<<Πλυτά, δύο διάσημοι σεφ και το ολοκαίνουργιο «αναψυκτήριό» τους στον Άγιο Αρτέμιο>>
Το περιμέναμε καιρό. Μόλις άνοιξε – και, σύμφωνα με την κάποτε έγκυρη Ελένη Ψυχούλη στην Athens Voice, «άξιζε την αναμονή».
Τι περιμέναμε, άραγε;
Ένα λουκάνικο μαύρου χοίρου (sic) στα 9 ευρώ,
ένα μπιφτέκι χοίρου και γίδας στα 11 ευρώ το τεμάχιο!!!(μάστορα πιάσε 3 ήτοι 33 ευρώ)
κι ένα κοπανάκι κόκορα με φάβα στα 16 ευρώ….
Δεν χρειάζεται να περιγράψω τίποτε περισσότερο για το λεγόμενο «αναψυκτήριο». Η αλαζονεία είναι κακό πράγμα – ειδικά όταν αφορά μάγειρες και σεφ που ξέχασαν την αξία της απλότητας.
Ο Λουκάκης, ο Κοσκινάς και ο Πεδιαδιτάκης μπορεί να είναι καλοί στη δουλειά τους, αλλά το Value for Money τους είναι κάθε πέρσι και χειρότερο, θα έλεγα ότι δύσκολα αφορά καθημερινόυς έλληνες εργαζόμενους
Κι εκείνο που με θλίβει περισσότερο είναι πως, για λόγους marketing, επέλεξαν να συνδέσουν το project τους με την έννοια του «αναψυκτηρίου».
Γιατί ένα λαϊκό ελληνικό παραδοσιακό αναψυκτήριο δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό.
Είναι χώρος αυθεντικής φιλοξενίας, που προσφέρει απλές, νοσταλγικές γεύσεις – σπιτικά ροφήματα, καφέ, ελαφριά σνακ και γλυκά – σε προσιτό, οικείο περιβάλλον.
Απευθύνεται σε όλους, διατηρώντας την αίσθηση της παλιάς γειτονιάς με σύγχρονη αισθητική.
Τιμολογιακή πολιτική: χαμηλή έως μεσαία κατηγορία (μέση απόδειξη €10–15 ανά άτομο), με έμφαση στην αξία, την προσβασιμότητα και τη συχνή επισκεψιμότητα.
Όσο, δηλαδή, χρεώνουν οι «λαϊκοί» σεφ το κόκαλο του κόκορα με φάβα γαρνιτούρα.
Την κ. Ψυχούλη παλιά την είχα σε κάποια εκτίμηση.
Μάλλον, όμως, δεν τα πλήρωσε εκείνη – ή της τα κέρασαν – για να γράψει τέτοιο άρθρο-παρωδία.
Το περιμέναμε καιρό. Μόλις άνοιξε – και, σύμφωνα με την κάποτε έγκυρη Ελένη Ψυχούλη στην Athens Voice, «άξιζε την αναμονή».
Τι περιμέναμε, άραγε;
Ένα λουκάνικο μαύρου χοίρου (sic) στα 9 ευρώ,
ένα μπιφτέκι χοίρου και γίδας στα 11 ευρώ το τεμάχιο!!!
κι ένα κοπανάκι κόκορα με φάβα στα 16 ευρώ….
Δεν χρειάζεται να περιγράψω τίποτε περισσότερο για το λεγόμενο «αναψυκτήριο». Η αλαζονεία είναι κακό πράγμα – ειδικά όταν αφορά μάγειρες και σεφ που ξέχασαν την αξία της απλότητας.
Ο Λουκάκης, ο Κοσκινάς και ο Πεδιαδιτάκης μπορεί να είναι καλοί στη δουλειά τους, αλλά το Value for Money τους είναι κάθε πέρσι και χειρότερο, θα έλεγα ότι δύσκολα αφορά καθημερινόυς έλληνες εργαζόμενους
Κι εκείνο που με θλίβει περισσότερο είναι πως, για λόγους marketing, επέλεξαν να συνδέσουν το project τους με την έννοια του «αναψυκτηρίου».
Γιατί ένα λαϊκό ελληνικό παραδοσιακό αναψυκτήριο δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό.
Είναι χώρος αυθεντικής φιλοξενίας, που προσφέρει απλές, νοσταλγικές γεύσεις – σπιτικά ροφήματα, καφέ, ελαφριά σνακ και γλυκά – σε προσιτό, οικείο περιβάλλον.
Απευθύνεται σε όλους, διατηρώντας την αίσθηση της παλιάς γειτονιάς με σύγχρονη αισθητική.
Τιμολογιακή πολιτική: χαμηλή έως μεσαία κατηγορία (μέση απόδειξη €10–15 ανά άτομο), με έμφαση στην αξία, την προσβασιμότητα και τη συχνή επισκεψιμότητα.
Όσο, δηλαδή, χρεώνουν οι «λαϊκοί» σεφ το κόκαλο του κόκορα με φάβα γαρνιτούρα.
Την κ. Ψυχούλη παλιά την είχα σε κάποια εκτίμηση.
Μάλλον, όμως, δεν τα πλήρωσε εκείνη – ή της τα κέρασαν – για να γράψει τέτοιο άρθρο-παρωδία.