Προφίλ του χρήστη vasmous

Στον "μαφία" έχω κάτσει κάμποσες φορές το διάστημα 2019-2025. Είναι ακριβώς όπως τα περιγράφει ο επίκουρος! Θα μπορούσα να γράψω από ένα σχόλιο με μια ιστορία για κάθε φορά που έχω πάει. Αυτή τη φορά, απόγευμα Παρασκευής τον Νοέμβριο του 2025, κάνοντας μια γύρα στο οροπέδιο φάνηκε να είναι το μόνο ανοικτό μαγαζί, πέραν του Βαλεντίνο (το σουβλατζίδικο του χωριού), που ήταν γεμάτο. Έχοντας προνοήσει για το βραδινό μας, λέμε θα κάτσουμε για κάτι στα γρήγορα, οπότε της λέμε (ήταν η γυναίκα του Μανώλη εκείνη την ώρα στην κουζίνα) μια ρακή και κάνα δυο μεζεδάκια. Κατάλαβα μας λέει. Ερχόντουσαν μεζέδες ασταμάτητα για ένα μισάωρο! Ώσπου κάποια στιγμή (στο ψητό, μεζές νούμερο εννιά για τη ακρίβεια, γιατί ξέχασα να φωτογραφίσω τις τηγανητές πατάτες) της λέμε φτάνει. Θεωρώ πως θα είχε φέρει και άλλα, αν δεν την σταματάγαμε.

Την ώρα εκείνη το μαγαζί είχε κλασική εικόνα καφενείου χωριού: ηλικιωμένοι παρατεταγμένοι μπροστά από την τηλεόραση να βλέπουν ειδήσεις και να σχολιάζουν, πίνοντας καφέδες. Με το πέρας του χρόνου βέβαια έγιναν ανακατατάξεις και οι καφέδες μετατράπηκαν σε ρακές. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Μανώλης, ο οποίος πήγαινε πάνω κάτω με κάτι τελάρα και μας λέει "δεν πίνετε πράμα;;" (ήμασταν στο τρίτο καραφάκι) και φέρνει ένα ακόμα καραφάκι, τσουγκρίζουμε, κατεβάζει μονορούφι ένα (γεμάτο) μικρό ποτηράκι κρασί και συνεχίζει τις δουλειές του. Αφού επαναλαμβάνεται αυτό για μερικές ακόμα φορές και έχουμε ήδη ζητήσει να πληρώσουμε, πιάνει ένα μήλο, το καθαρίζει και μας το φέρνει φέτες σε ένα πιάτο. Τρώμε το μήλο, ξανατσουγκρίζουμε και πάει στην σόμπα και βγάζει (με γυμνό χέρι, χωρίς γάντια) κάμποσες πατάτες και τις μοιράζει στα τραπέζια (άσχετα με τη φάση στην οποία βρισκόταν το καθένα εκείνη τη στιγμή).

Με τα πολλά (και κάμποσα καραφάκια αργότερα) καταφέραμε να πληρώσουμε. Φυσικά αφήσαμε όσα είχαμε ευχαρίστηση, γιατί όταν τον ρωτάς πόσα χρωστάς απαντάει κάτι του στιλ "όσα θέλεις". Εν κατακλείδι, προτείνεται για την εμπειρία (όχι τόσο για το φαγητό).

Καθημερινή βράδυ, τον Νοέμβριο του 2025, και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον Λάκκο για μια γρήγορη ρακή. Ιδιόμορφη περίπτωση. Παρόλο που υπήρχε μια κάποια διάθεση δημιουργικότητας, το φαγητό δεν έλεγε πολλά, χωρίς βέβαια να είναι κακό. Το μαγαζί έχει μεγάλο εξωτερικό χώρο, όπου απλώνεται με τραπεζάκια προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτή την φορά, η δράση ήταν συγκεντρωμένη μέσα, όπου είχε ζωντανή μουσική με ρεμπέτικα. Καφενείο δεν το λες, τουλάχιστον όχι με τον παραδοσιακό τρόπο, πιο πολύ προς το μεζεδοπωλείο φέρνει. Να σημειωθεί ότι σχεδόν όλα τα πιάτα ημέρας είχαν τελειώσει (πρέπει να φτάσαμε γύρω στις εννιάμιση). Αν τύχει να ξαναπάω ευχαρίστως, αλλά δε θα το επιδιώξω κιόλας.

Γρήγορο πέρασμα τον Νοέμβριο του 2025 από το (πιο;) διάσημο ρακάδικο στο κέντρο του Ηρακλείου. Δεν υπάρχει κατάλογος, όλα γίνονται στο μιλητό. Στη δική μας περίπτωση, με τρία καραφάκια ήρθαν δύο γύρες μεζέδων (βλ. φωτογραφίες), για τα οποία πληρώσαμε 30 ευρώ. Φαντάζομαι ότι τους καλοκαιρινούς μήνες στον πεζόδρομο θα επικρατεί πολυκοσμία (σε δυσάρεστο βαθμό). Κατά τα άλλα, τίμιο μαγαζάκι, αξίζει μια επίσκεψη.

Κυριακάτικη εξόρμηση στο Σκαλάνι, στα πέριξ του Ηρακλείου, τον Νοέμβριο του 2025, και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Ελιά + Δυόσμος έπειτα από παραίνεση ντόπιων για πολύ καλό φαγητό. Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα. Διέκρινα πάλι το ίδιο μοτίβο: καλή πρώτη ύλη, αλλά μέχρι εκεί. Μία από τα ίδια, έλλειψη δημιουργικότητας. Ο χώρος πολύ μεγάλος, κατάλληλος για παρέες >10 ατόμων. Κάτω από την ταμπέλα με το όνομα στην είσοδο του μαγαζιού υπάρχει ο υπότιτλος "Νέα Κρητική κουζίνα", πράγμα που δεν κατάλαβα πως μεταφράζεται στο φαγητό τους. Για να είμαι ειλικρινής, ρίχνοντας μια ματιά στη σελίδα τους στο fb μου δημιουργήθηκαν προσδοκίες που δεν επιβεβαιώθηκαν ούτε κατά προσέγγιση. Να τονίσω ότι το φαγητό δεν ήταν κακό και οι άνθρωποι ήταν πολύ ευγενικοί, αλλά μέχρι εκεί. Μπορεί να κάναμε και όχι τόσο καλές επιλογές πιάτων (πχ. πολλά "βαριά" κρεατικά).

Συμπερασματικά, είναι μια οκ επιλογή για κάποιον που αναζητά μια γρήγορη απόδραση από το Ηράκλειου ή/και έναν χώρο φιλικό προς οικογένειες με παιδιά. Διαφορικά, πάμε γι' άλλα.

Επίσκεψη βράδυ Σαββάτου (αργά), τον Νοέμβριο του 2025. Παρόλο που το μαγαζί ήταν γεμάτο, βρήκαμε να κάτσουμε σχεδόν αμέσως. Εκτός από τον (όμορφα διαμορφωμένο) εσωτερικό χώρο (με μέρος της κουζίνας ορατό), το μαγαζί επεκτείνεται με τραπέζια και στους δυο εφαπτόμενους πεζόδρομους, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες του Βίκτωρ Τ. Ενδιαφέρον παρουσίαζε και η αντίστιξη μεταξύ των θαμώνων (μέσος όρος ηλικίας 45-50) και των ορδών φοιτητών που παρέλαυναν στον πεζόδρομο Καγιαμπή, ο οποίος απαρτίζεται από φοιτητο-ρακάδικα. Το σέρβις ευγενικό και αποτελεσματικό, παρόλο που υπήρχαν κάποιες αστοχίες (βλ. παρακάτω). Τιμές τσιμπημένες, πάνω από τον μέσο όρο της πόλης, αλλά όχι υπερβολικές.

Στα του φαγητού, το Απίρι ξεχωρίζει, τουλάχιστον στο δημιουργικό κομμάτι, από την πλειοψηφία των εστιατορίων του Ηρακλείου (και της ευρύτερης περιοχής). Παραμένει βέβαια σε χαμηλότερα επίπεδα από τα αντίστοιχα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Από αυτά που δοκιμάσαμε ξεχώρισε με διαφορά το πιάτο με τον καβουρμά, ο οποίος ήταν πολύ καλός, δικής τους παραγωγής. Πολύ καλός ήταν και ο συνδυασμός αρνί-πιλάφι-σταφίδες πίκλα. Ο κατάλογος γράφει ότι το πιάτο αυτό συνοδεύεται από παστινάκι (υποθέτω πουρέ). Όταν το δοκιμάσαμε ήμασταν σκεπτικοί για το αν είναι παστινάκι και όταν ρωτήσαμε μας είπαν ότι είναι πουρές μπρόκολου (και μάλιστα ότι δεν είναι από τα αγαπημένα της σερβιτόρας). Θα μπορούσαν να μας είχαν ενημερώσει εκ των προτέρων για την αλλαγή.

Συμπερασματικά, θα ξαναπήγαινα με ευχαρίστηση να δοκιμάσω και άλλα πιάτα και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Επίσκεψη βράδυ καθημερινής, τον Νοέμβριο του 2025, μεγαλούτσικη παρέα με κράτηση (δεν χρειαζόταν, αν και τα ΣΚ το έχω πετύχει γεμάτο). Πρόκειται για ταβέρνα με τυπική κρητική κουζίνα, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο. Δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάτι κακό, αλλά δεν βρήκα και κάτι πραγματικά καλό. Άλλη μια περίπτωση που "διασώζεται" χάρη στην καλή πρώτη ύλη (βλ. παϊδάκια και πατάτες). Εκτός από αυτά που φαίνονται στις φωτογραφίες, πήραμε και τα κοτοπαϊδάκια, τα οποία ήταν νόστιμα. Οι εργαζόμενοι ήταν ευγενικοί.

Συμπερασματικά, θεωρώ πως μία φορά ήταν αρκετή και ότι υπάρχουν καλύτερες επιλογές στο ίδιο ύφος στο Ηράκλειο.

Πολύς κόσμος στην Πορταριά την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου 2025, κυρίως πούλμαν με Έλληνες τουρίστες. Το μαγαζί βρίσκεται κάπως κρυμμένο, παραπλήσια της κεντρικής πλατείας, στο ισόγειο του ομώνυμου ξενοδοχείου. Το προσωπικό, αν και ευγενικό, είχε ιδιαίτερη ένταση (και δεν τους αδικώ, εδώ που τα λέμε). Ανάλογα με το πού θέλετε να καθίσετε, μέσα ή έξω, πρέπει να απευθυνθείτε στους αντίστοιχους σερβιτόρους, γιατί οι ουρές αναμονής είναι διαφορετικές. Το σημειώνω επειδή δεν μας ενημέρωσαν και θα μπορούσε εύκολα να είχε δημιουργηθεί παρεξήγηση.

Όμορφο εσωτερικό, με στοιχεία ξύλου και πέτρας να κυριαρχούν. Το φαγητό ήταν σε καλό επίπεδο, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αυτά που ξεχώρισαν (κατά πολύ) ήταν τα δυο πιάτα ημέρας με κρέας που πήραμε, ήταν ιδιαίτερα νόστιμα. Προς αποφυγή το χύμα κόκκινο κρασί τους.

Συμπερασματικά, αν πρέπει κάποιος να μείνει κατ' ανάγκη στην Πορταριά για φαγητό θεωρώ ότι αξίζει.

Έπειτα από ένα διήμερο συνεχούς τσιπουροθεραπείας και με γνώμονα τους διθυράμβους του κοκορετσάκια, είπαμε να το σπάσουμε με λίγο κρέας. Έτσι λοιπόν, επισκεφθήκαμε τις Μουριές ένα βράδυ Σαββάτου, τον Νοέμβριο του 2025. Το μαγαζί ήταν γεμάτο, αλλά δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πάνω από δέκα λεπτά για να καθίσουμε. Το σέρβις, σε αντίθεση με το σχόλιο του κοκορετσάκια, ήταν αρκετά απότομο και δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Μας ενημέρωσαν ότι όλα αυτά για τα οποία είχαμε πάει (κοντοσούβλια, κοκορέτσι, παϊδάκια κτλ) είχαν τελειώσει. Προς απογοήτευσή μας, όμως, μια παρέα που ήρθε (αρκετά) μετά από εμάς έφαγε κοκορέτσι. Συνεπώς, θα συμφωνήσω ότι χρειάζεται κράτηση, και για τις σούβλες, τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα.

Επίσκεψη απόγευμα Σαββάτου, τον Νοέμβριο του 2025. Είχαμε την ατυχία η επίσκεψή μας να συμπέσει με τον αγώνα του Βόλου με τον Παναθηναϊκό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μαγαζί (το οποίο βρίσκεται κοντά στο Πανθεσσαλικό) να είναι γεμάτο με οπαδούς του Παναθηναϊκού και ό,τι συνεπάγεται αυτό. Παραδόξως, και προς μεγάλη μου εντύπωση, το (πολυπληθές) σέρβις ήταν πολύ καλό και είχε ανά πάσα στιγμή τον έλεγχο, χωρίς κανένα σημάδι απόγνωσης. Χρειάστηκε να περιμένουμε περίπου μισή ώρα για να καθίσουμε. Ο χώρος και τα πιάτα ημέρας υποστηρίζουν άνετα μεγάλες παρέες (> 6 ατόμων).

Το σχόλιο του tosatanaki με καλύπτει σε γενικές γραμμές. Να προσθέσω ότι στην πρώτη μας γύρα, με μια μόστρα των 200, ήρθαν πέντε (ή έξι) μεζέδες, ενώ στη δεύτερη τρεις (ή τέσσερις), σαφώς κατώτεροι της πρώτης. Λέω πέντε ή έξι και τρεις ή τέσσερις, αντίστοιχα, γιατί δεν θυμάμαι σε ποια γύρα ανήκε ο τσίρος. Το φαγητό ήταν σε καλό επίπεδο, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Να σημειώσω ότι δεν είχε ποικιλία στα τσίπουρα (αν θυμάμαι καλά μας είπε μόνο τρία εμφυαλωμένα).

Συμπερασματικά, αξίζει και θα ξαναπήγαινα, αν τύχαινε.

Επίσκεψη βράδυ Παρασκευής τον Νοέμβριο του 2025, περίπου μία ώρα πριν το κλείσιμο (καθίσαμε στο μοναδικό ελεύθερο "τραπέζι" στο εσωτερικό του μαγαζιού). Όσον αφορά το μαγαζί, με καλύπτει πλήρως το σχόλιο του ταβερνοαλανιού. Να προσθέσω μόνο ότι το σέρβις ήταν ευγενικό και εξυπηρετικό, αν και ελαφρώς κουρασμένο.

Στα του φαγητού, όλα ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο, με τους γίγαντες τουρσί να ξεχωρίζουν. Ήμουν πολύ κοντά στο να ρωτήσω για τη συνταγή, αλλά ντράπηκα, και το μετάνιωσα. Παρεμπιπτόντως, αξίζει να παρατηρήσετε τη μεταβολή στις τιμές του καταλόγου στο διάστημα Ιουνίου–Νοεμβρίου 2025.

Συμπερασματικά, αξίζει και προτείνεται ανεπιφύλακτα, ιδανικά για παρέες έως τεσσάρων ατόμων.

Πρόκειται για μεσανατολίτικο εστιατόριο στο ύφος του μεζεδοπωλείου, είδος που σπανίζει στην Ολλανδία, με μικρές (αλλά όχι μικροσκοπικές) μερίδες, και αρκετά οικονομικό για τιμές Ολλανδίας. Η περιοχή δεν έχει να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο από τουριστικής άποψης, αλλά διαθέτει μερικά ακόμα εστιατόρια στο ίδιο στυλ. Οι θαμώνες, εκτός από Ολλανδούς, είναι στην πλειονότητά τους νέοι από χώρες της Μεσογείου, κάτι που προμηνύει ποιοτικό φαγητό. Τα καλά λόγια που είχα ακούσει επιβεβαιώθηκαν. Το φαγητό ήταν πολύ καλό και αρκετά δημιουργικό. Μας ενημέρωσαν ότι το μενού είναι κατά κύριο λόγο εποχικό. Το σέρβις ήταν ευγενικό και εξυπηρετικό.

Συμπερασματικά, το συνιστώ για μια εμπειρία που θυμίζει αρκετά ελληνικό μεζεδοπωλείο. Θεωρώ πως η κράτηση (ειδικά για Σαββατοκύριακο) επιβάλλεται.

Επίσκεψη βράδυ καθημερινής τον Οκτώβριο του 2025 με κράτηση (χρειάζεται για μεγάλες παρέες, αλλιώς έχει αναμονή μέχρι και μισάωρο για βραδινές ώρες). Μικρό μαγαζί σε πεζόδρομο, ο εσωτερικός χώρος θυμίζει περισσότερο καφενείο και έξω έχει τραπέζια ακριβώς όπως στη φωτογραφία του επίκουρου. Το σέρβις αρκετά αργό και άνευρο, όχι δυσάρεστα όμως.

Στα του φαγητού θεωρώ ότι ο χαρακτηρισμός "λαϊκογκουρμέ" ταιριάζει απόλυτα και δεν είναι ποζεριά. Μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε πολύ καλές πρώτες ύλες, χωρίς όμως ιδιαίτερες συγκινήσεις. Αυτό που ξεχώρισε ήταν το περέκ με καλό παστουρμά και τόσο όσο καυτερό (προσωπικά το ήθελα και λίγο παραπάνω). Ενδιαφέρουσα πρόταση τα γιουβαρλάκια κοτόπουλου με τις χυλοπίτες και τα βότανα (εμφανισιακά υστερεί έναντι γεύσης). Δοκιμάστηκε το χύμα λευκό κρασί Ιδαία, πολύ ευχάριστο.

Θεωρώ ότι είναι τίμια επιλογή "λαϊκογκουρμέ" μεζεδοπωλείου στο Ηράκλειο και το προτείνω.

Έχω επισκεφτεί το Little V πάρα πολλές φορές το διάστημα 2018-2025. Πρόκειται για mainstream μεν, value for money δε, καλής ποιότητας βιετναμέζικο. Έχει άλλο ένα κατάστημα στην Χάγη, αλλά αυτό στο Ρότερνταμ το βρίσκω αρκετά πιο χαριτωμένο. Βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία του Sint-Laurenskerk (ένα από τα ελάχιστα κτίσματα που δεν ισοπεδώθηκαν από το βομβαρδισμό της πόλης το 1940). Με το που μπεις στο μαγαζί, έρχονται μυρωδιές μπαχαρικών και βοτάνων με τον κόλιανδρο να κυριαρχεί. Χρειάζεται κράτηση (ειδικά βραδινές ώρες) και το σέρβις είναι συνήθως τυπικά ευγενικό. Επίσης, να σημειωθεί ότι η κουζίνα κλείνει μια ώρα πριν το κλείσιμο του μαγαζιού. Αρκετοί έρχονται εκείνη την ώρα για να πιούν cocktails (ο κατάλογος των οποίων ανανεώνεται συχνά).

Στα του φαγητού, από ορεκτικά αξίζουν τα rice paper rolls και αυτό που αποκαλούν Βιετναμέζικο carpaccio. Η σαλάτα με την παπάγια παρουσιάζει ενδιαφέρον (κατά καιρούς την έχω δοκιμάσει αρκετά καυτερή, αλλά είναι και λίγο τι θα σου κάτσει). Από τα κυρίως, το pho είναι πολύ καλό και έρχεται σε δυο μεγέθη. Προσωπικά θεωρώ ότι το μικρό μέγεθος έχει αρκετή ποσότητα, ειδικά αν κάποιος θέλει να φάει περισσότερους συνδυασμούς. Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι το έχω προλάβει να κοστίζει 8 ευρώ, ενώ τώρα (2025) είναι στα 14! Από τα υπόλοιπα έχω ξεχωρίσει το stir-fried μοσχαρίσιο φιλέτο με βιετναμέζικο βασιλικό, το καραμελωμένο λαβράκι και οποιονδήποτε συνδυασμό one-pot meal (ένα μεγάλο μπολ με όλα τα υλικά ήδη μέσα και χειροποίητη fish sauce στο πλάι). Τέλος, έχει πάρα πολύ καλό τηγανητό ρύζι.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι αξίζει αν είναι κανείς περαστικός από το Ρότερνταμ, πιθανώς σε συνδυασμό με μια επίσκεψη στα κοντινά cube houses, την Erasmusbrug και το Markthal.

Επίσκεψη στον Αροδαμό (= τρυφερός βλαστός, νέο κλωνάρι), ένα Σάββατο αρχές Οκτώβρη, έπειτα από παραίνεση ντόπιων για εξερεύνηση στα πέριξ του Ηρακλείου. Ο κύριος χώρος του μαγαζιού έχει δυο μέρη, ένα εσωτερικό που κυριαρχούν η πέτρα και το ξύλο (ιδανικό για χειμώνα) και ένα εξωτερικό, αυλή, με πιο καλοκαιρινή χροιά. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος παραγγελίας: ο σερβιτόρος σου αφήνει ένα τάμπλετ στο οποίο μπορείς να βρεις ολόκληρο το μενού και σε ορισμένα μέρη υπάρχουν επεξηγήσεις υλικών και ορολογίες με βιντεάκια και εικόνες. Δεν το βρήκα ιδιαίτερα βοηθητικό, να πω την αλήθεια, χωρίς να με ενοχλεί κιόλας. Πάντως, για την ώρα, φαίνεται να έχουν το μενού και στην ιστοσελίδα τους.

Το φαγητό ήταν αρκετά καλό, με μοναδική παραφωνία τον κιουνεφέ και αυτό γιατί απέκλινε (ριζικά) από αυτούς που είχα δοκιμάσει στην Μέση Ανατολή. Ενδιαφέρουσα πρόταση ήταν η στραπατσάδα με χόρτα και στάκα. Ενδιαφέρον παρουσίαζε και η λίστα με (ντόπια) κρασιά.

Συμπερασματικά, προτείνεται για εξόρμηση Σαββατοκύριακου, σε συνδυασμό ίσως με επίσκεψη σε τριγύρω αμπελώνες.

Επίσκεψη βράδυ Δευτέρας, τέλη Σεπτέμβρη του 2025. Το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο και όσοι θαμώνες υπήρχαν ήταν τουρίστες. Το προσωπικό ευγενικό, χωρίς πολλά πολλά. Διέκρινα μια κούραση που ενδεχομένως να οφείλεται στην πίεση που δέχτηκαν κατά την καλοκαιρινή σεζόν. Το εσωτερικό του μαγαζιού πολύ όμορφο, με τον χώρο να θυμίζει νεοκλασικό.

Το φαγητό ήταν συμπαθητικό, χωρίς συγκινήσεις βέβαια. Θα έλεγα παραδοσιακή κρητική κουζίνα με πιο εστιατορική εμφάνιση. Δεδομένο ότι τα αρνίσια παϊδάκια ήταν το καλύτερο πιάτο και ότι σε κάποια φάση πέρασε ένας "χασάπης" με ένα κάρο κομμάτια κρεάτων, θεωρώ ότι την επόμενη φορά (αν υπάρξει) θα κατευθυνθώ προς τα κρεατικά.

Το αδερφάκι του ramen Nikkou. Ισχύουν όλα όσα έχω γράψει για εκείνο. Εδώ θα βρει κανείς μόνο (!) tonkotsu ramen, δηλαδή παχύρρευστο ζωμό από χοιρινό. Μια σημαντική διαφορά με το άλλο κατάστημα nikkou είναι ότι εδώ το chasu (το κρέας που συνοδεύει το ramen) είναι καπνιστό (και κατά την γνώμη μου καλύτερο). Πάλι, προτείνω για όσους τους αρέσει το κρέας να πάρουν με έξτρα chasu. Είναι σίγουρα το καλύτερο tonkotsu που έχω φάει, αν και δεν έχω μεγάλο δείγμα (~15 διαφορετικά μαγαζιά εκτός Ελλάδας). Τα τελευταία 2 χρόνια έχει προσθέσει στο μενού ένα μπολ ten chuka soba (= κινέζικα soba noodles με γαρίδα tempura), του οποίου η βάση είναι dashi και ζωμός ψαριού, ιδιαίτερη και έντονη γεύση. Από συνοδευτικά, αξίζουν τα gyoza, τα οποία συνοδεύονται από μια παχύρρευστη σάλτσα από ταχίνι και λάδι τσίλι (δεν καίει) και τα karaage, δηλαδή τηγανητές μπουκιές κοτόπουλου στο air fryer, οι οποίες συνοδεύονται από ψιλοκομμένο λάχανο και ιαπωνική μαγιονέζα. Όπως και στο άλλο, έτσι και εδώ προτείνω να αποφύγει κανείς το ρύζι.

Θεωρώ ότι αξίζει να κάνει κανείς μια στάση αν περάσει από το Delft και έχει ξαναφάει ramen.

Στα ραμενάδικο Nikkou (= λιακάδα) έχω πάει αναρίθμητες φορές το διάστημα 2018-2025. Τολμώ να κάνω το bold statement ότι έχει το καλύτερο ramen που έχω δοκιμάσει από τις Ευρωπαϊκές χώρες που έχω επισκεφτεί (σημείωση: δεν έχω πάει Ιαπωνία και δεν έχω φάει ramen στο Λονδίνο). Δίνει τεράστια έμφαση στην απλότητα και την συνέπεια. Από την πρώτη φορά που το δοκίμασα η παρουσίαση δεν έχει αλλάξει καθόλου (!), σερβίρει ακριβώς το ίδιο πιάτο και η συνέπεια στην γεύση είναι αξιομνημόνευτη. Δυστυχώς, μαζί με τα ramen, έτσι και το μαγαζί δεν έχει αλλάξει (σχεδόν) καθόλου από την πρώτη μου επίσκεψη. Ομολογώ ότι δεν είναι ελκυστικό, αλλά θεωρώ ότι η γεύση αποζημιώνει.

Έχει ουσιαστικά τρία μπολ:
1) Τα shoyu και shio ramen, των οποίων ο ζωμός είναι (πρακτικά) ίδιος, διαυγής με κυρίαρχο το χοιρινό, με tare να έρχεται από σάλτσα σόγιας και αλάτι (=shio), αντίστοιχα,
2) το toripaitan με παχύρρευστο ζωμό όπου κυριαρχεί το κοτόπουλο, και
3) το vegetarian ramen με dashi και miso που δεν μπορώ να κρίνω καθώς έχω δοκιμάσει ελάχιστες φορές.
Τα συνοδευτικά που παρουσιάζουν ενδιαφέρον είναι το banbanji, κρύο πιάτο με τρυφερό στήθος κοτόπουλο σε μια (ευχάριστα καυτερή) σάλτσα από ταχίνι και λάδι τσίλι (μη διστάσετε λόγο κοτόπουλου είναι εξαιρετικό) και τα dumblings (προτείνω στην μπουκιά να βάλετε το μιξ wasabi με τζίντζερ, είναι καυτερό αλλά εντείνει όλες τις γεύσεις). Προτείνω να μη δοκιμάσετε τίποτα που έχει ρύζι, δεν είναι το ατού του. Συχνά, έχουν κάποιο σπέσιαλ ramen διαθέσιμο, ρωτήστε τους. Γι' αυτούς που τους αρέσει το κρέας, θα πρότεινα να ζητήσουν με έξτρα chashu (+ 3 ευρώ). Οι τιμές πολύ λογικές για Ολλανδία το 2025, στα 16-17 (στις αρχές κόστιζε 12-13 ίσως και λιγότερο).

Ο σεφ Koji Nishikawa είναι ιδιαίτερη φιγούρα, δεν μιλάει αγγλικά (αμφιβάλω αν μιλάει Ολλανδικά), έχει συνήθως βαμμένα μαλλιά, φοράει σαλβάρια σκακιέρες και είναι πάντα πίσω από τον πάγκο. Πριν την πανδημία έκανε συχνά ταξίδια στην Ιαπωνία, όπου διατηρεί (-ούσε;) ένα βραβευμένο ραμενάδικο στην περιοχή Shiga. Παλιά, μια φορά τον μήνα, μια Τετάρτη είχε σπέσιαλ tonkotsu ramen, το οποίο έγινε τόσο δημοφιλές στην περιοχή που τον οδήγησε στο να ανοίξει ένα δεύτερο μαγαζί όπου σερβίρει μόνο tonkotsu.

Συμπερασματικά, αν επισκεφτείτε το Delft, θεωρώ ότι αξίζει να κάνετε μια στάση.

Κυριακή μετά τον αγώνα race for the cure 2025 είπαμε να πάμε κάπου για φαγητό. Με το κέντρο απροσπέλαστο (>5 απορρίψεις) είπαμε να κινηθούμε προς τα προάστια και έτσι βρεθήκαμε στο Casareccio. Ο χώρος συμπαθητικός και πρόσφατα ανακαινισμένος. Το σέρβις ευγενικό μεν, αργό και αναποτελεσματικό δε.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω με τα εστιατόρια ιταλικής κουζίνας εκτός Ιταλίας έντονο και εδώ: η χαμηλή ποιότητα των πρώτων υλών. Για παράδειγμα, η burrata (στην ομώνυμη σαλάτα, που παρεμπιπτόντως στον κατάλογο αναγράφεται ως buratta) ήταν άγευστη και νερουλή (για την gorgonzola δε θα σχολιάσω καν). Οι πίτσες πάντως ήταν συμπαθητικές, ίσως αξίζει για παραγγελία στο σπίτι.

Συμπερασματικά, δε βρίσκω λόγω κάποιος που δεν είναι κάτοικος της περιοχής να την επισκεφτεί.

Επίσκεψη βράδυ καθημερινής τον Σεπτέμβρη του 2025 με κράτηση (δε χρειαζόταν). Όμορφος εσωτερικός χώρος διαμορφωμένος με μια αισθητική που θυμίζει μαγαζί σε νησί των Κυκλάδων. Το προσωπικό ευγενικό σε, κατά την γνώμη μου, υπερβολικό βαθμό που έμοιαζε επιτηδευμένο. Το φαγητό κινήθηκε σε μέτρια επίπεδα, χωρίς να είναι κακό, αλλά και χωρίς να έχει συγκινήσεις (τυπική περίπτωση στα βορειοανατολικά προάστια). Διστάζω να το προτείνω. Αν ξαναπήγαινα θα δοκίμαζα κάποιο ψάρι στη σχάρα (σε διπλανά τραπέζια πήρε το μάτι μου ροφούς και στήρες κομμένα στην μέση, κατά μήκος του ψαριού).

Απρογραμμάτιστη επίσκεψη νωρίς το απόγευμα καθημερινής τον Σεπτέμβριο του 2025. Επιβεβαιώνω όλα τα σχόλια περί cultness και λαϊκότητας. Το σχόλιο του AG στις 23/6/2024 με καλύπτει πλήρως. Να προσθέσω ότι οι τουρίστες ήταν πλειοψηφία (7 στα 10 τραπέζια) και ερχόντουσαν και άλλοι που δεν έβρισκαν να κάτσουν όσο ήμασταν εκεί. Για σαλάτα, ρεβύθια, ψάρια και μισό κιλό κρασί πληρώσαμε 25 ευρώ.

Καθημερινό πέρασμα μεσημεριανή ώρα (περίπου 13:00) σε βάθος πέντε ημερών τον Αύγουστο 2025. Δοκιμάστηκαν κρύα σάντουιτς (όλα καλά), Αμοργιανή τυρόπιτα (οκ), λουκανικόπιτα (καλή), πεϊνιρλί (καλό), κοτόπιτα (καλή), μπουγάτσα (καλή), κρουασάν σοκολάτας (όταν ήταν φρέσκο καλό) και κουλούρια γεμιστά με τυρί κρέμα και γαλοπούλα (καλά). Επίσης, είχε τίμιο freddo espresso. Οι τιμές τσιμπημένες, αλλά όχι υπερβολικές με μέσο όρο στα 3-3,50 ευρώ και τον καφέ στα 2,50 ευρώ.

Συνολικό πρόσημο θετικό, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο βέβαια. Δε νομίζω όμως ότι έχει και άλλο φούρνο η χώρα της Αμοργού.

Με το Γιουκάλι (λίγο παραδίπλα) να είναι γεμάτο και την πείνα έντονη, καθίσαμε στο Αλιφώνι, βράδυ καθημερινής τον Αύγουστο του 2025. Όμορφος χώρος, πάνω στη θάλασσα, με θέα τον όρμο των Καταπόλων, σε ένα σημείο που θυμίζει περισσότερο νησί του Ιονίου (χωρίς την αντίστοιχη βλάστηση, φυσικά) παρά την Αμοργό. Το σέρβις ήταν διεκπεραιωτικό, χωρίς πολλά-πολλά.

Το φαγητό κινήθηκε σε μέτριο επίπεδο, όχι κακό, αλλά κάτω από τον μέσο όρο του νησιού θα έλεγα. Το μόνο που διασώθηκε ήταν οι πρώτες ύλες (λαχανικά, πατάτες, κόκορας). Επίσης, το χύμα ροζέ κρασί ήταν αδύναμο, σχεδόν σαν νερωμένο. Δεν υπήρξε κάτι που να με κάνει να το προτείνω.

Επίσκεψη στο Φάτα Μοργκάνα βράδυ καθημερινής τον Αύγουστο του 2025. Μας είχαν πει στο τηλέφωνο ότι δε δέχονται κρατήσεις και η αναμονή ήταν ελάχιστη, αλλά μάλλον σταθήκαμε τυχεροί. Όμορφος χώρος, πάνω στη θάλασσα με θέα τον όρμο των Καταπόλων, σε ένα σημείο που θυμίζει περισσότερο νησί του Ιονίου (χωρίς την αντίστοιχη βλάστηση φυσικά) παρά Αμοργό. Ευγενικό και εξυπηρετικό σέρβις με ευχάριστη διάθεση.

Ομολογώ ότι μόλις καθίσαμε και είδα το μενού, οι περιγραφές μου φάνηκαν πομπώδεις και κάπως άσχετες με το μέρος (miso στην Αμοργό;;). Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Το φαγητό ήταν πολύ καλό με έντονη διάθεση δημιουργικότητας που στις περισσότερες περιπτώσεις απέδωσε, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον συνδυασμό φάβα-miso (στο πιάτο με το μοσχάρι), που άνετα στεκόταν ως ορεκτικό. Οι τιμές μου φάνηκαν λογικές για την εποχή.

Συμπερασματικά, συνιστάται ως εναλλακτική που παρεκκλίνει (με σεβασμό) από τα συνηθισμένα φαγητά του νησιού.

Επίσκεψη στον Πύργο, καθημερινή τον Αύγουστο του 2025, αργά το απόγευμα (γύρω στις 19:30). Είχε αρκετά άδεια τραπέζια όταν φτάσαμε, αλλά μέσα σε μισή ώρα το μαγαζί γέμισε πλήρως. Επιβεβαιώνω τα υπόλοιπα σχόλια για την ομορφιά του μαγαζιού και προσθέτω επίσης ότι μπορείς να απολαύσεις και το ηλιοβασίλεμα από μερικά τραπέζια. Παρεμπιπτόντως, δεν έπαιζε μουσική (σε αντίθεση με το σχόλιο του @jennon). Οι σερβιτόροι ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Οφείλω να αναφέρω ότι παραγγείλαμε μια σαλάτα η οποία δεν ήρθε ποτέ, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα, καθώς όλα τα υπόλοιπα ήρθαν γρήγορα.

Το φαγητό (με μοναδική εξαίρεση την τυροκαυτερή) ήταν πολύ καλό, θύμιζε σπιτικό και το κατατάσσω ανάμεσα στα καλύτερα που δοκίμασα στο νησί. Συνιστάται οπωσδήποτε, ειδικά για γεύμα μετά το μπάνιο. Να σημειώσω ότι δεν υπήρχε κέρασμα (σε αντίθεση με το σχόλιο του @Βισκάρδος).

Επισκεφτήκαμε το Απόσπερο καθημερινή τον Αύγουστο του 2025 (χωρίς κράτηση, γύρω στις εννιάμισι υπήρχε αναμονή εικοσαλέπτου). Πολύ όμορφος χώρος με τραπέζια σε μια πλατεία κάτω από τα δέντρα με λαμπάκια και το λευκό/γαλάζιο των Κυκλάδων να κυριαρχεί. Οι σερβιτόροι ευγενικοί και διεκπεραιωτικοί.

Ρίχνοντας μια ματιά στο μενού διακρίνει κανείς διάθεση για δημιουργικότητα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος. Δεν με ενόχλησαν τόσο οι εκτελέσεις (μπορεί να ήταν μια κακή μέρα), όσο η αναλογία τιμής/μεγέθους των πιάτων. Τα περισσότερα πιάτα ήταν αρκετά μικρά με έντονο παράδειγμα την σαλάτα παντζαριού, η οποία αντιστοιχούσε σε το πολύ δυο πιρουνιές για τέσσερα άτομα (στα 11 ευρώ). Στα θετικά να σημειωθεί ότι ήταν το μόνο μαγαζί στην Αμοργό που επισκεφθήκαμε και είχε κέρασμα (ένα σφηνάκι λικέρ μαστίχα).

Συμπερασματικά, θα του έδινα μια δεύτερη ευκαιρία, καθώς ξεχώριζε από δημιουργικής άποψης από τα υπόλοιπα εστιατόρια της Αμοργού και το προτείνω για την γραφικότητά του.

Επισκεφτήκαμε τον Νίκο καθημερινή τον Αύγουστο του 2025. Βρίσκεται στον χώρο του ξενοδοχείου Παγκάλη, τ' οποίο αναφέρω γιατί δεν εντοπίσαμε ταμπέλα που να γράφει το όνομα του εστιατορίου (πλην του παραθύρου που ανέβασα στις φωτό). Επιβεβαιώνω τα σχόλια των @Γιαντράνκα και @Seventh για την ομορφιά του χώρου. Την ημέρα που το επισκεφτήκαμε είχε ζωντανή μουσική που το έκανε ακόμη πιο γοητευτικό. Ο σερβιτόρος ιδιαίτερα ευδιάθετος και πολύ εξυπηρετικός.

Το φαγητό, ωστόσο, δεν με εντυπωσίασε. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι τηγανητές πατάτες που (συνόδευαν τα κυρίως πιάτα και) ήταν πολύ νόστιμες, καθώς και η μελιτζάνα η οποία ήταν εξαιρετική, παρόλο που δεν σου γέμιζε το μάτι. Από τα πιάτα ημέρας που αναγράφονταν στο μενού είχε μόνο τις γαρίδες και άλλο ένα που δυστυχώς μου διαφεύγει, γεγονός που μας απογοήτευσε. Το χύμα ροζέ κρασί ήταν καλό και σε λογική τιμή. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα δύο σχόλια, δεν βρήκα τις τιμές πιο τσιμπημένες από άλλα αντίστοιχου ύφους μαγαζιά στο νησί.

Συμπερασματικά, θα το πρότεινα μόνο αν κάποιος μένει στο βόρειο μέρος του νησιού (Αιγιάλη, Θολάρια, Λαγκάδα) και ίσως όχι για βράδυ.

Περνώντας από την περιοχή απόγευμα Δευτέρας, τέλη Αυγούστου 2025, και αναζητώντας ένα μεζεδοπωλείο με ψαρικά, επισκεφθήκαμε την Τράτα. Το πλάνο μας ήταν να παραγγείλουμε ένα τσιπουράκι και κάτι για τσιμπολόγημα. Ανοίγοντας την αντίστοιχη σελίδα του μενού, τι να δω: κόστιζαν 14-15 ευρώ! Γενικά οι τιμές μου φάνηκαν αρκετά τσιμπημένες σε σχέση με την αίσθηση που απέπνεε. Να σημειωθεί επίσης ότι (ίσως λόγω του καύσωνα, ίσως λόγω της περιοχής) υπήρχαν έντονες, όχι ευχάριστες οσμές στο πεζοδρόμιο όπου καθίσαμε.

Το φαγητό κινήθηκε σε μέτριο επίπεδο, χωρίς να είναι κακό. Με προβλημάτισαν οι περιγραφές των πιάτων σε σχέση με αυτό που γεύθηκα. Για παράδειγμα, όταν έγραφα την περιγραφή για τη φωτογραφία με τον γαύρο μαρινάτο και είδα το "λάδι φρέσκου κρεμμυδιού", απόρησα. Το ίδιο και με τη "γκρεμολάτα μυρωδικών" στις σαρδέλες (οι οποίες παρεμπιπτόντως διασώθηκαν διότι ήταν φρέσκες). Στα αρνητικά να σημειώσω ότι ο σερβιτόρος, αν και πολύ ευγενικός, έδειχνε εμφανώς βαριεστημένος.

Συμπερασματικά, δεν νομίζω ότι θα το επισκεφτώ ξανά και, κατά συνέπεια, δεν το προτείνω.

Δεύτερη επίσκεψη στην κρασοψυχιά, παραμονές δεκαπενταύγουστου 2025. Ενώ την πρώτη φορά είχα ενθουσιαστεί, αυτή την φορά με άφησε αδιάφορο (προς το απογοητευμένο). Βρίσκεται στο πολύ γραφικό Κράσι, όπου υπάρχει ένας πλάτανος με πολύ μεγάλη διάμετρο, που υπολογίζεται να είναι πολλών αιώνων και λέγεται ότι το επισκέπτονταν ο Καζαντζάκης. Οι σερβιτόροι πολύ εξυπηρετικοί και αποτελεσματικοί (συνηθισμένοι στον όγκο των τουριστών που επισκέπτεται το χωριό). Την προηγούμενη φορά με είχαν εντυπωσιάσει τα σκιουφιχτά με απάκι και ήταν ένας από τους κύριους λόγους που επιδίωξα να ξαναπάω. Αυτή την φορά απογοητεύτηκα, τα βρήκα παραβρασμένα και να κολυμπάνε στην κρέμα γάλακτος, με το απάκι να θυμίζε περισσότερο ζαμπόν. Τα κρεατικά κινούνται στον μέσο όρο της περιοχής, χωρίς εκπλήξεις. Στα θετικά να σημειώσω ότι οι μερίδες είναι γενναιόδωρες.

Συμπερασματικά, διστάζω να το προτείνω, παρόλο που πιστεύω ότι αξίζει να επισκεφτεί κανείς το Κράσι, πηγαίνοντας (πιθανώς) προς το οροπέδιο Λασιθίου.

Το τρανζιστοράκι με την ιδιότητα του μεζεδοπωλείου παρέμεινε κλειστό το καλοκαίρι του 2025 (βλ. πωλητήριο στις φωτό). Παρόλα αυτά, μου φάνηκε ανοικτό με την ιδιότητα του "παντοπωλείου" (βλ. φωτό).

Έχω επισκεφτεί το 1954 αρκετές φορές το διάστημα 2023-2025. Ο χώρος του μαγαζιού είναι πολύ προσεγμένος για τα δεδομένα της περιοχής (έγινε πρόσφατη ανακαίνιση το 2022). Αναφορικά με το φαγητό έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το μόνο που είναι σταθερά σε ικανοποιητικό επίπεδο είναι τα κρέατα στα κάρβουνα (και συγκεκριμένα τα παϊδάκια). Θα το πρότεινα μόνο αν κάποιος θέλει να ξεφύγει από τις παραδοσιακές ταβέρνες και ζητάει κάτι πιο "φρέσκο".

Επίσκεψη βράδυ Τρίτης του Αυγούστου το μαγαζάκι γεμάτο κόσμο, με ανθρώπους να περιμένουν να παραγγείλουν, να παραλάβουν και να καθίσουν (έχει καμιά δεκαριά τραπέζια ακριβώς έξω από το μαγαζί και στο απέναντι πεζοδρόμιο). Αν το ξέραμε από πριν θα είχαμε πάρει να κάνουμε τηλεφωνική παραγγελία! Κατά συνέπεια υπήρχε μεγάλη αναμονή (πάνω από μια ώρα).

Δοκιμάστηκαν γύρος χοιρινός ο οποίος ήταν καλός, ελαφρώς στεγνός, αλλά φρέσκος και χειροποίητος (είχε αρκετά μπαχαρικά που δεν μπόρεσα να εντοπίσω) και κεμπάπ το οποίο αν και πήρε πολύ ώρα για να γίνει ήταν πολύ νόστιμο και ανάλαφρο. Μας άρεσαν και οι τηγανητές πατάτες και η πίτα η οποία δεν είχε πολύ λάδι (τόσο όσο). Διαθέτει τυλιχτά τριών μεγεθών, κανονικό (το οποίο αποκάλεσε αθηναϊκή πίτα), large και extra large, σε τιμές 3.80, 4.80 και 5.80 ευρώ, αντίστοιχα. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η κανονική πίτα είναι μεγαλύτερη από τον μέσο όρο του τυλιχτού στην Αθήνα.

Θα το ξαναεπισκεφτώ (πιθανότατα με τηλεφωνική παραγγελία αν είναι peak season όπως τώρα) και το συνιστώ!

Δεύτερη επίσκεψη στο Άθος, Παρασκευή βράδυ Αυγούστου του 2025, αυτή τη φορά γεμάτο κόσμο. Το φαγητό κινήθηκε σε εξίσου υψηλά επίπεδα με την προηγούμενη φορά. Αυτό που ξεχώρισε ήταν τα βλίτα, τα οποία είχαν περαστεί από την ανοικτή φωτιά με αποτέλεσμα να πάρουν την κάπνα από τα ξύλα, με τη φρεσκάδα από την τομάτα και το ξύγαλο να συμπληρώνει τέλεια το πιάτο. Απαραίτητη η παπάρα με το εναπομείναν λάδι που ήταν σαν καπνιστό.

Δεν παρατήρησα κάτι αρνητικό και συνεχίζω να το προτείνω!

Έχω επισκεφτεί το Revelin πολλές φορές μεταξύ 2023-2025. Θυμάμαι όταν είχε πρώτο ανοίξει ήταν μια φρέσκια και διαφορετική ματιά για την γαστρονομική σκηνή της περιοχής, η οποία στην πλειοψηφία της αποτελείται από ταβέρνες και all day cafe-bar. Βρίσκεται στην αρχή του Ξυλοκάστρου όπως έρχεσαι από το Κιάτο. Το μαγαζί, αν και φορτωμένο στο εσωτερικό του (με ψεύτικα φυτά και "βαριές" πολυθρόνες), είναι συμπαθητικό. Τους καλοκαιρινούς μήνες βγάζει τραπέζια στον εξωτερικό πεζόδρομο μπροστά από το μαγαζί, με τον δρόμο να είναι το μόνο που το χωρίζει από τη θάλασσα.

Στα του φαγητού εκτός από το σταθερό μενού, έχει και ένα μενού με αρκετά πιάτα ημέρας. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ταυτότητα στην κουζίνα, μαγειρεύουν τα πάντα, με το επίπεδο να ξεπερνάει συνήθως τον μέσο όρο της περιοχής και με γενναιόδωρες μερίδες. Παρόλο που υπάρχει διάθεση για δημιουργικότητα, το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα πετυχημένο. Δυστυχώς, τον τελευταίο χρόνο έχω παρατηρήσει μια πτώση στην ποιότητα. Στα θετικά να προσθέσω ότι πολύ συχνά ο σεφ περνάει από τα τραπέζια και ρωτάει αν οι πελάτες έφαγαν καλά, ζητώντας την ειλικρινή τους άποψη.

Συμπερασματικά και με την αύξηση των τιμών διστάζω να το προτείνω, εκτός αν μένετε Ξυλόκαστρο (ή στα γειτονικά χωριά), πράγμα που θα έκανα σίγουρα πριν από 2 χρόνια!

Είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι την άποψις, και τις δυο έπειτα από προτροπή ντόπιου για καλή περίπτωση μεζεδοπωλείου στο Χαλάνδρι. Ο χώρος είναι πολύ όμορφος. Βρίσκεται σε ένα παλιό νεοκλασικό, στο κέντρο του Χαλανδρίου, το οποίο έχει μετατραπεί σε μαγαζί με τραπεζάκια μέσα και έξω στην αυλή. Πέμπτη βράδυ, τον Αύγουστο του 2025, όλα τα τραπέζια γεμάτα (όπως και όλες τις φορές που έχω περάσει απέξω). Η εξυπηρέτηση είναι πολύ καλή και αποτελεσματική.

Στα του φαγητού, ότι περιμένει κανείς από ένα generic μεζεδοπωλείο στα βορειοανατολικά προάστια και ίσως ελαφρώς πάνω από τον μέσο όρο (ο οποίος είναι, ομολογουμένως, σχετικά χαμηλός). Δεδομένο ότι το parking στο Χαλάνδρι είναι εξαιρετικά δύσκολο, δεν νομίζω ότι αξίζει να το επισκεφτεί κάποιος από άλλη περιοχή.

Μικρή trattoria με παραδοσιακό φαγητό Τοσκάνης σε καλή αναλογία τιμής/ποιότητας που βρίσκεται στην ομώνυμη piazza σε κεντρικό σημείο της Πίζας. Αν και εμφανισιακά τα πιάτα δεν γεμίζουν το μάτι, γευστικά είναι νόστιμα. Συχνά έχει είτε μια καρέκλα, είτε μια ταμπέλα έξω από την πόρτα του μαγαζιού που γράφει ότι είναι γεμάτο, αλλά δεν είναι πάντοτε αλήθεια. Σ' αυτή την περίπτωση, μη διστάσετε να ρωτήσετε αν υπάρχει κάτι διαθέσιμο. Μου είχαν πει ότι το κάνουν για να αποφύγουν την πληθώρα τουριστών που τους επισκέπτονται. Γενικά, τους καλοκαιρινούς μήνες διακρίνω μια κόπωση εκ μέρους τους λόγω τουρισμού.

Από τα primi το αγαπημένο μου είναι το ragu di cinghiale και τα gnocchetti. Για τους πιο τολμηρούς, θα πρότεινα την trippa alla pisana (τοσκανιώτικος πατσάς, τον οποίο κάνουν κοκκινιστό με λαχανικά). Πολύ τίμιο κόκκινο χύμα κρασί (chianti). Από γλυκά, μου αρέσει πολύ η πανακότα τους με κρέμα φιστικιού (το τιραμισού τους είναι κάτω από τον μέσο όρο της πόλης). Από τιμές τα primi είναι στα 8-9 ευρώ, τα secondi στα 10-11 ευρώ, τα γλυκά στα 4-5 ευρώ και το μισό λίτρο κρασί στα 6 ευρώ. Αν θυμάμαι καλά έχει 1 ευρώ coperto στο οποίο συμπεριλαμβάνετε το νερό.

Ο ορισμός της trattoria! Λαϊκό μαγαζί με συνεχή παρουσία από το 1965, γεμάτο κορνίζες στους τοίχους με αποκόμματα εφημερίδων και φωτογραφίες από τις δραστηριότητες του Stelio ανά τα χρόνια. Η γυναίκα του (θα έλεγα γύρω στα 80) ακόμα στις επάλξεις πίσω από το πάσο να μαγειρεύει και να σερβίρει πάντα με φτιαγμένο μαλλί, βαμμένη, με τα δακτυλίδια της και με τα όλα της. Στο service ο υιός Stelio, σβέλτος και ορεξάτος, πάντα να δίνει σόου. Το μαγαζί βρίσκεται στην piazza Dante (δραστήρια πλατεία, ιδανική και για aperitivo κατά τις απογευματινές ώρες, κοντά στον δρόμο που οδηγεί στον πύργο της Πίζας) και είναι ανοικτό μόνο τις καθημερινές τα μεσημέρια. Για να τηρήσουν σειρά προτεραιότητας έχουν τοποθετήσει απέξω ένα μηχάνημα με χαρτάκια που θυμίζει άλλη εποχή.

Το φαγητό δεν παρουσιάζει συγκινήσεις (παρόλα αυτά είναι σταθερά σε ικανοποιητικό επίπεδο και μοιάζει γιαγιαδίστικο), αλλά αξίζει να πάει κανείς για την εμπειρία. Για παράδειγμα, ο Stelio περνάει απ' όλα τα τραπέζια και μοιράζει κάρτες του μαγαζιού, ενώ ταυτόχρονα δείχνει τις κορνίζες και εξιστορεί το περιεχόμενο στους θαμώνες (είτε μιλάνε Ιταλικά, είτε όχι). Λόγω αυτού του cult χαρακτήρα που έχει αποκτήσει το μαγαζί προσελκύει αρκετούς τουρίστες και κατά συνέπεια στο peak του μεσημεριού θα έχει αναμονή.

Οι τιμές έχουν κολλήσει σε άλλες εποχές με τα primi στα 6 και τα secondi στα 8 ευρώ! Επίσης έχει διάφορους συνδυασμούς που το κάνουν ακόμα φθηνότερο. Αξίζει να δοκιμάσει κανείς και το ponce alla livornese, ένα γλυκό μιξ καφέ με αλκοόλ (νομίζω ρούμι) τύπου Irish coffee που είναι χαρακτηριστικό του γειτονικού Livorno.

Εστιατόριο με κρεατικά (bisteccheria όπως το λένε στην περιοχή της Τοσκάνης) πολύ καλής ποιότητας και σχετικά οικονομικά (τουλάχιστον σε σύγκριση με την Φλωρεντία). Από τις καλύτερες επιλογές για κρέας στην Πίζα. Βρίσκεται ανάμεσα στην Piazza dei Cavalieri (όπου βρίσκεται η Scuola Normale) και στον πεζόδρομο που οδηγεί στον πύργο της Πίζας. Αναπόφευκτα προσελκύει τουρίστες, αλλά δεν θα το χαρακτήριζα τουριστικό.

Συνιστώ οπωσδήποτε κάποιο ταρτάρ, καθώς και κάποια κοπή σε rare ψήσιμο (και medium να πείτε πιστεύω rare θα έρθει, αλλά μην το φοβηθείτε, η ποιότητα των κρεάτων είναι εξαιρετική). Δεν έχει τύχει να δοκιμάσω την bistecca alla Fiorentina (πολύ διάσημη στην Φλωρεντία, ουσιαστικά τεράστια T-bone), αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια. Διαθέτει μεγάλη λίστα κρασιών σε πολύ καλές τιμές. Συνολικά θα έλεγα ότι για να φάει κανείς ικανοποιητικά με μπουκάλι κρασί και γλυκό θα κοστίσει γύρω στα 50 ευρώ (έχει και 2.50 ευρώ coperto). Αντίστοιχου τύπου γεύμα με παρόμοια ποιότητα στην Φλωρεντία θα κοστίσει σίγουρα παραπάνω.

Πιτσαρία της γειτονιάς ναπολιτάνικου στιλ στα μισά της διαδρομής που συνδέει τον σταθμό των τρένων με τον πύργο της Πίζας. Η ποιότητα ικανοποιητική, όχι βέβαια στα επίπεδα της Anima di Grano, αλλά η εξυπηρέτηση είναι γρήγορη και αποτελεσματική (ειδικά αν μιλάς Ιταλικά). Ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος, ως εκ τούτου υπήρξαν και συνδυασμοί που δεν πέτυχαν (οι στάνταρ συνδυασμοί και οι pizze gourmet όμως δεν μ' έχουν απογοητεύσει). Κατά καιρούς δοκίμασα και κάποια γλυκά όπως τιραμισού και πανακότα (που δεν φτιάχνουν αυτοί) και ήταν νόστιμα.

Από άποψη τιμής, θεωρώ ότι είναι value for Money (πχ. η pizza bufala κοστίζει 8 ευρώ) και τις καθημερινές δε χρειάζεται κράτηση (το πσκ ίσως καλό είναι να κλείσει κανείς). Το ωράριό τους αλλάζει χωρίς προειδοποίηση, οπότε πρέπει να το ελέγξει κανείς πριν πάει.

Πρόκειται για εστιατόριο με θαλασσινά και ψάρια, σε προσιτές τιμές. Βρίσκεται σε κεντρικό σημείο κοντά στην Piazza dei Cavalieri (όπου βρίσκεται η Scuola Normale), η εξυπηρέτηση είναι ταχύτατη και αποτελεσματική και σε γενικές γραμμές δε χρειάζεται κράτηση.

Ενδιαφέρον στο φαγητό παρουσιάζουν τα burger ψαριών (στα 15 ευρώ), τα οποία σερβίρονται με πατάτες τηγανιτές και χειροποίητη μαγιονέζα. Πλην Δευτέρας και ανά δυο εβδομάδες έχουν κάποιο special burger (ρωτήστε τους αν δεν το αναφέρουν μόνοι τους). Ανέβασα φωτογραφίες με τα υλικά στην περιγραφή από κάποια από αυτά που έχω δοκιμάσει για να πάρει κανείς μια ιδέα (ζητώ συγγνώμη για την ποιότητα μερικών φωτογραφιών!) Από τα primi piatti, όλα είναι πολύ νόστιμα, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω ένα θα πρότεινα την vongole (πολύ καλά και τα ραβιόλι, αλλά μικρή μερίδα και ακριβά κατ' αναλογία). Τα secondi, αν και νόστιμα, θεωρώ ότι δεν χορταίνουν αν δε συνδυαστούν με κάτι ακόμα. Συνήθως έχουν antipasti και κυρίως πιάτα εκτός μενού, τα οποία αναφέρουν οι σερβιτόροι κατά την παραγγελία (να ρωτήσετε πόσο κοστίζουν, δεν θα σας το πουν από μόνοι τους).

Στα ποτά έχουν κάποιες ενδιαφέρουσες μπύρες (που δεν έχω δει αλλού), εγώ προτιμώ την mundaka (session IPA στα 6 ευρώ). Επίσης, έχουν δικό τους λευκό κρασί (vino della casa), το οποίο εμφιαλώνουν και είναι πολύ τίμιο (στα 13 ευρώ). Από γλυκά, μου αρέσει η πανακότα τους (στα 4.5 ευρώ). Οικονομική και ποιοτική επιλογή ψαροφαγίας, κάτι για το οποίο η Τοσκάνη δεν φημίζεται.

Πρόκειται για πιτσαρία ναπολιτάνικου στιλ που δίνει έμφαση στις πρώτες ύλες. Κατ' εμέ η καλύτερη πιτσαρία στην Πίζα. Δεν δέχεται κρατήσεις και σταματάνε να σερβίρουν όταν τους τελειώσει η ζύμη (μου έχει τύχει να τελειώσει κατά τις 21:30). Η κουζίνα τους είναι μικρή και καμιά φορά γράφουν τις παραγγελίες σε μπλοκάκι και τις εκτελούν με την σειρά (μπορεί κανείς να περιμένει έως και μια ώρα). Ως εκ τούτου πρέπει κανείς να έχει υπομονή.

Από πίτσες θα πρότεινα την margherita (για κάτι απλό), bufalina (ένα σκαλοπάτι πάνω από την margherita), diavola (για κάτι καυτερό), quattro formaggi (ιδανική για να μοιραστείς, αλλά ίσως όχι για ένα άτομο, η ποιότητα των τυριών είναι πραγματικά κορυφαία), mortadella (προσωπικά η αγαπημένη μου), o' sole mio (γεμάτη γεύση με λευκή σάλτσα, έχει ενδιαφέρον) και τέλος την carbonara (για λόγους περιέργειας, βγάζει αυτό το λιπαρό-καπνιστό του guanciale και η σάλτσα είναι ουσιαστικά η "κρέμα αυγού" που κάνουμε στην παρασκευή της καρμπονάρας, ίσως και αυτή όχι για ένα άτομο). Έχει τρεις εκδοχές κόκκινης σάλτσας τις οποίες εξηγούν οι σερβιτόροι μόλις φέρουν το μενού, καθώς και κάποιες special πίτσες που δεν είναι πάντα οι ίδιες.

Στο τέλος του γεύματος πιθανότατα οι σερβιτόροι θα προσπαθήσουν να πουλήσουν κάποιο γλυκό ή το "σπιτικό" λιμοντσέλο τους, δε θα τα πρότεινα. Το μαγαζί προτείνεται από τουριστικούς οδηγούς και συνεπώς προσπαθούν να βγάλουν λεφτά από τουρίστες. Από άποψη τιμής θεωρείται ακριβό για δεδομένα Πίζας (από 11 έως και 16+ ευρώ ανάλογα με τις επιλογές σάλτσας και υλικών) και έχει coperto (νομίζω 2.5 ευρώ).

Επίσκεψη Σάββατο βράδυ, τον Ιούνιο του 2025, παρέα 6 ατόμων. Πρόκειται για μεζεδοπωλείο στο Ρουφ με υπότιτλο "Αλήτικη Κουζίνα" με όμορφα διαμορφωμένο χώρο και τραπέζια στον εξωτερικό πεζόδρομο. Το προσωπικό ήταν ευγενικό.

Παρά τα καλά σχόλια που διάβασα στο διαδίκτυο, το φαγητό κινήθηκε σε μέτρια επίπεδα (αμφιβάλω αν η Κουτσού είναι ακόμα σεφ στην κουζίνα). Το μόνο που διασώθηκε ήταν το σεβίτσε λαβράκι και η σαλάτα με τα τοματίνια. Δεν γεύτηκα τίποτα που να παραπέμπει σε αλήτικη κουζίνα. Στα αρνητικά να σημειώσω δυο ακόμα πράγματα: Οι τιμές μου φάνηκαν δυσανάλογα ακριβές γι' αυτό που προσφερόταν (δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν ακριβό σαν μαγαζί), καθώς επίσης και οι τιμές των τσίπουρων ήταν τσιμπημένες (13 ευρώ για μαύρο ρόδο;;). Το δεύτερο είναι ότι έχοντας πάρει αυτά που ανέβασα σε φωτογραφίες και κοιτώντας τον κατάλογο, μας έδωσε την αίσθηση ότι δεν είχαμε τι άλλο να παραγγείλουμε... Ίσως παλαιότερα το μενού να ήταν πιο ελκυστικό.

Ομολογώ ότι απογοητεύτηκα (ίσως είχα και υψηλές προσδοκίες). Δεν νομίζω ότι θα το επισκεφτώ ξανά.

Επίσκεψη Πέμπτη βράδυ τον Ιούνιο του 2025, παρέα τεσσάρων ατόμων. Δυστυχώς ελάχιστος κόσμος στο μαγαζί, τ΄οποίο αποδίδω στο πολύ πρόσφατο άνοιγμα του μαγαζιού. Πρόκειται για εστιατόριο-μεζεδοπωλείο με ανοικτή φωτιά τύπου Άκρα, αλλά λιγότερο εστιατορικό vibe τύπου Σεϋχέλλες. Το μαγαζί βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, στην αρχή της Ακαδημίας Πλάτωνος (κοντά στο Μεταξουργείο). Μικρό και λιτό εσωτερικό, με όμορφα διαμορφωμένο χώρο και ορατή κουζίνα. Η εξυπηρέτηση ήταν εξαιρετική, τα παιδιά πολύ ευγενικά και έδειξαν να έχουν όρεξη να κάνουν πράγματα.

Στα του φαγητού όλα ήταν σε πολύ καλό επίπεδο, ελληνικές γεύσεις με επίκεντρο την ανοικτή φωτιά και μενού που περιστρέφεται γύρω από την εποχικότητα των υλικών. Μας ενημέρωσαν ότι στόχος τους είναι το μενού να αλλάζει τακτικά, ανάλογα με τη διαθεσιμότητα των υλικών. Τα παιδιά που το έχουν (πρώην εργαζόμενοι στο Pharaoh) έχουν καταβολές από Κρήτη, Καλαμάτα και Ήπειρο. Οι επιρροές είναι εμφανείς στα πιάτα και τις πρώτες ύλες. Για παράδειγμα τα μακαρόνια σύζουμα, κλασικό after-hours πιάτο που σερβίρεται σε κρητικά γλέντια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η σαλάτα "Τοματίνια, τομάτα, αγγούρι, καρπούζι, μυζήθρα". Ο συνδυασμός τοματίνι-καρπούζι-μυζήθρα με φρεσκοκομμένο βασιλικό, οξύτητα από το ξίδι κρασιού και φρέσκο ελαιόλαδο δούλεψε υπέροχα. Μου άρεσε πολύ και η τυροκαυτερή (επιτέλους μια τυροκαυτερή που να είναι όντως καυτερή) με το ψωμί τους που ήταν περασμένο από την φωτιά και είχε έντονο το καπνιστό στοιχείο. Νόστιμο ήταν και το χύμα τσίπουρο από τις Σέρρες (το αναφέρω γιατί δεν ήξερα ότι οι Σέρρες παράγουν τσίπουρο).

Συμπερασματικά, θα το ξαναεπισκεφτώ σίγουρα στο μέλλον και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Κρίνω ότι έχει προοπτική να εδραιωθεί στην αθηναϊκή γαστρονομική σκηνή. Στα θετικά να σημειωθεί και ότι το παρκάρισμα στην περιοχή είναι (για την ώρα) εύκολο, σε αντίθεση με περιοχές όπως Κυψέλη και Παγκράτι.

@tsimp: Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στο Ηράκλειο πήγα στην Έργανο, στο Βουρβουλάδικο και στο Αρισμαρί καί Βάρσαμο. Δυστυχώς, δεν θα πρότεινα κανένα από αυτά. Άλλα μαγαζιά ψηλά στην λίστα μου είναι το Πεσκέσι (θέλει κράτηση οπωσδήποτε) και το Απίρι, αλλά δε τα έχω επισκεφτεί, οπότε δεν εκφέρω άποψη. Τυχαία πέρασα έξω από την Σπορά (νέο μαγαζί) και μου φάνηκε συμπαθητικό.

Στα Χανιά, το 2020, είχα επισκεφτεί το Mon.es και το φαγητό ήταν εξαιρετικό (και ο χώρος πολύ όμορφος). Ελπίζω να έχει διατηρήσει το επίπεδό του.

Επίσκεψη τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, τον Ιούνιο του 2025, τελευταία ημέρα λειτουργίας της Οστερίας πριν το κλείσιμο για το καλοκαίρι, με κράτηση (απαραίτητη). Πρόκειται για εστιατόριο στο κτήμα Παπαργυρίου, στο Λαλιώτη Κορινθίας. Πηγαίνοντας προς το κτήμα, το τοπίο είναι πανέμορφο, με αμπελώνες και ελαιώνες που θυμίζουν Τοσκάνη. Ο χώρος είναι όμορφα διαμορφωμένος, με κυρίαρχα στοιχεία την πέτρα και το ξύλο. Η θέα που προανέφερα είναι ορατή από το εσωτερικό, με την προσθήκη της θάλασσας, καθώς βρίσκεται σε ένα μικρό υψόμετρο. Η εξυπηρέτηση είναι εξαιρετική, από τον ίδιο τον κ. Παπαργυρίου και τη γυναίκα του.

Στα του φαγητού, πραγματικά εντυπωσιάστηκα! Όλα όσα δοκιμάσαμε ήταν εξαιρετικά. Ανεπιτήδευτη ελληνική κουζίνα, με νησιώτικες επιρροές (βλ. νερατζοσαλάτα, αλιάδα, σογάνια). Επίσης, είχε πολλές ετικέτες κρασιών, εμείς δοκιμάσαμε το πορτοκαλί τους, Le Vigneron Grec, πολύ καλό. Το μόνο μου "παράπονο" είναι ότι θα ήθελα περισσότερα "καλοκαιρινά" πιάτα, η απουσία των οποίων ίσως εξηγεί και το κλείσιμο του εστιατορίου μέχρι το φθινόπωρο.

Η Osteria Greca ξανανοίγει το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη (αν θυμάμαι καλά). Πιστεύω ότι αξίζει μια μονοήμερη, ακόμη και από πιο μακρινές πόλεις, όπως για παράδειγμα η Αθήνα ή η Πάτρα. Θα το ξαναεπισκεφτώ σίγουρα στο μέλλον.

Επίσκεψη Παρασκευή βράδυ τον Ιούνιο του 2025, παρέα τεσσάρων ατόμων, χωρίς κράτηση. Πρόκειται για κρεατοφαγική ταβέρνα με έμφαση σε κοπές ωρίμανσης. Βρίσκεται στην πλατεία του Βοχαϊκού Κορινθίας. Το μαγαζί έχει έναν όμορφα διαμορφωμένο κήπο στο πίσω μέρος του και προσεγμένο εσωτερικό που ξεφεύγει κάπως από τις προσπάθειες για "εστιατορικά" ντεκόρ παρόμοιων μαγαζιών της ευρύτερης περιοχής. Έρχεται σε μια κάποια αντίθεση με το χωριό, του οποίου η ακμή φαίνεται να έχει παρέλθει. Ενδιαφέρουσα αντίστιξη δημιουργούσε με το δεύτερο μαγαζί της πλατείας, ένα καφέ-ψησταριά παλιάς κοπής με ρετρό επιγραφή "βραστό, πατσάς, μπακαλιάρος". Το προσωπικό ήταν ευγενικό και εξυπηρετικό.

Στα του φαγητού, όσα δοκιμάστηκαν ήταν σε καλό επίπεδο (γενικά ο ανταγωνισμός στην ευρύτερη περιοχή δεν είναι και πολύ υψηλός). Υπάρχει διάθεση δημιουργικότητας, όπως πχ. τυροκαυτερή με 'Nduja, το οποίο δυστυχώς δε δοκίμασα. Από κοπές, πήραμε την πικάνια σε ψήσιμο medium rare (το οποίο ήταν στην καλύτερη medium), νόστιμη, αλλά χωρίς συγκινήσεις. Από πιάτα που κυκλοφόρησαν σε γειτονικά τραπέζια το ενδιαφέρον μου κέντρισαν τα παϊδάκια προβατίνας και κάτι σαν pulled αρνί, το οποίο δεν είδα στον κατάλογο, εκτός αν έτσι σερβίρεται το πρόβατο μπούτι. Επίσης, έχει αρκετές ετικέτες ελληνικών και ξένων κρασιών. Εμείς δοκιμάσαμε το χύμα λευκό κρασί, το οποίο ήταν καλό.

Συμπερασματικά, είναι μια καλή επιλογή αν βρίσκεσαι σε ακτίνα μισάωρου από την περιοχή (όμως όχι να το επισκεφτείς, για παράδειγμα, από την Αθήνα). Θα το ξαναεπισκεφτώ στο μέλλον.

Επίσκεψη Κυριακή βράδυ τον Ιούνιο του 2025, παρέα τεσσάρων ατόμων. Κάναμε αυθημερόν τηλεφωνική κράτηση (ενδεχομένως και να μην χρειαζόταν) και μας έβαλαν στον εσωτερικό χώρο. Το μαγαζί έχει και εξωτερικό χώρο όμορφα διαμορφωμένο με θάμνους να το διαχωρίζουν από τον δρόμο, όπου από μέσα έδινε την αίσθηση κήπου. Προσεγμένο, εστιατορικό ντεκόρ στο εσωτερικό, αλλά με μοντέρνες πινελιές, όπως ένα (λιτό) mural στον ένα τοίχο, ενώ στον απέναντι τοίχο έχουν τοποθετήσει έναν μεγάλο ενιαίο καθρέφτη. Έξυπνη προσθήκη καθώς δίνει την αίσθηση πολύ μεγαλύτερου χώρου απότι πραγματικά είναι. Ένα αρνητικό θα έλεγα ότι ήταν η επιλογή μουσικής. Καθόλη τη διάρκεια έπαιζε έντεχνα ελληνικά τραγούδια που παρέπεμπαν σε επαρχιακό καφέ-μπαρ. Εντελώς άσχετο με το ύφος του μαγαζιού.

Στα του φαγητού, ήταν όλα σε πολύ υψηλό επίπεδο, αντάξιο όσων είχα ακούσει πριν πάω. Συμφωνώ με τον AG ότι η σεφταλιά μπακαλιάρου ήταν ίσως το καλύτερο που δοκιμάσαμε, και προσθέτω τα γιουβαρλάκια σφυρίδας και τον γαύρο νιγκίρι, κάτι που θα ήθελα να βλέπω περισσότερο σε ψαρο-εστιατόρια, δηλαδή να πειραματίζονται με φρέσκα ελληνικά ψάρια σε σούσι παρασκευές (νιγκίρι, σασίμι κτλ). Επίσης, οι τιμές ήταν καλές δεδομένου του ύφους, της ποιότητας και της τοποθεσίας του μαγαζιού.

Το προσωπικό, ενώ ήταν ευγενικό και εξυπηρετικό, ήταν κάπως αργό και νευρικό. Επίσης, θα περίμενα μεγαλύτερη εξυπηρετικότητα στην επιλογή κρασιού. Για παράδειγμα, όταν ρωτήσαμε τι εννοούν με το "Βαρελάτα, Κρεμώδη, Ελαφρώς Καπνιστά" (στην κατηγορία λευκών κρασιών), λάβαμε μια απάντηση του στυλ "Παίρνουν την καπνάδα από το βαρέλι, ε μη φανταστείς, ίσα που θα το καταλάβεις και έχει νότες βανίλιας". Η συγκεκριμένη λίστα είχε 7 ετικέτες, θα περίμενα πιο συγκεκριμένα σχόλια. Ίσως είμαι και λίγο αυστηρός λόγω του ύφους του μαγαζιού.

Εν κατακλείδι, πολύ καλή εμπειρία ψαροφαγίας προς το fine dining, σε όμορφη περιοχή, εύκολα προσβάσιμη με το μετρό. Θα επιδιώξω να ξαναπάω στο μέλλον και το συνιστώ.

Επίσκεψη Τετάρτη βράδυ, τον Μάιο του 2025, παρέα τριών ατόμων, έπειτα από σύσταση ντόπιου για δημιουργικό μεζεδοπωλείο. Το μαγαζί είναι σχετικά μικρό, με λιτό εσωτερικό. Εμείς κάτσαμε στον πεζόδρομο. Το μαγαζί ήταν γεμάτο καθόλη την διάρκεια. Θεωρώ ότι για να βρεις να κάτσεις πρέπει να πας νωρίς (γύρω στις 7-8).

Πολύ ικανοποιητικό φαγητό σε λογική καφενείου, γεύσεις γνώριμες με περιποιημένη εμφάνιση και δημιουργική διάθεση (βλ. ταραμάς με τηγανιτές μπάμιες). Πολύ καλό και το χύμα τσίπουρο Τυρνάβου. Το προσωπικό ευχάριστο και βοηθητικό.

Θα το ξαναεπισκεφτώ σίγουρα στο μέλλον.

Επισκέφτηκα την Στέπα έπειτα από προτροπή εξαρχειώτη φίλου για ανέλπιστα καλό φαγητό από ένα καφέ-μπαρ-restaurant (συνδυασμός που συνήθως και οι δυο αποφεύγουμε) πριν από κανένα χρόνο. Οι φωτογραφίες που ανέβασα είναι από έξοδο φίλων και γι' αυτό και δεν σχολίασα τα πιάτα. Σε παλαιότερες μου επισκέψεις έχει δώσει καλά δείγματα, παρόλο που εξωτερικά μοιάζει με καφετέρια που το βράδυ γίνεται μπαράκι. Ο κατάλογος έχει αλλάξει από τότε, αλλά είχα δοκιμάσει ένα εξαιρετικό πεϊνιρλί και κάποια πιάτα ημέρας που μου πρότεινε ο σερβιτόρος.

Συμπαθητική επιλογή για όσους δουλεύουν ή μένουν στην περιοχή για πιο δημιουργικό lunch.

Παρατήρησα ότι δεν υπήρχε στον ταβερνοχώρο και για αυτό το πρόσθεσα. Πρόκειται για μικρό μεζεδοπωλείο με προσεγμένο φαγητό που θύμιζει σπιτικό, το οποίο περιτριγυρίζεται από τις τουριστικές ταβέρνες του Ψυρρή.

Το διαχειρίζεται ένα ζευγάρι (δεν γνωρίζω αν τους ανήκει) οι οποίοι φτιάχνουν τα φαγητά και σερβίρουν οι ίδιοι. Συνεπώς θέλει μια κάποια υπομονή, ειδικά αν έχει πολύ κόσμο.

Το έχω επισκεφτεί αρκετές φορές στο παρελθόν, συνήθως απογευματινές ώρες, αλλά όχι πρόσφατα και δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες. Με είχε εντυπωσιάσει η σπεσιαλιτέ του Γιάννη: ψωμί περασμένο από το τηγάνι σε ελαιόλαδο με μανιτάρια, τυρί φέτα και πηκτή (δική τους παραγωγής). Αλλά καλά πιάτα ήταν οι τηγανιτές πατάτες (κομμένες στο χέρι και τηγανισμένες εκείνη την ώρα, θυμίζουν σπιτικές), η φάβα, τα ρεβίθια φούρνου και οι πίκλες τους (επίσης δικές τους). Οι τιμές μου φαίνονταν ελαφρώς τσιμπιμένες για την ποσότητα, αν θυμάμαι καλά.

Ελπίζω να μην έχει αλλοιωθεί τον τελευταίο χρόνο που δεν το έχω επισκεφτεί.

Επισκεφτήκαμε το Καστέλλο Τρίτη απόγευμα, τον Μάιο του 2025, παρέα δύο ατόμων, μετά από τη δουλειά. Το μαγαζί είναι σχετικά μικρό, το βρήκαμε γεμάτο, αλλά δε χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ ώρα για να κάτσουμε.

Το προσωπικό ήταν ευγενικό και ο ιδιοκτήτης ο κ. Γιώργος είναι από την Όλυμπο της Καρπάθου. Εξού και οι καρπαθιώτικοι μεζέδες όπως οι μακαρούνες και τα ιδιαίτερα ντολμαδάκια. Μας είπαν όμως ότι ο κατάλογος δεν έχει ανανεωθεί, οπότε πρέπει να ρωτήσει κανείς για την διαθεσιμότητα σε μεζέδες και τσιπούρα.

Τα φαγητό ήταν νόστιμο, όχι κάτι το ιδιαίτερο βέβαια. Έχει λογική παραδοσιακού καφενείου/μεζεδοπωλείου με τιμές λογικές για την Αθήνα του 2025. Θα ξαναπήγαινα, αν και στην περιοχή υπάρχουν καλύτερες επιλογές όπως η Στοά του Ψυρρή.

Επισκεφτήκαμε την Έργανο ένα Σάββατο βράδυ, τον Μάιο του 2025, παρέα έξι ατόμων, έπειτα από σύσταση ντόπιων για αυθεντική και νόστιμη κρητική κουζίνα. Είχαμε κάνει κράτηση, αλλά το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο, με αρκετούς πελάτες να είναι ξένοι. Καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο, το προσωπικό ήταν ευγενικό.

Τα περισσότερα φαγητά που δοκιμάσαμε τα έχω ανεβάσει σε φωτογραφίες (με σχόλια). Επιπλέον, παραγγείλαμε παϊδάκια ζυγούρι, τα οποία δεν με ενθουσίασαν. Επίσης, ήπιαμε χύμα ροζέ κρασί, το οποίο ήταν καλό. Γενικά, με εξαίρεση τα σκιουφιχτά με ανθότυρο, θα έλεγα ότι το φαγητό κινήθηκε σε μέτριο επίπεδο. Μας έκανε εντύπωση, ειδικά με βάση τις συστάσεις γνωστών και τα θετικά σχόλια που είχαμε διαβάσει στο διαδίκτυο. Αυτό, βέβαια, μπορεί να οφείλεται σε κακή μέρα ή/και σε δικές μας λιγότερο επιτυχημένες επιλογές.

Εν κατακλείδι, δεν αποκλείω την πιθανότητα να ξαναεπισκεφτώ την Έργανο στο μέλλον, αλλά όχι αν το ταξίδι είναι σύντομο, όπως αυτή τη φορά.