Προφίλ του χρήστη skoumprakis

Δεν έχει delivery. Δουλεύει take away και με τα λιγοστά άβολα τραπεζάκια. Θεωρώ ότι μαγειρικά και ψηστικά είναι κάπως καλύτερο από τον ανταγωνιστή Τσουμελέκα (ο οποίος όμως έχει και delivery).

Έκλεισε Νοέμβριο 2023 και ξανανοίγει την επόμενη εβδομάδα υπό νέα ιδιοκτησία (η οποία σχετίζεται με το cafe-bar Prevere στην παραλία). Ο παλιός ιδιοκτήτης (Στάθης) ανοίγει προσεχώς νέο εστιατόριο στην οδό Εθν. Αντιστάσεως (δίπλα στο Chillbox).

Πίτσα mix di salumi πλούσια σε υλικά με ψωμένιο, ελληνικού τύπου ζυμάρι. Δοκιμάσαμε επίσης σαλάτα και ριζόττο funghi με μανιτάρια και λάδι τρούφας. Γενικά OK το γευστικό αποτέλεσμα, τίποτα το εξαιρετικό. Τιμές νορμάλ στο φαγητό, πολύ ακριβά τα ποτά (πχ 5,5 ευρώ οι κοινές μισόλιτρες μπίρες του σουπερμάρκετ). Δεν θα είχα πρόβλημα να ξαναπάω, αλλά δεν θα το επιδιώξω.

Είναι new entry στην πόλη και γίνεται χαμός, ακόμη και τις καθημερινές.

Ο εστιατορικός χάρτης της Πρέβεζας περιλαμβάνει 2-3 καλούτσικες ψαροταβέρνες, 2-3 ψευτοκυριλέ εστιατόρια με κοπές και risotti κι όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά της σειράς που εμπίπτουν στην κατηγορία της νεοελληνικής ταβέρνας των '90s (μπιφτεκάκια, τζατζίκι και τηγανιές με ύποπτες σάλτσες).

Όλα; Όχι όλα. Βρήκα επιτέλους ένα μαγαζί του γούστου μου: δημιουργική κουζίνα (μικρός κατάλογος που ανανεώνεται κι αναρτάται στο facebook), εκλεκτές πρώτες ύλες, χαλαρή ατμόσφαιρα και νορμάλ τιμές. Σαφώς έχει δρόμο ακόμη για να φτάσει τα αντίστοιχα αγαπημένα μου μαγαζιά της Θεσσαλονίκης (Νάμα, Μαιτρ και Μαργαρίτα στην παλιά διεύθυνση, Σέμπρικο και Νέα Φωλιά στα πρώτα τους χρόνια, προτού το χίπστερ γίνει μέηνστρημ), αλλά είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ελπίζω να πάει καλά και να βρει μιμητές.

Λίγο με χάλασε μόνο το κλίμα κατάνυξης που επικρατούσε, με ζευγαράκια, κεράκια και χαλαρωτική instrumental μουσική, δηλαδή δύσκολα θα πήγαινα με την παρεά μου για να πιούμε και ν' αράξουμε κάνα τρίωρο.

Είναι κλειστό εδώ και 2 εβδομάδες κι οι φήμες λένε ότι δεν θα ξανανοίξει. Μάλλον νεκροταφείο.

Σούπερ κυριλέ steakhouse, σε τεράστιο ανακαινισμένο κτίριο πάνω στο ποτάμι. Χώρος, σέρβις κλπ. σε πολύ ανεβασμένο επίπεδο. Κάθε μερίδα κρέατος περιλαμβάνει απεριόριστες επαναλήψεις σε τηγανητές πατάτες και 3 χειροποίητες σως του μαγαζιού: μπάρμπεκιου, τσιμιτσούρι και το εντελώς άκυρο horseradish, aka αγριοράπανο. Απεριόριστες επαναλήψεις ισχύουν και σε όλα τα έξτρα συνοδευτικά του καταλόγου. Συμβαίνει κι εδώ το εξής εκνευριστικό: δε σε ρωτάνε πόσο ψημμένο θέλεις το κρέας σου, αλλά σου το φέρνουν εντελώς rare και μαζί μία καυτή πέτρα για να το ψήσεις μόνος σου όπως το θέλεις.

Πήρα το αργεντίνικο φιλέτο των 300γρ. που ήταν εξαιρετικό, όπως και ότι δοκίμασα από τα συνοδευτικά (το καλύτερο ήταν το καλαμπόκι). Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν το γλυκό: πήρα Kaiserschmarrn, το οποίο δεν ήταν καραμελωμένο, δεν είχε σταφίδες, δεν είχε αρκετή μους μήλου και γενικά ήταν άνευρο και πολύ υποδεέστερο από αυτά που βρίσκεις στη Βαυαρία.

Τιμές φευγάτες ακόμη και για τους ντόπιους (δες ανεβασμένο κατάλογο, τα περισσότερα steaks γύρω στο πενηντάρικο). Μαζί με συνοδευτικό, γλυκό και αρκετή μπίρα μας βγήκε περί τα 100 ευρώ το άτομο.

Δευτέρα 22:30 το βράδυ στη Φρανκφούρτη και κάθε λεπτό που περνάει κάνει την αναζήτηση φαγητού δυσκολότερη. Αποφύγαμε το κακόφημο Hauptbahnhof και ποντάραμε στα τούρκικα της Konstablerwache που κλείνουν στις 00:00.

Τα υπόλοιπα μαγαζιά της περιοχής έχουν μεταλλαχθεί σε κάποιου είδους φτηνές απομιμήσεις του Salt Bae: στη βιτρίνα ψυγεία με ντεμέκ παλαιωμένα μοσχάρια κρεμασμένα σε τσιγκέλια κι από πίσω σουτζουκάκια και ντολμάδες. Προτιμήσαμε το Anatolia γιατί μας φάνηκε πιο ορίτζιναλ.

Καλωσόρισμα με μια σαλάτα ezme (ψιλοκομμένα κρεμμύδια, αγγούρια και ντομάτες κι από πάνω σουμάκ και λεμόνι, αδιάφορη) και πίτες (μεγαλύτερες από τις δικές μας σουβλακόπιτες, αλλά πιο στεγνές και άνοστες). Παραγγείλαμε μια μικρή ποικιλία κρύων ορεκτικών (με διάφορες αλοιφές, ντολμαδάκια, λευκό τυρί και φασόλια γίγαντες, θύμιζαν κονσέρβα ΖΑΝΑΕ), μια μερίδα ισκεντέρ κεμπάπ (μοσχαρίσιος γύρος, σάλτσα ντομάτας, γιαούρτι κι από κάτω ψιλοκομμένη πίτα που ρουφούσε τα υγρά του κρέατος / νόστιμο και μεγάλη μερίδα) και μία Άδανα γιαουρτλού κεμπάπ (απλά ΟΚ, όχι ιδιαίτερα καυτερό). Πολύ καλή εξυπηρέτηση, χώρος ψιλο-κιτς, μουσική τούρκικα λαϊκα σε χαμηλή ένταση.

Για τα παραπάνω (δυο κυρίως από 17 εύρω κι 9 τα ορεκτικά) συν 2 βαρελίσιες Warsteiner δώσαμε 50κάτι ευρώ, αλλά σκάσαμε. Μέτρια εμπειρία, την επόμενη αλλού.

@ταβερνοαλάνι @dokimastis: ευχαριστώ! σας εμπιστεύομαι με κλειστά τα μάτια, έγινε η κράτηση.

@Γαργαντούας: κι εγώ την ίδια άποψη έχω για το Γιαλό. Προσωπικά, θα επέλεγα γλυκάνισο ή Ατλαντίς, αλλά η θάλασσα έχει ιδιαίτερη τουριστική αξία για τους Γερμανούς συναδέλφους.

Καλημέρα, τα φώτα σας παρακαλώ. Ψάχνω μαγαζί ανατολική Θεσσαλονίκη για να κλείσω επαγγελματικό τραπέζι 25 ατόμων (Έλληνες και Γερμανοί). Συνήθως πάμε στο Γιαλό, αλλά έλεγα φέτος να μην πάμε πάλι στα ίδια, οπότε ψάχνουμε τον αντι-Γιαλό: ωραία τοποθεσία κοντά στη θάλασσα, για θαλασσινά, αλλά όχι πολύ ακριβό (πχ. Μαύρη Θάλασσα είναι εκτός). Έχετε κάτι να προτείνετε;

Αλλαγή στο ιδιοκτησιακό: ο ένας εκ των αδερφών (Χριστόφορος) αποχώρησε και άνοιξε το Christoforos Street Food στην οδό Μπιζανίου. Ο Μιχάλης Τσούτσης παραμένει.

Ακούγεται καλό για μια στο τόσο, αλλά το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών μου. Τα tacos σολομού ήταν ουσιαστικά τάκος με μια κακή σολομο-μαγιονέζα και λίγο μαρούλι. Στο Chicken wrap ήταν μπαγιάτικο και ξερό το κοτόπουλο. Πατάτες τηγ οι κλασικές προτηγανισμένες που μισή ωρα μετά δεν τρώγονται.
Δε νομίζω να του δώσω δεύτερη ευκαιρία.

Αγαπημένο μαγαζί, αλλά χρόνο με το χρόνο οι μερίδες μικραίνουν κι οι τιμές ανεβαίνουν. Μερίδα πανσέτα σούβλας στα 9 ευρώ για 3 κομμάτια με ελάχιστο κρέας και πολύ κόκαλο (χωρίς συνοδευτικά). Μάλλον θα απέχω για μερικούς μήνες.

Φέτος δεν άνοιξε. Ο ιδιοκτήτης έχει και το εστιατόριο Ambassador by the sea στη μαρίνα του Ακτίου (μαρίνα "Κλεοπάτρα"), μάλλον αποφάσισε να ρίξει εκεί το βάρος του.

Τελη Ιουνίου άνοιξε στη θέση αυτή το "Maré", ψαρο-φαστφουνταδικο (Wraps και tacos σολομού, burgers χταποδιού και μπακαλιάρου κλπ)

Έχει γίνει beach bar-restaurant "noa" και σερβίρει κανονικά φαγητό

Φέτος κλειστά! Νεκροταφείο και βλέπουμε...

@fisher ναι, καλά θυμάσαι, αυτό ήταν. Τέλη 90's, αρχές 00's.

https://www.gastronomos.gr/magazi/to-chubbies-stin-preveza-mas-vazei-ta-gyalia-kai-epipleon-to-street-food-se-vazaki/153721/

Το Νοέμβριο μετακόμισε σε νέα διεύθυνση, στην παραλία (θα γίνει νέα καταχώριση).

Έκλεισε. Προσεχώς πιτσαρία, αλλά δεν έχουν αρχίσει ακόμη εργασίες.

Πρόσφατη επίσκεψη, μετά από χρόνια. Κοντοσούβλια: το πρόβειο πολύ καλό, το χοιρινό καλό, το κοτόπουλο άγευστο, παρά τις μαρινάδες. Ισχύουν τα σχόλια για μικρές μερίδες και τουριστικοποίηση. Μόνο εδώ έχω βρει το εμφιαλώμενο τσίπουρο "Κατώγι Αβέρωφ" που μου άρεσε πολύ. Την επόμενη φορά θα δοκιμάσουμε το γειτονικό "Αρχοντικό"

@βιβλιοφάγος

Παρόλο που είμαι τακτικός στα Γιάννενα, δεν έχω ανακαλύψει ακόμη το μαγαζί που θα με ξετρελάνει και θα επιδιώξω να ξαναπάω. Αυτά στα οποία έχω κάτσει τις περισσότερες φορές και θεωρώ, ας πούμε, αξιοπρεπή είναι τα εξής:

• balsamico για μεσημεριανό μεζεδοτσιμπολόγημα, με ωραίο εξωτερικό τραπεζάκι (αν και θα βρέχει το σ/κ), ωραίο κλίμα, αλλά το φαγητό δε συναρπάζει
• Σείριος, ασφαλής επιλογή για κάτι πιο εστιατορικό
• Πάρκο Ναυτικού Ομίλου, το μενού του οποίου έχει αλλάξει προσφάτως χαρακτήρα (προς το λαϊκότερο, με αρκετά ψητά της ώρας), αλλά παραμένει καλή επιλογή, ειδικά αν έχετε μαζί και παιδιά (παιδική χαρά, πάπιες, λίμνη κλπ.)
• και τέλος, οι Βλάχοι και το διπλανό Σ'αναμμένα κάρβουνα, για κρεατοφαγία δίχως αύριο.

Έχω ακούσει καλά λόγια και για τη Φρόντζου Πολιτεία, αλλά δεν έχουν ωριμάσει ακόμη οι συνθήκες.

Χωρίς να γνωρίζουμε τα περί μεσημβρινής παύσης που αναφέρονται παρακάτω, το επισκεφτήκαμε κι εμείς στις 13:25 και ζητήσαμε το μενού του brunch. Η σερβιτόρα προβληματίστηκε εμφανώς, ζήτησε τη βοήθεια της κουζίνας, πήρε το ΟΚ κι όλα εξελίχτηκαν ομαλά. Εξαιρετικό φαγητό (shakshuka, breakfast hot-dog και το καλύτερο απ' όλα η χωριάτικη γαλατόπιτα με παγωτό κανέλα και μήλο), άριστο σέρβις, καλές τιμές: μας άρεσε πολύ και θα ξαναπάμε.

@Nikolas
τσέκαρε και τη Salumeria στην Παντανάσσης, είναι εστιατόριο τύπου Μαιτρ & Μαργαρίτα, αν σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Έχω ανεβάσει τον κατάλογο.

Κακός ο γύρος του, οριακά αποδεκτές οι (γλυκές) κρέπες του. Απο μένα είναι όχι.

Στην τελευταία παραγγελία, με ενημέρωσαν τηλεφωνικά ότι υπάρχει ειδική μέριμνα για άτομα με κοιλιοκάκη ή/και τροφικές αλλεργίες. Υπάρχουν κρεατικά χωρίς μυστήριες μαρινάδες κι ειδική φριτέζα, προστατευμένη από επιμολύνσεις, στην οποία τηγανίζονται μόνο πατάτες.

Έχω κάτσει 2 φορές με διαφορά μερικών ετών και κάθε φορά φεύγω ενθουσιασμένος. Δημιουργική κουζίνα, καλές εκτελέσεις και λογικές τιμές γι' αυτό που προσφέρει. Δοκιμάσαμε: Bao buns με γύρο τόνου, μαριναρισμένα κρεμμύδια και τζατζίκι wakame (πολύ ενδιαφέρον και νόστιμο), σαλάτα Καίσαρα με κοτόπουλο και ταμπουλέ από μαύρη κινόα, φαγόπυρο, καπνιστό σολωμό κι αβοκάντο (καλές κι οι δυο), χοιρ. σπαλομπριζόλα Νάξου 550 γρ (καλή πρώτη ύλη και σωστό ψήσιμο, τραγανή κρούστα απ'έξω κι από μέσα μαλακή και ζουμερή) και κοτόπουλο ζουλιέν με ραβιόλια γεμιστά με porcini, μέλι και κρέμα τυριού (με ξένισε λίγο ο συνδυασμός μέλι με porcini, αλλά σε άλλους άρεσε). Και βαρελίσια birra Peroni.

Μου αρέσει και το προτείνω.

Το False King είναι το καλύτερο Döner που έχω φάει στη ζωή μου (κι έχω φάει αρκετά): μεγάλο και νόστιμο ψωμί, αχνιστό μοσχαρίσιο kebap, παστουρμάς, φέτα ψητή παναρισμένη, jalapeños, καραμελωμένο κρεμμύδι, σως σκόρδου και σαλατικά. Πολύ ακριβό στα 11,90 ευρώ χωρίς συνοδευτικά (η μέση τιμή του Döner αυτή τη στιγμή στη Φρανκφούρτη ειναι 6 ευρώ), αλλά μεγάλο μέγεθος κι η γεύση του έχει χαραχτεί στη μνήμη μου.
Το Green Velvet ήταν απλά ΟΚ, μάλλον το αδίκησε η σύγκριση με το False King.

Ζήτησα από ντόπιους να με πάνε να δοκιμάσω ότι πιο παραδοσιακό σε φαγητό Φρανκφούρτης υπάρχει και χωρίς δεύτερη σκέψη με φέρανε σε αυτό εδώ το μαγαζί. Μακριά από το τουριστικό κέντρο, ανάμεσα σε σπίτια, στη συνοικία Sachsenhausen. Ο εξωτερικός χώρος με μεγάλους ξύλινους πάγκους, θυμίζει βαυαρέζικο Biergarten. Τετάρτη 18:00 το απόγευμα και γινόταν χαμός από Γερμανούς, κράτηση απαραίτητη. Δοκίμασα τα εξής:

Ορεκτικά
Handkäs‘ με ή χωρίς Musik: κακής ποιότητας τυρί που σερβίρεται μέσα σε μηλόξυδο. Το Musik αναφέρεται σε ψιλοκομμένο κρεμμύδι (ας πούμε ότι του ταιριάζει).
Sachsenhäuser Schneegestöber: πρόκειται για τυρί Brie πατημένο με το πηρούνι μαζί με βούτυρο, τυρί κρέμα, σκόρδο και μυρωδικά. Συγγενεύει με το βαυαρέζικο Obazda, μόνο που στο Obazda χρησιμοποιούν camembert αντί για brie. Σερβίρεται με (πάντα νόστιμο!) γερμανικό ψωμί και βούτυρο.
Λουκάνικα Φρανκφούρτης με ξινολάχανο και πουρέ: λιτά κι αναμενόμενα

Κυρίως
Σνίτσελ Φρανκφούρτης με πράσινη σως: το σνίτσελ συνηθισμένο και μέτριο, η παράδοση κρύβεται στην πράσινη σως. Είναι γιαούρτι με 7 μυρωδικά που φύονται στο κρατίδιο της Έσσης. Συνήθως σερβίρεται όχι με σνίτσελ, αλλά με βραστή πατάτα και 1-2 βραστά αυγά κομμένα στη μέση. Τη βρίσκεις σε διάφορα μέρη, ακόμη και σε καντίνες, πχ. έξω από το Χρηματιστήριο. Νόστιμη, αλλά τίποτα το συναρπαστικό.

Ποτά
Μηλίτης άφθονος σε πήλινες κανάτες (που λέγονται Bembel), σε αναλογία 50-50 με ανθρακούχο νερό. Το πρώτο ποτήρι δεν αρέσει σε κανέναν, μετά το 3ο αρχίζει κάπως να στρώνει. Το κατάστημα διαθέτει δική του πρέσα, από την παραγωγή στην κατανάλωση.
Mispelchen, δηλαδή «μουσμουλάκι»: σφηνάκι calvados με μισό μούσμουλο κομπόστα (σσ: ο Σαραντάκος έχει ένα ωραίο άρθρο για την ετυμολογία μούσμουλο, μέσπιλο, νέσπουλο, Mispel). Δαγκώνεις, πίνεις, επαναλαμβάνεις.

3 άτομα για 3 ορεκτικά, 3 κυρίως και μερικά Bembel, πληρώσαμε 100 ευρώ.

Γενικά, δε μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, η κουζίνα είναι μάλλον το τελευταίο πράγμα για το οποίο φημίζεται η Φρανκφούρτη. Προτείνεται μόνο σε όσους, όπως εγώ, επιζητούν το γευστικό ταξίδι στην τοπική παράδοση.

Επαναληπτική επίσκεψη 1 χρόνο μετά κι η γενική μου εντύπωση είναι η ίδια. Το φαγητό παραμένει μέτριο, ο χώρος και το σέρβις σε υψηλά επίπεδα κι οι τιμές τσίμπησαν προς τα πάνω, όπως παντού άλλωστε. Μάλλον διαβάζουν ταβερνοχώρο, καθώς και ποτήρια Weissbier βρέθηκαν κι οι συνοδευτικές πατάτες της σπαλομπριζόλας βελτιώθηκαν.

Το risotto milanese με σαφράν, γαρίδες και μύδια άρεσε μεν στην παρέα (δε δοκίμασα) αλλά μικρή η μερίδα, στα αρνητικά κι η σαλάτα Ambassador 10 που δεν άρεσε σε κανέναν. Η σπαλομπριζόλα είναι μια χαρά, αλλά όπως ξαναείπα, έχουμε φάει και καλύτερες.

Συγκριτικά, θεωρώ πιο vfm το Celest, παρόλο που σα χώρος μου αρέσει περισσότερο το Ambassador.

@Rosstrobon: Δεν το έχω δοκιμάσει, αλλά ξέρω ότι μαγειρευτά delivery με το μήνα κάνει το ταψί της μαμάς, στον Κόκορα

Μια επικαιροποιημένη και ψύχραιμη κριτική για το ταβερνάκι τρελλή γαρίδα (aka "ο Ζώης", για τους ντόπιους), μετά από πολλές επισκέψεις την τελευταία δεκαετία.

Έχει δυο δυνατά στοιχεία τα οποία είναι εκ των πραγμάτων σημαντικά και δικαίως απολαμβάνει πελατεία και φήμη: φρέσκα ψάρια και πολύ καλό ψήστη. Σε όλα τα υπόλοιπα κουτάκια σκοράρει απλά γύρω στη βάση. Το μαγαζί (κι ο ιδιοκτήτης) δεν έχει αλλάξει καθόλου εδώ και 10+ χρόνια. Signature πιάτα ο κέφαλος "πετάλι", η ντόπια παπαλίνα κι οι γαρίδες, σαγανάκι ή ψητές (προσωπική μου επιλογή: οι σουπιές στη σχάρα). Αποτελεί βαρόμετρο για τα μαγαζιά της περιοχής: αν δεν έχει ο Ζώης κόσμο, τότε δεν έχει κανείς.

Αν ψάχνετε φρέσκο ψαράκι, είστε εραστές της λαϊκότητας, δε σας ενοχλεί το στρίμωγμα και δε σας ενδιαφέρει να τρώτε πάνω στο κύμα, τότε είναι μάλλον η καλύτερη επιλογή για εσάς στην πόλη της Πρέβεζας.

Φέτος λειτουργεί κανονικά.

Συμπαθητικός χώρος για άραγμα, με δροσιά και πρασινάδα, ενδείκνυται και για οικογένειες με παιδιά. Όπως ειπώθηκε, φημίζεται για τα σουβλάκια του, τα υπόλοιπα στον καφενειακό μέσο όρο. Απλά και λαϊκά.

Το alati προσφέρει δημιουργική ψαροφαγία και βρίσκεται σε προνομιακή θέση (με τραπεζάκια πάνω σε προβλήτα), οπότε δουλεύει κατά κύριο λόγο με σκαφάτους που ελλιμενίζονται στην περιοχή. Οι ντόπιοι δεν το προτιμούν (Παρασκευή βράδυ, μέσα Μαΐου κι είχε μόνο 4 παρέες). Το φαγητό μου φάνηκε αρκετά καλό χωρίς να συναρπάζει. 3 άτομα (2 ενήλικες κι 1 παιδί) πήραμε: 1 παέγια, 1 γαριδομακαρονάδα, 1 κριθαρώτο θαλασσινών, 3 ορεκτικά, 1 ούζο πλωμάρι και 1 μπάλα παγωτό μάνγκο και δώσαμε 95 ευρώ. Στα αρνητικά: τα όστρακα στην παέγια δεν είχαν καθαριστεί καλά κι είχαν μπόλικη κριτσινιστή άμμο κι από την προκυμαία αναδυόταν μια εσάνς αποχέτευσης που μας έσπασε τη μύτη. Μέτρια εμπειρία, πάμε παρακάτω.

Βραδινή επίσκεψη πριν από 1 μήνα, μας άφησε καλές εντυπώσεις. Όλοι έτρωγαν κρεατικά (ο ιδιοκτήτης γνωστός μεγαλοκρεοπώλης της περιοχής), εμείς είχαμε όρεξη για θαλασσινό:
- ριζότο θαλασσινών με μελάνι σουπιάς (με γαρίδες και αχιβάδες) πολύ καλό
- ποικιλία μαρινάτων και παστών θαλασσινών σηκώνει άνετα μισό λίτρο ούζο
- σούσι γαρίδα-μάνγκο πολύ εξευρωπαϊσμένο, είχε και μαγιονέζα
- αλμυρό τσιζ-κέικ πολύ νόστιμο.

Αρκετές επιλογές σε κρασιά, αλλά δυστυχώς πολύ μικρή ποικιλία σε ούζo&τσίπουρο και μόνο σε ποτήρι των 50 ml. Το μενού έχει πολλές επιρροές από το τηλεοπτικό μάστερ σεφ, με μπαλοτίνες κλπ. Τιμές αναμενόμενες προς ελαφρώς τσιμπημένες.

Αξιοπρεπέστατο γυράδικο σε κεντρικό σημείο της αγοράς, με νόστιμο, λεπτοκομμένο και ξεροψημένο χοιρινό γύρο. Θα ξανάπαιρνα.

Προχθεσινή επίσκεψη για 3 χοιρινά σουβλάκια +συνοδευτικές πατάτες τηγ. Πλήρωσα μόνο 5,30 αλλά ήταν κακά. Δεν θα ξανάπαιρνα.

Update: το dumping τελείωσε κι οι τιμές εκτοξεύθηκαν. Αύξηση 35-40% μέσα σε λίγους μήνες, χωρίς αλλάγες στην ποιότητα ή την ποσότητα.

Έκλεισε

Εξαιρετικό vfm σε ειδυλλιακή τοποθεσία, πάνω στην παραλία της Πρέβεζας. Παραγγείλαμε μισό κιλό κρασί (5 ευρώ) και μας έφερε για μεζέ: κοτοτηγανιά με ρύζι, πολίτικη σαλάτα, ατομικό μπουγιουρντί και ψωμί (δες φωτό). Στο επόμενο μισόκιλο (άλλα 5 ευρώ), έφερε χοιρινή τηγανιά και ψητή πατάτα. Αξίζει και το προτείνω.
Μέχρι προσφάτως ήταν η πρώτη μου επιλογή και για πρωινό, αλλά τελευταία προτιμώ το γειτονικό Prevere.

Αναγνωριστική παραγγελία με μπριζόλα σούβλας, κεμπάπ κ πιτόγυρα (δες φωτό). Νόστιμα τα κρέατα (ειδικά ο γύρος), κανένα παράπονο εδώ, αλλά και τίποτα το αξιομνημόνευτο. Φτωχά συνοδευτικά με προκάτ πατάτα κι αδιάφορη πολίτικη. Θαρρώ πως ο Στέλιος στην Πολίχνη παραμένει καλύτερη επιλογή για σούβλες, αλλά καλύτερα να διενεργήσω μερικούς ελέγχους ακόμη προτού λάβω μια τόσο σοβαρή απόφαση.

https://www.gastronomos.gr/magazi/sta-synora-fagame-to-kalytero-galaktompoyreko-tis-zois-mas/108965/

Γκουρμέ σαντουιτσάδικο σε σημείο που δεν το πιάνει το μάτι. Ο σεφ/ιδιοκτήτης παρασκευάζει μόνος του τις κρύες κοπές, τις σάλτσες, τα ψωμιά, καθώς και διάφορες ζεστές γαρνιτούρες ημέρας (ψητό λάχανο, σάλτσα μανιταριών κλπ.), το γλυκό της ημέρας, τα έτοιμα γεύματα σε βαζάκι κλπ. Όλα χειροποίητα. Το classic μέγεθος στο σάντουιτς ξεκινάει στα 4,5 ευρώ (επιλογή ψωμί+αλλαντικό+σάλτσα) και με δυο extras ξεπερνάει εύκολα τα 6,5 ευρώ.

Δοκίμασα μοσχαρίσιο παστράμι (μαγειρεμένο 24h) σε λευκό ψωμί, σάλτσα Café de Paris, φρέσκια μοτσαρέλλα και ζεστό λάχανο ψητό. Εντυπωσιακό αποτέλεσμα, μεγάλο και χορταστικό μέγεθος και πολύ ελαφρύ για το στομάχι. Θα ξαναπάω σίγουρα αν και φοβάμαι ότι με τέτοιες τιμές είναι δύσκολο να επιβιώσει σε τόσο μικρή αγορά.

Μοντέρνο καφενείο/μεζεδοπωλείο σε νευραλγικό σημείο της πόλης, με ωραίο εξωτερικό τραπεζάκι. Δουλεύει πολύ καλά από τότε που άνοιξε και είναι συχνά γεμάτο, ειδικά ΠΣΚ. Το φαγητό μέτριο (τα κρεατικά ΟΚ, τα ψαρικά πολύ αδύναμα), το τοπικό χύμα κρασί ακόμη πιο μέτριο, αλλά κερδίζει πόντους λόγω κόσμου, χώρου, κλίματος, εξυπηρέτησης κλπ. Συστήνεται για χαλαρή έξοδο με μεζέ, αλλά όχι για φαγοπότια. Ανοιχτά από το πρωί για καφέ.

@dokimastis Με συγκίνησες που θυμήθηκες το προ εντεκαετίας νεολαιίστικο σχολιάκι μου για το Ούζου Μέλαθρον! Εγώ το είχα σχεδόν ξεχάσει. Πάντως το φαινόμενο με τις ταβέρνες-μεζεδοπωλεία που παίζουν Pink Martini και Buena Vista δε λέει να εκλείψει (βλ. Οδύσσεια στην Καστριτσίου)

Και τελικά πέρασαν δέκα χρόνια ώσπου να ξαναβρεθώ στον Τούρκο. Τον επισκεφτήκαμε ένα ζεστό βραδάκι καθημερινής του Σεπτέμβρη, με τις ψαρότρατες του Αμβρακικού να λικνίζονται νωχελικά κάτω από το φεγγαρόφωτο. Ελάχιστα πράγματα άλλαξαν (το όνομα «Τζίτζικας» είναι ένα από αυτά). Πήραμε μία από τα ίδια για να θυμηθούμε τα παλιά. Φάγαμε και φύγαμε.

Ο Τούρκος δεν άλλαξε, αλλάξαμε εμείς. Τα ευαίσθητα πλέον στομάχια μας δυσανασχετούν στα καμμένα τηγανόλαδα και στα τσιγαριστά σκόρδα. Θα μπορούσαμε βέβαια να είχαμε επιλέξει κάτι πιο ελαφρύ, έχει αρκετές επιλογές σε ψητά κλπ. Δεν το ευχαριστήθηκα. Κατά τ’ άλλα, παραμένει λαϊκός και τίμιος και το μέρος ιδανικό για τα ήσυχα, ζεστά βραδάκια.

Πολύ προσεγμένος, μοντέρνος χώρος, αλλά το στήσιμο μου βγάζει μια δηθενιά που δε μου ταιριάζει. Απ’ ότι διαβάζω στα σχόλια, προ COVID ήταν μάλλον «εστιατόριο-σκυλάδικο», που εξηγεί εν πολλοίς την αισθητική. Εμείς δεν πετύχαμε καθόλου μουσική (λόγω μέτρων COVID). Επίσης, ο κατάλογος πατάει σε δυο βάρκες: έχει κάποια πιάτα καθαρά εστιατορικά και κάποια μεζεδοπωλείου.

Το φαγητό πάντως ήταν ευχάριστη έκπληξη. Ό,τι πήραμε από καλό ως αρκετά καλό: φιλετό του πασά με σως μαδέρα, κοντοσούβλι κοτόπουλο (λουκούμι), κυπριακή σεφταλιά, μπάτζος με τζελ λεμονιού κλπ. Το μόνο κακό πιάτο ήταν η τηγανιά μανιταριών (με la vache qui rit, ffs!). Γλυκάκι κερασμένο δεν υπάρχει, αλλά μας κέρασαν 1 ρετσίνα κεχριμπάρι.

Tο σέρβις δυσεύρετο, αλλά ευγενικό κι οι τιμές ακριβούτσικες για την περιοχή, αλλά γενικά μου φαίνεται ότι όλοι έχουν ανεβάσει τις τιμές τελευταία και θα πρέπει να το συνηθίσω.

Συμπέρασμα: έχει κάποια αρνητικά τα οποία ίσως είναι επουσιώδη. Θα μπορούσα να ξαναπάω για το φαγητό, αλλά δεν θα το επιδίωκα.

Για ακόμη μια φορά, η εμπιστοσύνη μου στα σχόλια του ταβερνοχώρου με έβγαλε ασπροπρόσωπο. Πρώτη επίσκεψη χτες (καθημερινή) με το μαγαζί γεμάτο κόσμο και βαβούρα και ομηρικές μάχες για τα μπροστινά τραπέζια με την ωραία θέα. Όπως ειπώθηκε, το μενού είναι συνηθισμένο μενού ψαροταβέρνας, αλλά ό,τι πήραμε ήταν πολύ καλό (κουτσομούρες, γαρίδες, χταπόδια, καλαμάρι, μαρίδα, ουζομεζέδες κλπ.) κι οι τιμές κάτω από το μέσο όρο, καλό vfm. Στο τέλος κερασμένο παγωτό μηχανής. Φύγαμε όλοι πολύ ευχαριστημένοι και θα ξαναπήγαινα άνετα με την επόμενη ευκαιρία, ιδανικά σε πιο χαλαρή μέρα με λιγότερο πανικό.

Φαίνεται καλό και περιποιημένο αρτοζαχαροπλαστείο και μου προτάθηκε ως το καλύτερο στην ευρύτερη περιοχή. Δοκίμασα μόνο σοκολατόπιτα που δυστυχώς με απογοήτευσε γιατί την περίμενα καλύτερη (το εσωτερικό στεγνό, κακή επικάλυψη κι ενδεχομένως μπαγιάτικη) και μεγάλα κούκις βρώμης τα οποία ήταν πολύ νόστιμα. Θα του έδινα ακόμη μια ευκαιρία, αν ξαναπεράσω.

Το πιο παλιό και γνωστό μπουγατσατζίδικο της περιοχής. Έχω φάει πάμπολλες φορές τα τελευταία 30-40 χρόνια (το εννοώ), αλλά η τελευταία ήταν πριν από καναδυό χρόνια, οπότε θα αποφύγω να σχολιάσω επί του φαγητού. Πάντως δουλεύει κανονικά, τσέκαρα σήμερα το πρωί κι είχε ουρά.

Αρχαίο μαγαζί, αλλά εδώ και 10 χρόνια ζούσε στη σκιά των γειτονικών Βαρελακίων. Φέτος που τα Βαρελάκια έκλεισαν, η κίνηση έχει αυξηθεί κατακόρυφα.
Μέτρια πράγματα από φαγητό. Σουβλάκια χοιρινά φουλ κρεάτινα με μεγάλα κομμάτια ψαχνού, αλλά μάλλον είχαν ψηθεί αρκετή ώρα πριν σερβιριστούν και ήρθαν στεγνά και κρύα. Γύρος μερίδα απλά ΟΚ, μπιφτέκι κάπως καλύτερο. Οι μερίδες δεν έχουν τζατζίκι κι οι πατάτες είναι εντελώς προκάτ.
Την επόμενη φορά που θα βγω στην αναζήτηση γυράδικου, μάλλον θα κινηθώ προς Ν. Φλογητά.

Δεν άνοιξε και δεν θα ανοίξει φέτος. Ίσως του χρόνου πάλι, αλλά προς το παρόν πάει για νεκροταφείο.

Αλυσίδα αρτοζαχαροπλαστείων με καταστήματα σε όλη την Ήπειρο (έδρα-εργαστήριο στη Φιλιππιάδα). Τους είχα σε δυσμένεια μετά από κάτι αποτυχημένα κρίσπυ βαφλάκια που πήρα το χειμώνα, αλλά δοκίμασα πρόσφατα το παγωτό τους κι έχω κατενθουσιαστεί, δε βλέπω την ώρα να κατέβω να ξαναπάρω.

Επίσκεψη το περασμένο Σάββατο. Ένα από τα λίγα "καλά" εστιατόρια της πόλης, από ανθρώπους με εμπειρία στο χώρο της εστίασης που προσπαθούν εμφανώς να ανεβάσουν τον πήχη. Πόσο καλά το καταφέρνουν όμως;

ΧΩΡΟΣ: πολύ ωραίος, στην αυλή ενός ανακαινισμένου διώροφου νεοκλασικού, ελάχιστα μακριά από την πολύβουη παραλία

ΣΕΡΒΙΣ: πολύ ευγενικό κι εξυπηρετικό, με πολλούς σερβιτόρους να γεμίζουν τα ποτήρια που αδειάζουν.

ΚΡΑΣΙ: αρκετά μεγάλη κάρτα ελληνικών κρασιών για όλα τα βαλάντια, αλλά δεν είμαι ο κατάλληλος για να κρίνω

ΦΑΓΗΤΟ: ατομικό ψωμί με 3 ντιπ για καλωσόρισμα (μους μελιτζάνας, μους παντζάρι και γιαούρτι με εστραγκόν και λάιμ), τα δύο κακά, το μους μελιτζάνας μέτριο. Κούφια προσπάθεια εντυπωσιασμού. Ορεκτικά τάκος με κοτόπουλο και τσίλι-γουακαμόλε (απλά ΟΚ) και φέτα ψητή με μέλι και καρύδι (ΟΚ, αν και πολύ μέλι). Στα κυρίως, πένες με κοτόπουλο καλές και χοιρινή σπαλομπριζόλα 1000γρ με ελαφριά σως τζακ ντάνιελς, όντως τεράστια (αν και το 1000γρ μου φαίνεται υπερβολή), αλλά έχω φάει πολύ καλύτερες. Δεν είχαμε χώρο για επιδόρπιο, κερασμένο λικέρ μαστίχα με το λογαριασμό. Σε γενικές γραμμές, το φαγητό δε μας εντυπωσίασε.

ΤΙΜΕΣ: νορμάλ προς καλές θα έλεγα. Για τα παραπάνω, συν μια φιάλη Weissbier κι ένα μεταλλικό νερό, δώσαμε 50 ευρώ (2 άτομα).

ΦΑΟΥΛ 1: δεν υπήρχε ποτήρι για Weissbier (500ml), αντ’ αυτού μου έφεραν διαφημιστικό ποτήρι ΜΑΜΟΣ των 300ml. Όποιος έχει πιει μπίρα στη ζωή του, καταλαβαίνει πόσο λάθος είναι αυτό. Τους ζήτησα να μου το αλλάξουν, «συγγνώμη, δεν έχουμε», μου απάντησαν.

ΦΑΟΥΛ 2: το συνοδευτικό για τη σπαλομπριζόλα του κιλού, ήταν άθλιες προτηγανισμένες country πατάτες, τύπου LIDL, σε ξεχωριστό πιάτο. Ακόμη και το τίποτα θα ήταν καλύτερο.

Συμπέρασμα: δεν θα ξαναπήγαινα, εκτός αν η περίσταση απαιτούσε κάτι πιο επίσημο.

Υπερλαϊκή ταβέρνα-ψησταριά παλαιάς κοπής, με λαϊκό κι ευδιάθετο ιδιοκτήτη, κρυμμένη σε ένα μη τουριστικό δρομάκι. Φημίζεται για το φρυγαδέλι του (αρνίσιο συκώτι, τυλιγμένο σε μπόλια, ψημένο στη σούβλα), αλλά και για προβατίνα, κοντοσούβλι κλπ. Μαζεύει θαμώνες κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, μουσική υπόκρουση τα λάιβ του Γιώργου Μαργαρίτη από youtube και τιμές νορμάλ προς φθηνές. Έχω κάτσει αρκετές φορές τα τελευταία 5-6 χρόνια και θα ξαναπάω.

Χτεσινή επίσκεψη για πρωινό με τον διάδοχο. Άνοιξε πρόσφατα στη ολοκαίνουργια μαρίνα της Πρέβεζας, αν και δεν κομίζει κάτι πρωτότυπο, καθώς προέρχεται από τα σπλάχνα του παραλιακού "Dolce" (ίδια ιδιοκτησία, παρόμοιο μενού, εναλλασσόμενο προσωπικό). Ωραία θέα (ειδικά ο επάνω όροφος που βλέπει παραλία), πολύ εξυπηρετικό σέρβις, ελάχιστος κόσμος, κακό ίντερνετ.
Πήραμε αβγά μπένεντικτ (η κλασική συνταγή με 2 αβγά ποσέ πάνω σε μπριός, αρκετά νόστιμο αν και δεν κατάφερε να χορτάσει την πείνα μου, η μόνη μου ένσταση το μπριός που θα το ήθελα λιγότερο γλυκό) και βαφλάκια "kinder bueno" με έξτρα μπάλα παγωτό (12 βαφλάκια, τεράστια μερίδα για παιδάκι και πολύ λιγωτικό/overdose σοκολάτας). Μετά τη 13:00, σερβίρει και burger, πίτσες, σαλάτες κλπ.
Μαζί με τα Dolce και Prevere, σχηματίζουν την αγία τριάδα του breakfast/brunch της πόλης.

Το νέο χοτσποτ στα καφενειακά δρώμενα της πόλης. Τελευταία γνωρίζει μεγάλες δόξες κι είναι δύσκολο να βρεις τραπέζι Παρασκεύη ή Σάββατο βράδυ. Το μεγάλο του ατού είναι τα (πολύ καλά) ψητά κρέατα, τα οποία προσφέρει ως μεζέ με κάθε παραγγελία αλκόολ, ενδεικτικά: 2 μπίρες 500ml +μεζές αποτελουμενος από 2 πανσετες στα κάρβουνα κ μια μερίδα πατάτες, σύνολο 6 ευρώ. Τα κρεατικά μπορούν να παραγγελθούν και ως μερίδα, χωρίς αλκοόλ (πάλι στα 6 ευρω). Ο χώρος καθαρά καφενειακός και μακριά από το κέντρο. Συστήνεται για τους εραστές της λαϊκότητας.

Λαοφιλές καφενείο για όλες τις ηλικίες σε κομβικό σημείο της πόλης. Εδώ και δυο εβδομάδες λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση (ο Αντώνης Χρήστου κι ο αδερφός του είναι οι παλιοί ιδιοκτήτες). Δυστυχώς οι νέοι ιδιοκτήτες δεν έδειξαν καλά πρώτα σημάδια: ο μεζές έπεσε αισθητά σε ποσότητα και ποιότητα, η απειρία τους είναι εμφανής, το μαγαζί έγινε πιο απρόσωπο. Οι θαμώνες εγκαταλείπουν σιγά-σιγά και μεταβαίνουν σε καινούργια χοτσποτ (όπως πχ. το καφενείο του Σιόλα). Δεν προβλέπω να μακροημερεύσει.

Έχω κάτσει δύο φορές, Οκτώβριο 2020 και Μάιο 2021. Περίεργη μίξη από έθνικ κουζίνες (μεξικάνικα, ινδικά, κινέζικα, λίγο απ'όλα), στα όρια μεταξύ street food κ χαλαρού εστιατορίου. Οι περισσότερες συνταγές είναι διαμορφωμένες για ελληνικούς ουρανίσκους κ απέχουν από τις ορίτζιναλ: χαρακτηριστικό παράδειγμα τα churros, που θυμίζουν περισσότερο τους γνώριμους λουκουμάδες με μερέντα και παγωτό, παρά τα αντίστοιχα ισπανικά. That being said, να πω ότι το προσπαθούν πολύ, ό,τι εφαγά ήταν αρκετά καλό κι ότι στην δεύτερη επίσκεψή μας παραγγείλαμε σχεδόν τα ίδια με την πρώτη (κουβανέζικο σάντουιτς medianoche το αγαπημένο μου, φαχίτας μια χαρά και μεγάλη μερίδα, quesadillas ψιλομέτρια, τσούρρος ΟΚ). Θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν και πολλές αντίστοιχες επιλογές σε αυτήν την πλευρά της Ελλάδας.

Άλλαξε όνομα κι ιδιοκτησία, πλέον λέγεται "Με ζεν".

Οι Αφοί Παπαμάνου είναι μάλλον η μεγαλύτερη αλυσίδα κρεοπωλείων στην 'Ηπειρο (με έδρα τα Ιωάννινα) κι αυτό είναι το ψητοπωλείο τους. Στεγάζεται σε νεοκλασικό κτίριο στο κέντρο της παραλίας, με βαρβάτο ενοίκιο (στη θέση του βρισκόταν η Τράπεζα Πειραιώς), παρολ' αυτά οι τιμές του είναι προκλητικά χαμηλες (δες κατάλογο, οι τιμές ισχύουν ακόμη, αλλά κάποια προϊόντα έχουν αλλάξει πχ. μπήκε λουκάνικο πρόβειο αντί για γύρο πρόβειο). Δε με ξετρελαίνει ούτε η γεύση ούτε η ποιότητα, αλλά τουλάχιστον τα "τυλιχτά" του είναι ελαφριά κι εύπεπτα (κι επίσης, μικρότερα από το μέσο όρο της πόλης), χωρίς πολλά λάδια και βαριές μαρινάδες. Δεδομένου ότι ακόμη δεν έχω βρει το αγαπημένο μου γυράδικο στην πόλη, του δίνω που και που καμιά ευκαιρία.

Το αντίπαλο δέος στο παλιακό "Σπτιτικό", λίγα μέτρα παρακάτω. Πιο μοντέρνες γεύσεις (μπανόφι, red velvet, fudges κλπ), αλλά και με κάποιες μικρές αστοχίες ενίοτε. Είναι η πρώτη μου επιλογή. Δυνατό του σημείο η τάρτα λεμονιού και το τεράστιο value for money στο κωκ-γίγας (στα 2,20 ευρώ).

Βαρετό, κοινότυπο, συντηρητικό ζαχαροπλαστείο με γεύσεις από άλλες δεκαετίες (κορνέ, καριόκα, πάστα τρούφα και ποντικάκι), του αναγνωρίζω όμως τη σταθερή ποιότητα, τις καλές τιμές κι ότι λόγω της μεγάλης κατανάλωσης είναι όλα φρέσκα. Επίσης, είναι το νο.1 στην πόλη σε γαμήλιες τούρτες και παστάκια βαπτίσεων. Δεν είναι η πρώτη μου επιλογή. Δυνατό του σημείο το παγωτό, σε συνδυασμό με βόλτα στην παραλία τα καλοκαιρινά βραδάκια, για το οποίο σχηματίζονται ουρές.