Προφίλ του χρήστη Μάρκος

Χρόνια είχα να επισκεφθώ τη σελίδα και ευτυχώς που επανήλθα, διότι και μόνο τα νέα για την πίτσα με ενθουσίασαν. Θα ξαναπάω στου Giordano το συντομότερο και θα καταθέσω τη γνώμη μου. Για τα υπόλοιπα τα έχω πει παλιότερα. Είναι ένα πολύ καλό αληθινό ιταλικό, για εμάς που θέλουμε ΙΤΑΛΙΑ.

Πολύ ωραία ατμόσφαιρα..παράξενο αλλά όμορφο μαγαζάκι! το φαγητό γίνεται καλύτερο με τον καιρό, πολλές επιλογές και οι τιμές είναι άψογες για να το κάνεις στέκι! το χύμα λευκό κρασί είναι από τα καλύτερα της πόλης! ωραίος κόσμος, φιλικό περιβάλλον, η συμμορία που το χει πολύ γλυκιά! έχουμε πάει πολλές φορές και σίγουρα το προτιμάμε!!!

Πολύ ενδιαφέρον όνομα. Αν είναι κυριολεξία θα χαρώ πολύ, διότι δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια, η pizza δεν έχει πλέον σπίτι στη Θεσσαλονίκη... Θα ελέγξω και θα ενημερώσω το συντομώτερο.

Δεν έχω πάει, αλλά σε χώρο φαγητού, ο μόνος που έχει δικαίωμα να έιναι εκκεντρικός είναι Ο ΠΕΛΑΤΗΣ (συγγνώμη για τα κεφαλαία, αλλά ήταν απαραίτητα - κρίμα που δεν γίνεται να χρησιμοποιήσω και υπογράμμιση). Συγχαρητήρια στον Ταβερνοχώρο, διότι συν τοις άλλοις, διαθέτει και τη νομοθεσία που διέπει τα εστιατόρια κ.λπ. Καλό θα ήταν να ρίξετε μια ματιά όλοι οι επισκέπτες...!

Μακράν, η καλύτερη pizza φαγάδικου γενικής μαγειρικής (και όχι αποκλειστικά pizzeria). Για τα προβλήματα καθαριότητος δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, διότι πάντα παίρνω την pizza πακέτο και την τρώω με το χέρι... (ιταλικά...!)

Έλσα συγγνώμη, αλλά μάλλον τα 9 χρόνια στην Ιταλία τα ξέχασες πολύ γρήγορα. Δεκαέξι μήνες έμεινα και λέω σίγουρα ότι το συγκεκριμένο, ουδεμία σχέση έχει με trattoria ή ristorante. Όσο για τις τιμές, τα ίδια και καλύτερα πιάτα στην Ιταλία, κοστίζουν το 1/2 ή 1/3. Έχω πάει σε ristorante πολύ καλύτερο, το οποίο βρισκόταν σε Ιταλικό χωριό των 300 κατοίκων...!

Φίλε sb, ευχαριστώ για την απάντηση. Μετά από περιήγηση πολλών ωρών στον ταβερνοχώρο, θεωρώ ότι οι κριτικές οι δικές σου και τής Ελένης είναι οι πλέον βάσιμες και αξιόπιστες. Την παραγγελία δεν την έδωσα βάσει καταλόγου -αυτό, ομολογώ ότι ήταν σφάλμα μου. Ούτε καν αναζήτησα στον κατάλογο αυτό που ήθελα. Πήγα εκεί με σκοπό να φάω μία από τις πιο λαχταριστές (για μένα) μακαρονάδες. Το σκεπτικό μου ήταν αυτό ακριβώς που περιγράφεις στην αρχή τής απάντησής σου. Μία "σωστή" (αν μπορεί να λεχθεί) aglio olio. Χωρίς να θέλω να γίνω κουραστικός, πιστεύω ότι τελικά έπεσα θύμα τής μανίας τού Έλληνα για πολύπλοκα πιάτα, την οποία αναγκάζονται να ικανοποιούν τα εστιατόρια.

Επανέρχομαι όμως για να ξεκαθαρίσω ότι όταν μιλάω, ξέρω τί λέω. Όταν λοιπόν επισκέφθηκα το le due terre για πρώτη (και τελευταία) φορά, παρήγγειλα aglio olio. Και όταν παραγγέλνεις aglio olio σε ιταλικό εστιατόριο ή στην ιταλία, δεν χρειάζονται περισσότερες διευκρινίσεις. Το κόκκινο χρώμα δεν προερχόταν από πιπεριά (θα μπορούσα να το ανεχτώ), αλλά από τομάτα. Επί πλέον (και αυτό είναι το ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟ), η μακαρονάδα είχε και τυρί τριμμένο. Όσο για τα ζυμαρικά, ρώτησα και μού είπαν ότι χρησιμοποιούν de cecco (κατά τη γνώμη μου, τα καλύτερα) και όχι φρέσκα χειροποίητα, πράγμα που καθόλου δεν με ενοχλεί, διότι τα χειροποίητα σπανίως είναι καλά. Επαναλαμβάνω, ότι η μακαρονάδα ήταν σωστή al dente, αλλά αυτό δεν αρκεί.

Ελένη, για μία ακόμη φορά συμφωνώ μαζί σου. Μού δίνεις την εντύπωση ότι κατέχεις το αντικείμενο "γαστρονομία" και αναζητάς ποιότητα ανεξαρτήτως τιμής.

Όπως τα λένε οι δύο προηγούμενοι είναι. Επιπροσθέτως έχει κάτι που εκτιμώ πολύ και σπανίζει: είναι αριστοκρατικό χωρίς να πουλάει μούρη. Τον χειμώνα ο τελευταίος όροφος (σε στυλ σοφίτας) είναι κάτι το μοναδικό. Αν θυμάμαι καλά, λειτουργεί εδώ και είκοσι περίπου έτη.

Ακριβώς όπως τα λέει ο προηγούμενος είναι. Μία (καλή πράγματι) προσπάθεια για ιταλική εμφάνιση, αλλά τα πολλά πιάτα με ιταλικό όνομα και το όνομα τού εστιατορίου, δεν το κάνουν ιταλικό, με τίποτε. Απέχει παρασάγγας. Διεθνές εστιατόριο με ιταλικό επιχρωματισμό (ίσως προσωπείο). Καλό όμως.

Δεν το ξέρω το μέρος, αλλά "μπαίνω" στη συζήτηση για να επικροτήσω τον Κυριάκο και τον Κεπικάριο για τα ουσιαστικά σχόλιά τους. Η συμβουλή μου (έστω, γνώμη μου): Όταν πρόκειται για φαγητό, μείνετε μακριά από "δήθεν" και "κάπως". Πολύ σημαντικό το σχόλιο τού Κυριάκου, σχετικά με τη "βάπτιση" κάθε πιάτου. Θεωρώ αυτή την τακτική ύποπτη και πονηρή, ενίοτε δέ και επικίνδυνη.

Ελένη, τα λες ωραία. Διαφωνώ βεβαίως για το "ιστορικό τού μέρους" λόγω πρώην lalas (σιγά τα ωά). Γράψε σχόλιο για κάθε μέρος που έχεις πάει. Φαίνεται ότι γνωρίζεις το "άθλημα" και δεν μασάς τα λόγια σου. Στο εν λόγω "pool moore" (=πουλάω μούρη) έχω πάει για πρώτη (και τελευταία) φορά, τραβηγμένος από παρέα, προ πολλών ετών. Βασικά δεν μπορώ να δεχθώ το 2 σε 1, κυρίως όταν μιλάμε για φαγητό. Δεν είναι δυνατόν να φάω σε χώρο με εκκωφαντική μουσική. Εννοείται ότι δεν πήγα για φαγητό, από όσα όμως έχω ακούσει, διαθέτει πιάτα περιεχομένου εξωτικού και οπωσδήποτε αναξέλεγκτου (έχω ακούσει κάτι για βόδια κίνας που πίνουν μόνο μεταλλικό νερό και τους κάνουν μασάζ...)

Η φράση που τού ταιριάζει περισσότερο είναι "πουλάω μούρη". Το φαγητό ήταν πραγματικά ΚΑΚΟ (όχι απλώς μέτριο). Οι περισσότερες σως ΠΟΛΥ μπαγιάτικες, όπως και το ψωμί. (Επιεικώς) απαράδεκτο. Σημείωση: η ανωτέρω κριτική αφορά επίσκεψη προ τριετίας περίπου (αλλά είμαι από εκείνους που -στο φαγητό τουλάχιστον- εφαρμόζουν το "πρώτη και τελευταία")

Θα τη δοκιμάσω. Θέλω όμως μια διευκρίνηση. Είναι πίτσα ιταλική ή ελληνική; Πιστεύω το δεύτερο, διότι ιταλική πίτσα στη Θεσσαλονίκη,από όσο γνωρίζω, δεν υπάρχει πλέον πουθενά, εδώ και 15 περίπου έτη, από τότε δηλαδή που έκλεισε η αξεπέραστη pizzeria da renato. Με την ευκαιρία, αν κάποιος γνωρίζει φαγάδικο στη θεσσαλονίκη που να φτιάχνει ιταλική πίτσα, παρακαλώ να ενημερώσει πάραυτα.

Μη μαλώνετε άδικα. Η έννοια "καλό" δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οποιαδήποτε αναφορά στον πατσά.

Είχα πάει το καλοκαίρι και έμεινα ικανοποιημένος. Πολύ καλό το πιάτο ζυμαρικών (ομολογώ όμως ότι για 'μένα τα ζυμαρικά είναι σημείο αναφοράς - το Α και το Ω). Επίσης πολύ καλή σαλάτα (νομίζω ότι η σαλάτες "δείχνουν" πολλά για ένα φαγάδικο.
Με την Ελένη δεν συμφωνώ όσον αφορά το φαγητό, συμφωνώ όμως απολύτως για τον χώρο και πράγματι διέκρινα κάποια στοιχεία στους θαμώνες που ταιριάζουν αρκετά με την περιγραφή της (ίσως -θα πρόσθετα εγώ- είναι το εστιατόριο-στέκι κάποιων "greek kamaki".

Είναι γνωστός για τα τσουρέκια του, τα οποία δεν με ενθουσιάζουν (ίσως διότι το τσουρέκι δεν με συγκινεί και πολύ, με μοναδική εξαίρεση το αληθινά σπιτικό, που έφτιαχνε η σμυρνιά γιαγιά μου). Πιστεύω ότι σε άλλα -πιο "ταπεινά" είδη είναι πολύ καλός. Παράδειγμα: βιεννέζικο, κρουασάν με σουσάμι, κρουασάν με κρέμα. Παλαιότερα έφτιαχνε εξαιρετικό στρούντελ, αλλά νομίζω ότι το έχει σταματήσει.

Απερίγραπτο. Εδώ μού έχουν πει το μοναδικό "δεν σερβίρουμε καφέ στον εξωτερικό χώρο του καταστήματος (ή το αντίστροφο - δεν θυμάμαι διότι μού άναψαν τα λαμπάκια). Ανακαλώ αυτό που είπα για το applebees, αυτό εδώ είναι η αμερικανιά σε όλο της το μεγαλείο.

Συμφωνώ με τον Γιώργο. Έμεινα πολύ ικανοποιημένος, διότι παρ' όλο που επρόκειτο για δεξίωση μετά από βάπτιση, αισθάνθηκα σαν πελάτης -ίσως και καλύτερα (είναι γνωστό ότι σε περιπτώσεις δεξιώσεων κ.λπ., η συντριπτική πλειοψηφία των καταστημάτων αυτών φροντίζει να "ξεφορτωθεί" τα ...σάπια). Όντως υπέροχο περιβάλλον.

Πλαστικά, τεράστια, άχρωμα, άοσμα και άγευστα. Πιο αμερικάνικο δεν γίνεται.

Κλασσικό. Σταθερή αξία. Σε έναν από τους πιο όμορφους δρόμους τής πόλης μας, όπου σώζονται ακόμη 2-3 μονοκατοικίες. Περιβάλλον γνήσιο, συχνάζουν παλιοί Θεσσαλονικείς. Πολύ καλό φαγητό. Χρώμα ταβέρνας, που δύσκολα πλέον βρίσκουμε.

sb, μου αρέσουν τα σχόλιά σου. Πες μου πού υπάρχει κατά τη γνώμη σου πραγματικά καλή pasta (ιταλική), διότι εγώ μόνο από τον giordano έμεινα ικανοποιημένος. (Μόνο μη μού πεις "due terre" ή "mare e monti").

Με διαφορά, το καλύτερο εστιατόριο τής πόλης. Προσοχή, λέω εστιατόριο! ...όχι ταβέρνα, ούτε trattoria, ούτε pizzeria, ούτε οτιδήποτε άλλο. Πολύ προσεγμένη και πεντακάθαρη κουζίνα, πολύ καλή ποικιλία, επιλεκτικός αλλά επαρκής κατάλογος οίνων. Αληθινά ποιοτικό φαγητό σε πραγματικά λογικές τιμές, που συμβαδίζουν απολύτως με την ποιότητα (θα ήταν λάθος να είναι φθηνό)

Μέτριο. Πολύ περισσότερα τραπέζια από όσα χωράει (συνωστισμός, ούτε στη Μικρά Ασία δεν ήταν έτσι, όπως θα έλεγε και η κορυφαία ιστορικός Ρεπούση).

Για τον Κρικέλα μπορώ να γράφω επί ώρες. Ήμουν παιδί (περί 1976) όταν δοκίμασα 1η φορά φαγητό του (γιουβετσάκι χυλοπίτες με μοσχαράκι). Τα 2 μαγαζιά, Γράμμου-Βίτσι (από 1940) και Σαλαμίνος (Λιμάνι) συνυπήρξαν για μερικά έτη. Σήμερα λειτουργεί μόνο το 2ο. Το πιο νόστιμο κοκορέτσι. Σουτζουκάκια κορυφαία, εξοχικό αξέχαστο. Αποκλειστικές γεύσεις: μπουρεκάκια, αγκινάρες, μελιτζανοσαλάτα. Θα ήταν τεράστια παράλειψη να μην αναφέρω τη μοναδική ποικιλία κυνηγιού, με κορυφαίο το αγριογούρουνο. Επίσης, πολλές εξεζητημένες διεθνείς γεύσεις (χαβιάρι, καβούρια, σολωμός κ.λπ.). Όλα αυτά κυρίως λόγω τού ΠΑΘΟΥΣ τού αείμνηστου κυρίου Γιώργου. Επέλεγε ο ίδιος όλα τα υλικά. Προ 30+ ετών είχε φέρει από Γερμανία ειδικό μηχάνημα που ζεσταίνει το ψωμί κάνοντάς το ελαφρώς ξεροψημένο. Ενώπιόν μου, σχεδόν μάλωσε με τον βοηθό του, διότι καθυστέρησε 5 λεπτά να ανακατέψει τη σαντιγύ (!!!). Παρεμπιπτόντως, δεν έχω φάει ποτέ καλύτερη σαντιγύ. Τα παιδιά του, που ανέλαβαν μετά το θάνατό του, απέδειξαν ότι είναι άξιοι συνεχιστές.

Θεωρώ τις ιταλικές γεύσεις και πάνω από όλα τα ζυμαρικά, μακράν πρώτες από οτιδήποτε άλλο παγκοσμίως.
ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ από εστιατόριο που θέλει να ονομάζεται ιταλικό και δη trattoria, να μου σερβίρει aglio olio με κόκκινη σάλτσα και τριμμένο τυρί απροσδιορίστου είδους.
Οι σαλάτες είναι αλήθεια πολύ καλές - εξεζητημένες θα έλεγα.
Τα ζυμαρικά είναι όντως βρασμένα όπως πρέπει (σωστά al dente).
Έχει πράγματι πλούσια λίστα πολύ καλών οίνων, αυτά όμως σε καμμία περίπτωση δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση.
Η aglio olio είναι λευκή. Οτιδήποτε διαφορετικό ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Είναι προσβολή.

Επανέρχομαι στον giordano, για να ξεκαθαρίσω ότι για ιταλικό φαγητό είναι αδιαμφησβίτητα η πρώτη (και ίσως η μόνη) επιλογή. Παρασύρθηκα προηγουμένως, λόγω εκνευρισμού, διότι χρησιμοποιείται λάθος εστιατόριο ως σημείο αναφοράς για την ιταλική κουζίνα στη Θεσσαλονίκη. Ο giordano είναι ιταλός και αυτό δεν το έχει ξεχάσει. Δεν έχει παρασυρθεί από την γευστική ακαλαισθησία που κυριαρχεί και ευτυχώς δεν έχει ελληνοποιήσει τις γεύσεις του, ούτε τις διεθνοποίησε. Όλα τα άλλα ιταλικά εστιατόρια που κατά καιρούς μεσουράνησαν στην πόλη μας έκαναν ένα από τα δύο αυτά λάθη (μόνη ίσως εξαίρεση που θυμάμαι αυτή τη στιγμή, η πραγματικά ανεπανάληπτη πίτσα του da renato).

Είναι πλέον το μοναδικό εστιατόριο στη Θεσσαλονίκη που έχει πραγματικά ιταλικές μακαρονάδες -εννοείται ΠΟΛΥ καλές. Μη μού μιλάτε για το due terre. Δεν θα με ενοχλούσε το ότι είναι πανάκριβο, αλλά να παραγγέλνω aglio olio και να μού τη σερβίρει με κόκκινη σάλτσα και τριμμένο τυρί... Αυτό είναι απαράδεκτο. Πήγα μόνο μία φορά (και εννοείται τελευταία).

Ίσως το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης (μη σας ξεγελούν τα "μεγάλα" ονόματα, οι έντονες μυρωδιές και η περιοχή). Δεν έχω φάει πουθενά καλύτερο μιλφέιγ (και δεν νομίζω ότι θα βρω ποτέ). Παγωτό από τα λίγα, πίτες εξαιρετικές. Σοκολατοειδή ποιότητος.

Αν το όνομά της το γράφει Vareze και όχι Varese (όπως είναι το σωστό), αυτό και μόνο θα ήταν λόγος για να μη την δοκιμάσω ποτέ.

Τρώω εδώ μπουγάτσα από το 1978, όταν και πήραν το μαγαζί τα δίδυμα (ο Τάσος και ο Χρήστος). Σταθερή ποιότητα, όχι κορυφαία, αλλά πάντοτε καθαρή και -το κυριότερο- η μπουγάτσα είναι καλοψημένη, δεν έχει ενδιάμεσα εκείνα τα κομμάτια άψητης ζύμης, όπως συμβαίνει στα περισσότερα μπουγατσατζίδικα. Όταν μία μέρα ρώτησα τον Τάσο τι ώρα ξεκινάει από το σπίτι του, μού απάντησε "στις τρεις" (!!!!). Μετρίως λιπαρή και σε καμμία περίπτωση με έντονη μυρωδιά.

Πρόκειται για τον περίφημο "ξύλινο φούρνο", τον πρώτο διδάξαντα στο πεϊνιρλί. Εκεί έφαγα το πρώτο μου πεϊν (έτσι το λέω για συντομία) πριν περίπου τριάντα έτη...! Νομίζω ότι εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ξύλα, αλλά (επίσης νομίζω) ότι τα χρησιμοποιεί ως υποβοήθηση (κύριο καύσιμο μάλλον πετρέλαιο).