Χαζεύοντας το Άσυλο (Πανεπιστημίου 2) θυμήθηκα αυτήν την ταβέρνα. Είχα έρθει σίγουρα μια φορά δεκατία 90, χειμώνα (μέσα). Ήταν καλούτσικα και λαϊκά, παραπλήσια με το Άσυλο.
Αυτό που δεν ξεχνώ και είχε πλάκα είναι ότι ο κύριος (πιθανώς ο ιδιοκτήτης) ανάγγειλε τα πιάτα που έφερνε με έναν αφασιακό τρόπο, μένοντας όμως ανέκφραστος στη φάτσα. Έλεγε, δηλαδή, για το κοτόπουλο "όρνιθα πατημένη από οδοστρωτήρα και ψημένη στα κάρβουνα"... ! Αυτό έφτιαχνε πολύ καλή ατμόσφαιρα.
Αυτό που δεν ξεχνώ και είχε πλάκα είναι ότι ο κύριος (πιθανώς ο ιδιοκτήτης) ανάγγειλε τα πιάτα που έφερνε με έναν αφασιακό τρόπο, μένοντας όμως ανέκφραστος στη φάτσα. Έλεγε, δηλαδή, για το κοτόπουλο "