αλλά σε εμάς το τιραμισού ήταν κάτω του μετρίου: νερουλό, άνευρο, δεν ένιωθες κρέμα τυρί, ούτε λίγη αλμυράδα, ούτε ιδιαίτερη πικράδα, με τα σαβαγιάρ παπαριασμένα εντελώς. Προφανώς έτυχε, δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι παρακάτω που το αποθεώνουν, έφαγαν το ίδιο που ήρθε σε εμένα.

Το λέω απλά για να μην πάει κάποιος μόνο και μόνο για το τιραμισού.

Περαστικός ήμουν, έπεσα τυχαία πάνω σε αυτό το μπιχλιμπίδι και ήθελα να υπάρχει μια φωτογραφία του στον ταβερνοχώρο. Ούτε εγώ έκατσα ποτέ αλλά αμέσως μου ξύπνησε τον έρωτα για τα συνοικιακά ταβερνάκια, χωμένα σε κάποιο στενό, στριμωγμένα ανάμεσα ή κάτω απ'τις πολυκατοικίες, εκτός τόπου και χρόνου: θα μπορούσε να είναι έτσι απ'τα 70's έως τα 90's, απαράλλαχτο.

Κατευθείαν σκέφτηκα τον Μπάμπη τον Γερμανό στην Ηλιούπολη.

Λέγεται ότι έχει τα καλύτερα τρίγωνα "Πανοράματος" αλλά βρίσκω λίγο μάταιη την συζήτηση: ένα καλό τρίγωνο μέσα στην απλότητά του είναι ήδη μια χαρά, και δεν χρειάζεται να "ψάχνουμε γωνία στο δεκάρικο" που λένε. Είναι όντως από τα καλά τρίγωνα, μαζί με το άλλο στα Δυτικά, του Ανδρέα στον Εύοσμο.

Είχαμε πρόσφατα μια κουβέντα με Αθηναίο φίλο ότι δεν βρίσκουμε ούτε στη Θεσσαλονίκη πραγματικά καλό εκμέκ κανταΐφι, με ισορροπία στο σιρόπι, γενναία δόση ωραίας κρέμας και πηχτή σαντιγί (όσο υποκειμενικά μπορεί να είναι αυτά βέβαια).

Ποια θεωρείτε καλύτερα; Από σχόλια εδώ μέσα μόνο για ένα στην Ν.Φιλαδελφεια βρήκα.

Ε και αυτό είναι λύση; Εδώ την μάνα μου δεν παίρνω τηλέφωνα. Δυστυχώς θεωρώ ότι το χάσαμε κι αυτό...

Μήπως έκλεισε; Πέρασα τρεις-τέσσερεις φορές εδώ κι έναν μήνα και δεν ήταν ανοιχτό.

Το ταβερνάκι που με μεγάλωσε. Τσακωνόμασταν με τους δικούς μου που ήθελαν να πάμε ίσως σε κανένα καινούργιο,που να'χε και λίγη παραπάνω ποικιλία, να φεύγαμε κι απ'την γειτονιά για καμιά βόλτα επιτέλους. Αλλά εμείς εκεί, να μην καταλαβαίνουμε γιατί να θέλει κανείς να μην φάει σουβλάκι απ'τον Μπάμπη. Σπεσιαλιτέ του ήταν ο "Ηρακλής" το έλεγε-ό,τι πιο αθώο μπορείτε να φανταστείτε:έπαιρνε ένα κομμάτι από κάθε κρεατικό που είχε και έφτιαχνε ένα μεγάλο σουβλάκι με μπιφτεκάκι, χοιρινό, κοτόπουλο, λουκάνικο. Όλα σε ένα! Τρομερό;;; Στα παιδικά μας μάτια ήταν απίστευτο και ειδικά τα μπιφτεκάκια μπορώ να τα θυμηθώ ακόμα.

Καζαντζίδης, καπνίλα, μωσαϊκό δάπεδο, προσωπικό μόνο ο κος Μπάμπης ο μετανάστης από Γερμανία και η γυναίκα του καααποιες φορές.Ανέβαινες δύο σκαλοπατάκια να μπεις και ήταν απλά το ισόγειο μιας τριώροφης πολυκατοικίας.

Συγγνώμη εκ των προτέρων για το μελοδραματικό και λίγο κλισέ ύφος, αλλά κοιτάζοντας προς το παρελθόν, όταν ακόμα ήμουν παιδί και πήγαινα σε ταβέρνες μόνο με τους γονείς μου (90's), αυτό που ίσως καθόρισε περισσότερο τα γούστα μου στα φαγάδικα ήταν ένα μικρό ταβερνάκι σε τελείως άκυρο μέρος, σε κάτι στενάκια στον Εύοσμο (θα βάλω και καταχώρηση στο νεκροταφείο),σε μια εποχή που κάθε γειτονιά είχε σε κάποιο στενάκι μια ταβέρνα, μια μπουγάτσα που μάζευε τσακάλια όλη μέρα, ένα βιβλιοπωλείο/παιχνιδάδικο, ένα με λευκά είδη κι ένα με εσώρουχα/πυτζάμες/παιδικά.

Τώρα αν δεν είναι σε κάποιον από τους τοπ εμπορικούς δρόμους ή τα πιο νέα χοτ σημεία, είναι σαν να μην υπάρχουν και γρήγορα κλείνουν. Θέλει ο νεοέλληνας να πάει για ρετσίνα στο Τάδε που γίνεται χαμουλης.

Τέλος πάντων, ήταν ένα μικρούλη γωνιακό με τούβλινη επένδυση, ξύλινα κουφώματα, χάρτινα τραπεζομάντηλα και την κλασσική γυάλινη φωτισμένη προθήκη μπροστά απ'την κουζίνα με τα καθαρά σερβίτσια, τις σαλάτες και τα κομμένα λεμόνια(χαχ...). Σουβλάκι, μπιφτέκι, κοτόπουλο, λουκάνικο, πατάτες, ρύζι, χωριάτικη ή χόρτα ή Πολίτικη, τζατζίκι, μπουγιουρντί.

Και είναι λες και δεν έπαψα πότε να το ψάχνω.

Ξέρει κανείς κρεοπωλεία όπου βρίσκουμε κυνήγι (εκτός από αγριογούρουνο, κουνέλι, πάπιες και ορτύκια π.χ) ; Ή ακόμα καλύτερα ταβέρνες; Δεν ξέρω αν απαγορεύεται λόγω κάποιου νόμου για να παραμένει ερασιτεχνικό το κυνήγι, αλλά καημό το'χω.

Κατά τ'άλλα, χαιρετίσματα σε όλα τα μέλη του ταβερνοχώρου. Μακάρι για κάθε τί να υπήρχε ένα τέτοιο σάητ, από φροντιστήρια έως παιδικούς σταθμούς και παιδότοπους και από καφετέριες έως τουριστικά καταλύματα και αξιοθέατα (ρίχνω ιδέες...) . Τα tripadvisor κλπ δεν τα βασίζομαι καθόλου.