Σουτζουκάκια Ρογκότης [έχει κλείσει]

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την τελευταία φορά που το επισκέφθηκα, 2009 νομίζω, μαζί με τη μητέρα μου. Πήραμε σουτζουκάκια (ωραία) και ρωσική, (απογοητευτική), κάτι με ώθησε να αλλάξω γνώμη και να τα συνοδέψω με ρετσίνα, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας μου, που είπε ότι η παράδοση "λέει" μπύρα. "Την επόμενη φορά", της απάντησα, όμως επόμενη φορά δεν υπήρξε. Λίγους μήνες μετά έκλεισε τις πόρτες αυτό το μαγαζί, ένα από τα τελευταία μαγαζιά που είχαν μείνει να θυμίζουν μια άλλη, όμορφη Θεσσαλονίκη, τότε που ο κόσμος δεν κατακλυζόταν από απρόσωπα τρεντο-μπεργκεράδικο-αλυσίδες, σαντουιτσάδικα με βιομηχανοποιημένες μέχρι και τις ντομάτες της γαρνιτούρας και δήθεν γκουρμεδιάρικα στέκια στο 1/4 της ποσότητας και το 500% της τιμής εν μέσω κρίσης. Δεν ξέρουμε να τιμούμε τη γευστική ιστορία μας, δυστυχώς.

Υπάρχει μια λάθος λεπτομέρια κ έχει μεγάλη σημασία.
Το εστιατόρειο Ρογκότη άνηκε πάντοτε(!) στην οικογένεια Βαϊρλή. Από την ίδρυση του έως το κλείσιμο του.
Πόλυ νομίζω ότι παρεξηγείς τα λόγια του Νίκου ή εγώ καταλαβαίνω κάτι άλλο.
Το μαγαζί διατηρούνταν όσο καλύτερα γινόταν, έχοντας κατα νου την ολικά αρνητική στάση των ιδιοκτητών του ακινήτου, το οποίο δεν άνηκε στην οικογένεια Βαϊρλή. Στην τελική όμως καμμία εκτεταμμένη ανακαίνηση ή αλλάγη ύφους δεν είχε θέση στο πιο παλιό κ κλασσικό μαγαζί μίας γαστρονομικής πόλης.
Όλα ήταν χειροποίητα κ βάση των αρχικών συνταγών αλλά δυστυχώς καμμία πρώτη ύλη δεν έχει την ίδια γευση πλέον...
Αυτό που λέει ο Νίκος: κοιτάξτε στην Βίεννη, στην Φλωρεντία, στην Μαδρίτη και σε πόσα άλλα μέρη να δείτε τί σημαίνει πίστη στην γαστρονομικη παράδοση. Δεν μετράει η εικόνα αλλά η ουσία!

Κι εμένα ο μπαμπάς μου με είχε πάει. Πρέπει να ήμουν 6 χρονών την πρώτη φορά! Το τιμούσαμε συχνα. Αλλά ήρθε η παρακμή. Θεωρώ ότι μία ανακαίνιση θα το είχε σώσει. Σκιαζόσουν να μπεις. Όπως και να χει, προσέχουμε λίγο και την εικόνα, τη βιτρίνα. Αυτό είναι που θα προσελκύσει κόσμο. Κρίμα που έκλεισε.

Λυπήθηκα που έκλεισε. Το όνομα Ρογκότης ήταν συνώνυμο με το ξεχωριστό σουτζουκάκι και τη ρώσικη σαλάτα. Ήταν ένα κομμάτι της πόλης μας, όπως και το Όλυμπος-Νάουσα, που θύμιζε παλιές, ωραίες εποχές. Τα τελευταία χρόνια όμως μόνο θλίψη μου προξενούσε όποτε περνούσα από εκεί. Και αφού δεν μπόρεσαν να το διατηρήσουν, χωρίς να χάσει το χρώμα του, καλύτερα που έκλεισε. Και εδώ συμφωνώ με τον Νίκο για την "φορμόλη και τους μουσειακούς λόγους".

Ειλικρινά
κι ας έχω προλαλήσει επί τούτου
έχω λαλήσει κυριολεκτικά
με τα δυσάρεστα νέα.

Ενα κομμάτι της καρδιάς μου
μόλις ξεριζώθηκε.
Το εννοώ.

Μαζί με τη Ρογκότη
φεύγει ένα κομμάτι από την ίδια μου τη ζωή.

Σήμερα, νιώθω πια, και για πρώτη φορά, μεσήλικας.

Πράγματι,τίτλοι τέλους για τα σουτσουκάκια Ρογκότη από το 1928 στην (κάποτε βιτρίνα) πλατεία Ελευθερίας (τώρα υπαίθριο πάρκιγκ).Ο Nikos με το σχόλιο του τα είπε όλα. Αυτό που με στεναχωρεί είναι πως μαγαζιά όπως ο Ρογκότης,το Όλυμπος Νάουσα,ο Στρατής, μέσα από επισκέψεις με τους γονείς μας τα μάθαμε και εκτιμήσαμε έναν άλλο πολιτισμό στην εστίαση,εγώ σαν πατέρας τι θα δείξω στο γιό μου το Sark ή το kitchen ?

Δυστυχως κανεις δεν προκειται να ξαναπαει..το μαγαζι εκλεισε.Κριμα αλλα απο την αλλη , οπως εγραφε καποτε κι ο σχωρεμενος ο Ηλιας ο Πετροπουλος: "..καιρος ν'αδειαζουν τα χαρακωματα,απο μας τους κωλογερους..".Δεν ειχε πια νοημα,ανθρωποι και φαγητα συντηρουνταν στη φορμολη,για μουσειακους λογους και μονον..Αν ποτε ξυπνησει αυτη η δευτεραντζα,η αιωνιως κλαψομ...να Θεσσαλονικη,ας ανοιξει τα ματια της να δει εστιατοριο 150 ετωςν στη Μαδριτη να ψηνει γουρουνοπουλα σε ξυλοφουρνο,τιγκα στον κοσμο καθε βραδυ(περισσοτερους Μαδριλενους,παρα τουριστες,προσεξτε το αυτο..)

Όλοι με το μπαμπά τους έχουν πάει.
Το ίδιο και εμείς.

Θλίβομαι κάθε φορά που πηγαίνω, αυτή η γωνία έπρεπε να ξεσκίζει.
Κι όμως!

Θα ξαναπάω μόνο και μόνο για το class που προσφέρει μια... μπυραρία, με τους σερβιτόρους με τις λευκές στολές, τα παπιγιόν και την ευγένεια.
Δεν υπάρχει άλλος μέρος που να τού έχω δώσει τόση πίστωση.
Θα ξαναπάω γιατί κάποια πράγματα είναι περασμένα στο DNA μου, δεν εξηγείται αλλιώς.
Για τα σουτζουκάκια, τη μουστάρδα (που αγοράζω με τα κιλά), τη μελιτζάνα.

Περιμένω κάποια στιγμή, να ξυπνήσουν και να δώσουν σε αυτό το χώρο την ώθηση που τού αξίζει.
Το οφείλουν στο μακαρίτη τού κάδρου πάνω από το Ταμείο.

Συνεχίζω να πηγαίνω για το μύθο. Νομίζω ότι και τα σουτζουκάκια και η ρωσική είναι τα ίδια με παλιά, απλώς εμείς αλλάξαμε και έχουμε απομυθοποιήσει πολλά πράγματα...

καλή κουζίνα. ατμόσφαιρα κέντρου

Με πήγαινε ο μπαμπάς τότε που η ρωσική ήταν χειροποίητη και πεντανόστιμη όπως και τα σουτζουκάκια. Όταν μετά από χρόνια με πήγε ο φίλος μου τίποτε δεν είχε μείνει ίδιο μόνο ίσως τα γκαρσόνια.

Έχοντας φάει πολλές φορές στην Ρογκότη, ξανάρχομαι καμιά φορά - όχι για το τι είναι τα σουτζουκάκια του αλλά για το τι ήταν. Φημιζόταν επίσης για την ρωσική σαλάτα που δεν την συνιστώ.