Cena

Ο χώρος πραγματικά εξαιρετικός, θυμίζει μαγαζιά εξωτερικού και θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα μαγαζιά στην πόλη. Αλλά.... όταν το μαγαζί έχει για moto "ιταλική κουζίνα με ελληνικές επιρροές από τον ιταλό σεφ" σταματάνε όλα... Δηλαδή φέρνει κάποιος ιταλό σεφ και τον βάζει να φτιάξει καρμπονάρα με κρέμα γάλακτος?... Εγω προσωπικά δεν το πιάνω το νόημα... Σνίτσελ κοτόπουλο σόλα, στεγνό και άγευστό. Το δε σερβίρισμα της πίτσας με το ψαλίδι δεν χωράει άλλο σχολιασμό.. Όχι στο φαγητό λοιπόν αλλά ίσως για ένα κρασί με πλατώ αλλαντικών τυριών ...

Μάλλον άλλαξαν πολλά τους τελευταίους μήνες μετά το σχόλιο από Γιατρανκα.

Η πίτσα πλέον είναι Detroit style και όχι ιταλικού τύπου (Νάπολι).

Γενικά σε αποδεκτά επίπεδα. Αρκετό υλικό και πληθωρική. Επειδή έχω φάει στο Detroit pizza στην Αμερική αρκετές φορές μπορώ να πω πως είναι πιστή. Το ζυμάρι fluffy και chewy.

Αν θυμάστε παλιές καλές εποχές του χοντρου ζυμαριού της pizza fan? Αυτό!

Έλειπε μια τέτοια επιλογή στην πόλη. Μπορώ να δοκιμάσω ξανά pizza όταν θέλω κάτι διαφορετικό. Έχω μόνο ένα αρνητικό μιας και η συγκεκριμένη πίτσα που πήρα με την φέτα και το μπεικον είχε 90% κασέρι (οκ) και 10% φετα. 7/10 για το εναλλακτικό της υπόθεσης.

Πήρα και μια σαλάτα με μακαρόνια και iceberg η οποία ήταν απαράδεκτη. Δεν την εφαγα καν. Κρίμα πραγματικά! Δε ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κάνει κανείς μια σαλάτα που να τρώγεται έστω. 3/10

Γενικά για την πίτσα το προτείνω αν θέλετε κάτι διαφορετικό.

Οι συσκευασίες είναι ο ορισμός του branding και τις υπερβολής και δείχνουν ότι το "πονάνε" και θέλουν να πετύχει.

We'll see ;)

Σχετίζεται με το διπλανό μαγαζί με τους ναργιλέδες

Μεσημεριανή δοκιμή για το Cena. Όμορφος, πολυτελής μέσα χώρος όπου κυριαρχεί το μαύρο, με ψαρωτικό ξυλόφουρνο στην ανοιχτή κουζίνα. Η υποδοχή ήταν κάπως άγαρμπη (ενοχλητική ουρά μέχρι να καθίσεις..) ωστόσο το σέρβις ήταν πολύ ευγενικό, φιλικό και εξυπηρετικό από μία κοπέλα. Καλωσόρισμα μπουκίτσα foccacia (πολύ καλή) με (κρύα) peperonata. Δοκιμάσαμε μία αποδεκτή σαλάτα caesar's με λωρίδες τηγανητό παναρισμένο κοτόπουλο, μία μέτρια καρμπονάρα με υπερχειλή λιπαρή κρέμα, ελάχιστο guanciale και πιπέρι, που όμοιά της δεν θα ήθελα να ξαναπετύχω και μάλιστα σε ιταλικό, και μία pizza Antonella με προσούτο, ρόκα και κρέμα παρμεζάνας. Η ζύμη της πίτσας ήταν τύπου ναπολιτάνικη (βλ. pizza hood) με αρκετή υγρασία, αρκετά μαστιχωτή όπως μου αρέσει, ωστόσο -όχι κατά λάθος, αλλά από επιλογή- κάτι είχε πάει φανερά πολύ στραβά με το στεφάνι που ήταν δυσανάλογα μεγάλο, επισκιαστικό (λέγε με σκέτο ζυμάρι) και ακατανόητο. Κερασμένο limoncello για το τέλος, 25€/άτομο με ένα ποτήρι κρασί και περαστικά τους. Με λίγα λόγια απογοητευτική η δοκιμή, με σοβαρά λάθη. Θα έδινα, όχι χωρίς επιφυλάξεις, δεύτερη ευκαιρία, ίσως για βραδινή επίσκεψη.