Ο Νεκτάριος

Καφενείο με πολύ φιλόξενο ιδιοκτήτη χαμηλών τόνων που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι φιλοξενούμενος σπίτι του και σου μαγειρεύει χαλαρά.
Από φαγητό φάγαμε πολύ basic (σαλάτες, πατάτες, τυριά ) τα οποία ήταν μια χαρά. Φάβα μετρια το ίδιο και το απάκι. Γενικά πιστευω ότι δεν πρέπει να το κάνει κανεις destination για εξόρμηση φαγητού. Αυτό που αξίζει ειναι η όλη εμπειρία - η οποία είναι προσωποκεντρική στον Νεκταριο και την όλη ατμόσφαιρα του καφενείου. Εμείς το επισκεφθηκαμε Οκτώβριο και ήταν πολύ χαλαρά. Ίσως το καλοκαίρι έχει άλλο χαρακτήρα.

- Εσείς παιδιά τι θέλετε?
- Να φάμε!

έτσι λιτά ξεκίνησε το γαϊτανάκι του Νεκτάριου, όταν βγήκε και μας είδε στο τραπέζι.
3 εξωτερικά τραπέζια στο σύνολο, κάτσαμε κάτω απ' τη μουριά ενώ παραδίπλα ήταν δυο ακόμα παρέες. ήσυχη μέρα με αεράκι, στο βάθος το οροπέδιο του Ασκύφου.
μέσα το καφενείο ατόφιος ορισμός: πατημένο τσιμέντο, ξυλόσομπα-βαρέλι, κορνίζες με χαρές ανθρώπων, χτιστό τεζιάκι και ξύλινος πάγκος με τα ποτά πίσω. ευλογημένη η Κρήτη στα καφενεία της, σκεφτόμουν χαμογελαστή μετά τις γύρες στα χωριά των Χανίων. Ή, λιγότερο υπερβατικά, ριζωμένοι οι άνθρωποι και οι λαϊκοί χώροι τους.

ήρθε ο Νεκτάριος μ' ένα πιατάκι γραβιέρα και μια κερασμένη ρακή, μας καλωσόρισε και δεν συζητήθηκε τίποτα για τα φαγιά.
αυτά ήρθαν τελικά με τη βολιώτικη μέθοδο και την κρητική πληθωρικότητα: ντάκος, σαλάτα χωριάτικη (δεν θυμάμαι νοστιμότερη ντομάτα), αποξηραμένες μπάμιες κοκκινιστές πάνω σε τηγανητές πατάτες (!), μπουρέκι χανιώτικο και 2 τσιγαριαστά (με στάκα και κοκκινιστό). όλα απ' τον τόπο τους, όπως μας είπε ταπεινά.

πιο μετά κάθισε μαζί μας, να τα πούμε. κλασική (στερεοτυπικά) κρητική φυσιογνωμία, μελαχρινός σφιχτογεμάτος και ντόμπρος, σοβαρός αλλά με χιούμορ, αυτό που σε λύνει δυο φορές απ' την αντίθεση :)

η ατμόσφαιρα ήταν ήσυχη. μα αργότερα έβγαλε η διπλανή παρέα λαούτο και λύρα και η διάθεση σκίρτησε! ήρθε κι άλλη ρακή, απολαύσαμε τις κοντυλιές, αλληλοκεραστήκαμε, νιώσαμε ολόκληροι.

άξιος ο Νεκτάριος, θαυμαστό το φαΐ του, ένα κόσμημα λαϊκού πολιτισμού το καφενείο του. μάλλον το ομορφότερο τραπέζι που έχω ζήσει..

ΥΓ: εδώ νιώθω κατάλληλη τη στιγμή να δώσω χίλια μπράβο στον γίγαντα Πίττα για το σπουδαίο έργο του σε κάτι τέτοια πολύτιμα σημεία συνάντησης και γαστρονομίας!

Στην αυλή σκιά κάτω από μια μουριά.

Όταν περάσαμε είχε χαμό, για αυτό καθίσαμε δίπλα, στην Λεύκα.